Tímarit Máls og menningar - 01.03.1996, Síða 101

In memoriam Dr. K.H.G.
„Hölderlin ist ihnen unbekantspurði dr. K.H.G., meðan hann tók
gröfina íyrir hestshræið.
„Hver var það?“ spurði þýski vörðurinn.
„Sá sem skrifaði Hyperion“ útskýrði dr. K.H.G. Hann hafði mjög
gaman af að útskýra. „Stærsta nafnið í þýskri rómantík. Og hvað um
Heine?“
„Hverjir eru þetta?“ spurði vörðurinn.
„Ljóðskáld“ sagði dr. K.H.G. „Þér þekkið Schiller þá ekki heldur?“
„Hann þekki ég“ sagði þýski vörðurinn.
„Og Rilke?“
„Hann líka“ sagði þýski vörðurinn, eldroðnaði og skaut dr. K.H.G.
Lausnarinn
Klukkan tíu að morgni lauk rithöfundurinn við nýja leikritið sitt.
Kvöldið áður átti hann enn eftir tvö erfið atriði. Hann skrifaði alla
nóttina. Á meðan hitaði hann sér að minnsta kosti tíu bolla af svörtu
kaffi og gekk að minnsta kosti tíu kílómetra fram og aftur í þröngu
hótelherberginu. Þrátt fýrir það fannst honum hann svo léttur á sér,
að það var sem hann hefði engan líkama; svo ánægður að lífið varð
fallegra og svo frjáls að veröldin fýrir utan virtist ekki til.
Hann hitaði sér enn einn kaffibolla. Gekk niður að ströndinni.
Leitaði að ferjumanninum.
„Geturðu farið með mig aðeins út á vatnið, Volentik minn?“ spurði
hann.
„Gerðu svo vel að fá þér sæti“ sagði ferjumaðurinn.
Það var skýjað en logn. Grátt og glansandi vatnið var slétt eins og
risastór örk af maríugleri. Áratog Volentiks gamla voru hröð en stutt,
eins og venja er ferjumanna við Balaton.
„Hvað heldurðu?“ spurði rithöfundurinn þegar þeir voru komnir
góðan spöl. „Sést enn til okkar frá ströndinni?“
„Það sést enn“ sagði ferjumaðurinn.
Þeir fóru lengra. Rautt tígulsteinsþakið á hótelinu hvarf hægt bak-
við trén. Handan við græna ströndina sást aðeins reykur frá lest.
TMM 1996:1
91