Tímarit Máls og menningar - 01.03.1996, Blaðsíða 41

misskilningur. Einsog ég hafi ekki ætlað að segja frá þessu? Ég hélt þau
væru bara að hugsa um annað en eitt ómerkilegt kassettutæki.
Kannski trúði ég því heldur aldrei sjálf að það væri búið að gefa mér
tæki. Ég fór bara heim með Bíbí. Á leiðinni hugsaði hún ábyggilega að
ég hefði lánað það. Annars hefði hún heimtað líka. En svo byrjaði hún
að röfla um að ég hefði ætlað að sýna henni pabba. Þá sagði ég þeim
að við hefðum verið að tala við mann og hún hlyti að rugla því saman.
En ég sagði þeim ekkert frá kassettutækinu. Samt ætlaði ég að tala um
allt. Mér datt samt ekki í hug að nefna rúsínurnar fyrst hún gleymdi
því. Ég var svo reið útí hana. Hún röfiaði bara og röflaði um pabba og
vildi fá að sjá hann. Alltaf mega litlir krakkar vera með frekju án þess
að vera skammaðir. Svo er ég bara skrýtin og frek. En ég sagði aldrei
að pabbi hefði gefið mér tækið. Þau héldu það bara. Þau vita að ég var
alltaf að suða í honum. Mér finnst þú eigir að kaupa handa mér
kassettutæki, sagði ég kannski. Þú ert pabbi minn og þá áttu að gera
það. Gerðu það pabbi, sagði ég kannski, ég verð að eiga tæki. Ég var
alltaf suðandi. Og hann sagðist alltaf ætla að athuga málið. Athuga
málið. Ekki fékk Krummi neitt tæki fyrr en hann fermdist, sagði pabbi
kannski. Krummi. Alltaf eins og Krummi. Ég hélt áfram að suða um
þetta. Og þá héldu allir að pabbi hefði bara gefið mér tæki. Eða
Krummi og afí héldu það. Kannski ekki mamma. Hann hefði samt
getað gefið mér það án þess að hún vissi neitt um það. Mér finnst það
ekki skipta neinu máli. Ekki gerði ég neitt af mér, fékk bara tækið. Þau
hefðu þá frekar átt að vita um búðina. Og eiginlega ætti ég að segja
þeim frá búðinni til að kæra kellinguna. Það var þessi sem er alltaf að
æsa sig. Ég tók ekkert eftir henni. Hún var á bakvið að klæða sig og
bara kallinn frammi. Hann sér nú ekki neitt. Ein stelpa fékk sér tyggjó
beint fyrir framan hann. Svo þegar ég kíkti inn og sá bara hann hélt
ég að allt væri í lagi. Þetta var líka svo fínt afþví Bíbí var í úlpu og
smekkbuxum innanundir. Það hefði aldrei sést. Það fer enginn að leita
á litlum krakka. Þá fórum við inn og ég þóttist vera að kaupa. Gamli
kallinn eitthvað að telja dósir hjá kassanum. Enginn vandi að grípa
rúsínupakka án þess að hann sæi. En ég passaði mig á því að fara í
hvarf til að renna niður úlpunni hjá Bíbí. Svo stakk ég pakkanum
bakvið smekkinn. Bíbí greyið voða hissa. En hún hefði aldrei kjaftað.
Það var bara kellingin sem lá í leyni og njósnaði um okkur. Heldur
alltaf að allir séu að stela. Hvernig átti ég að vita af henni? Ég sá engan.
TMM 1996:1
31