Tímarit Máls og menningar - 01.02.1984, Blaðsíða 52

Tímarit Máls og menningar
ætlaði að koma í kvöldmat. Vinnustelpan réð sér varla fyrir óþreyju. Bara að
hann væri nú eins og hún hugsaði sér hann. Það yrði ægilegt áfall ef hann
lenti nú á svarta listanum.
Svo leið að kvöldi og skáldið hringdi dyrabjöllunni. Vinnustelpan fór
náttúrlega fram. Og — guði sé lof. Skáldið var létt og óþvingað í fasi,
spjallaði um veðrið og bauð af sér besta þokka.
Þetta varð gífurlega skemmtilegt kvöld.
Máltíðin var margréttuð svo stelpan gat verið á sífelldu rölti í borðstof-
unni að færa mat og diska inn og fram. Skáldið sagði hverja söguna annarri
skemmtilegri og vinnustelpan fylgdist með af lífi og sál. Þess vegna vissi hún
ekki fyrri til en sósuskálin sporðreistist í hendi hennar og sósan skvettist
yfir skáldið og hana — ekki stórkostlega þó, því sósan var þykk og fín.
— Nei, nú fór illa, sagði skáldið. — Þér hafið þó ekki brennt yður? Jæja,
það var gott, það gerir ekkert með jakkann.
Mikið þótti vinnustelpunni þá vænt um skáldið sitt. Henni hefur þótt það
síðan.
En það mikið hafði þó síast í kollinn á henni af mannasiðum að hún
reyndi að láta ekki á því bera hvað henni þótti gaman í borðstofunni. Oft
var hún þó alveg að skella upp úr og ekki bætti úr skák að frúin sá hvernig
ástatt var og átti líka ákaflega erfitt með að hlæja ekki. Þær forðuðust því að
líta hvor á aðra.
Já, þetta var einstakt kvöld. En ekki voru öll gestaboð svona skemmtileg.
Stundum kom margmenni. Þá kom veisluþjónn og snattaði kringum fólkið.
Hann var danskur eða færeyskur, giftur íslenskri konu. Þetta var kátur karl.
Hann dansaði um eldhúsgólfið, faðmaði ráðskonuna og vinnustelpuna og
sagði:
— Mikið þykir mér vænt um ykkur. Þykir ykkur ekki líka vænt um mig?
Ekki? nú er ég heilt undrandi.
Ráðskonan var alltaf hræðilega taugaveikluð þegar gestaboð voru. Oft var
einhver ægilega vandasamur matur sem varð að umgangast eftir kúnstarinn-
ar reglum. Þar á meðal var ostabúðingur sem hafði þá náttúru að verða að
ósjálegri klessu ef hann var ekki étinn samstundis. Þetta var einn af
uppáhaldsréttum gamla mannsins. Vesalings ráðskonan var alltaf á nálum
um að vinnustelpan gerði nú einhver axarsköft á hinni stuttu leið frá eldavél-
inni að borðstofudyrunum.
— Svona, inn með þig, hvíslaði hún í megnustu hugaræsingu. — Inn, inn.
— Já já, sagði vinnustelpan. — Heldurðu að ég fari út með búðinginn?
Gamla ráðskonan var lítið hrifin af svona svörum. Hún hafði mest af æv-
inni verið skipsþerna og á sjónum ríkti skilyrðislaus agi. Einhverju sinni
þegar henni blöskraði þreif hún handfylli af ostastöngum og grýtti í hausinn
42