Dagrenning - 01.04.1946, Page 21

og þetta land var kallað Ar-Sareth. Síðan
dvöldu þeir þar lengi fram eftir.“
Vafasamt er nú hversu rnikinn trúnað má
á það leggja, sem hér er sagt, en þó er aug-
ljóst af þessu, að Gyðingar hafa — um 200
f. Kr., þegar Esdrasbók er talin vera skráð,
— fylgzt nokkuð með þessum frændum sín-
um úr Ísraelsríki. Má af þessu ráða, að ísra-
elsmenn — þ. e. hinar tíu ættkvíslir — hafa
yfirgefið þær stöðvar, sem þeir upphaflega
voru fluttir til, og líklega hafa þeir þá sætt
góðu færi, því að þeir virðast hafa farið í
einum miklum leiðangri, allir saman, burtu
úr Mediumanna landi og til lands þess, senr
þá var kallað Ar-Sareth.
Ekki er það ágreiningslaust, livar land það
eða hérað hefur verið, sem Ar-Sareth er kall-
að, en flest bendir til þess að það sé svæðið
norðan og vestan við Svartahaf og enn í dag
er þar á, sem Sareth heitir. Fleira kemur
þar einnig til, sem síðar mun að vikið.
Mestu sönnunina fyrir þessum þjóðflutn-
ingum er þó að finna hjá Herodot, hinum
mikla, gríska sagnritara, Sem uppi var
skömmu eftir að þjóðflutningar þessir fóru
fram. í 4. og 7. bók Herodots er sagt frá
því, að á síðari helmingi 7. aldar (650—600)
f. Kr., — samkvæmt tímatali liinna lydisku
og medisku konungsríkja — hafi stór þjóð,
sem áður bjó fyrir sunnan ána Araxes í
Persíit — þ. -e. í héraðinu Aserbeisjan —
fluttzt í stórhópum inn í Evrópu og sest
að norðan við Svartahaf, — einmitt á svæði
því, þar sem áin Sareth rennur enn í dag.
Herodot kallar þessa þjóð ekki ísraelsmenn,
heldur nefnir hann hana Skýþa, sem talið
er að merki „ferðamenn“.
Þess var nú tæpast að vænta, að nokkrum
dvtti það í hug að þessi þjóð, sem almennt
hlaut nafnið Skýþar í síðari tíma sögu
Evrópuþjóða, væri hinir fornu ísraelsmenn.
Enda fór það svo, að engum datt það í hug
í um það bil 2500 ár.
Árið 1846 tókst hinum heimsfræga forn-
leifafræðingi Breta, Sir Ilenn' Rawlinson,
að lesa úr rúnaristununr á Behistun-klcttin-
um í Persíu. Á þeim kletti eru rúnaristur
á þrem málurn: Babylonisku, forn-persnesku
og súsisku: Darius rnikli Persakonungur lét
höggva þær í klettinn árið 514 f. Kr. og segir
þar m. a. frá þjóð einni, senr Persar áttu í
höggi við og nefnd er Sakar. Þetta er stór
þjóð að því er virðist, ákafiega herská og
harðfeng. Á Behistunklettinum er þessi þjóð,
sem kölluð er Sakar í persneska textanum,
kölluð Ghirnri í babvloniska textanum. En
nú er það vitað frá óyggjandi fornum heim-
ildum, að Babyloníumenn kölluðu ísraels-
menn — hinar tíu ættkvíslir — einmitt þessu
nafni, — Gimri — meðan þeir dvöldu í út-
legðinni í Assyríuríki. Af þessu er ljóst, að
Gimrar og Sakar eru sarna þjóðin — þ. e.
ísraelsmenn hinir fornu. Auk þess segja grísk
fornrit/að Skýþar séu sarna þjóðin og Persar
kalla Saka. Er þá augljóst, að Skýþar, Sakar
og Ghimrar eru nöfn á einni og sömu þjóð
— þ. e. hinum fornu ísraelsmönnum. Það
styður enn þessa skoðun, að einmitt á þeim
tíma, sem þjóðflutningar Skýþaþjóðarinnar
fóru fram — frá 650—600 — stóð upplausn
Assyríuríkis sem hæst.
Dr. Lewellyn Thomas, enskur sagnfræð-
ingur, kemst svo að orði urn þessa þjóðflutn-
inga: „Þessir þjóðflutningar til Evrópu áttu
sér stað urn það levti, sem liið mikla Assyríu-
ríki var á fallanda fæti fyrir hinu nýja heirns-
veldi Babylonar. ísrael greip hið hentuga
tækifæri til undankomu inn í Evrópu."
Að lokum skal á eitt atriði drepið enn,
sem er mjög athyglisvert í þessu sambandi
og sem styður verulega þá tilgátu, að þjóðir
þær, sem bjuggu norðan og vestan Svarta-
hafs á öldunum næstu fyrir og eftir Krists-
fæðingu, hafi verið hinir fornu ísraelsmenn.
Rússneskir fornleifafræðingar hafa fundið
og rannsakað fjölda legsteina og gamalla
DAGRENNING 15