Tímarit Máls og menningar - 01.03.1996, Síða 46

grenjaði hún ekki eins mikið. Og þá þóttist ég fara að tala við sjálfa
mig. Sagði svona að kannski ég fari í einhverja búð og kaupi mér
eitthvað. Kannski rúsínur, sagði ég. Afþví henni þykja rúsínur svo
góðar. Já, best ég geri það. Svo labbaði ég af stað. Þá gargaði hún bara
á mig og vildi fá líka. Nei, þú vilt ekki koma heim með mér, sagði ég.
Og þá byrjaði hún að grenja útaf því að fá engar rúsínur. Þannig gat
ég eiginlega platað hana. En á leiðinni fór hún að spyrja hvort pabbi
yrði heima og ég sagði henni að þetta væri leikur. Og við mættum
ekkert hugsa um pabba á leiðinni, annars væri leikurinn ónýtur. Hún
lofaði að segja engum frá. En kjaftaði svo auðvitað um leið og við
vorum komnar heim. Ég var svo vitlaus, ég hélt hún hefði gleymt þessu
á leiðinni. Og samt vorum við að þvælast um allt. Neinei, þá mundi
hún það. Og sagði þeim að ég hefði ætlað að fara með hana til pabba,
að hitta pabba og eitthvað svoleiðis og fór svo að spyrja hvar hann væri
afþví ég hefði sagt að hann væri heima. Eða hún var eitthvað að rugla,
ég heyrði það ekki, ég var inni í herbergi og talaði ekkert við þau þegar
ég kom. En allavega þarf ekki neitt að halda að ég viðurkenni ekki að
hann sé dáinn. Bara þegar Krummi og afí komu fattaði ég að hún hafði
kjaftað frá. Og svo fóru þau að halda eitthvað útaf því að ég sagði þetta
við hana. Svo hélt Krummi að pabbi hefði gefið mér kassettutækið.
Venjulega leyfi ég honum nú ekki að koma inn í herbergið mitt. Og
ég hefði bara átt að læsa strax. En þá hefðu þau kannski farið að halda
eitthvað. Það hefði ekki verið neitt betra. Hann kom æðandi inn til að
segja eitthvað, að ég ætti að koma að borða eða eitthvað. Og þá sá hann
kassettutækið á borðinu hjá mér og gleymdi hvað hann ætlaði að segja.
Hann varð svo hissa. Samt er hans miklu stærra. En ég lét eins og
ekkert væri, þóttist vera að hugsa um eitthvað annað og sagði að
eiginlega væri nú venja að banka. Hann glápti bara á kassettutækið.
Hver á þetta? sagði hann. Nú ég auðvitað. Gaf hann þér tæki? sagði
hann þá. Og fyrst skildi ég ekki hvað hann meinti, hvernig hann gat
vitað það, nema Bíbí hefði kjaftað frá. Svo ég sagði bara já þegar
Krummi spurði mig. Þá varð hann ennþá meira hissa og spurði
hvenær. Hvenær gaf hann þér það? Nú í dag auðvitað, sagði ég. í dag,
sagði hann og æpti alveg. Ertu eitthvað skrýtin? Svo lokaði hann
hurðinni og varð ferlega einkennilegur. Vertu ekki að þykjast vitlausari
en þú ert, sagði hann, þótt þú sért að ljúga einhverju að Bíbí skaltu
ekki fara að trúa því sjálf. Þá vissi ég að hún hafði kjaftað. Ég laug engu
36
TMM 1996:1