Tímarit Máls og menningar - 01.03.1996, Page 13
II
Föllin ljóðsungu’ í lofti sitt hósíanna
meðan súla hlóðst upp af súlu úr grárri firrð,
fyrsta hefti af Frumstigum latínunnar,
og íyllti vitund hans, ógnandi, af marmara gjörð.
En þá tók við uppfóstrun ívið strangari skóla,
höfuðdýrlingi helguðum eikilunda
þar sem námsefnið breyttist við klingjandi klukkuhljóma;
hann kveður Latínudóminn, sem dofnar við myndir
skuggans af fagurskrift nýrri; og nú var hann heima.
Stafirnir þessa stafrófs voru tré;
upphafsstafirnir aldingarðar í blóma.
Og letrið vatt sig sem hvítþyrnisskraut um skurði.
Með borða í hári, blúndur, nakta fætur
og slöngulokka samhljóms og fuglasöngs,
stalst draumadís skáldsins að honum, sólskins-veitul,
og hvarf síðan inn í húmguð skógargöng.
Hann lærir þessa nýju skrift. Hann skráir
og skákar svanfjaðrahjörð um bjartan vang.
Utan við kró hans flögra svartþrestir fráir.
Svo föstur, tyftun sjálfsins, kælan ströng.
TMM 1996:1
3