Tímarit Máls og menningar - 01.03.1996, Síða 14

Að reglum er strengdust og strengdust sem norðar var verið,
grúfír hann sig yfír borð sitt og byrjar enn.
Um botngróðurinn hefur sigð Krists farið.
Leturgerð verður mjög hrein, við Mervík kennd.
III
Jörð hefur snúizt. Hann stendur á O-i úr tré.
Hann víkur að Shakespeare; víkur að Graves verkum.
Eytt hefur skóla og útsýn hans tímans spé.
Kornvélar bylta’ úr sér böggum sem prentvélar örkum
þar sem bundini reist voru á há fyrr sem lambda-kestir
og kartöflugrafirnar drógu lag sitt af delta
og troðin vel moldin og tyrft til að skýla við frosti.
Allt er það brott, ásamt ómega því sem hélt þar
vörð yfir dyrum hverjum, heilla-skeifan.
Samt getur tónskrift alvalds um himingeima
sem IN HOC SIGNO það er Konstantín hreif
enn stjórnað honum jafnan; jafnt sem heima
seiðkarlinn sá er hékk onúr hvolfþakinu,
litskreytt eftirlíking af jörðinni,
til þess að líkingu, ekki af „einstöku einu“
heldur alheimi, sæi hann á ferð sinni
4
TMM 1996:1