Dagrenning - 01.04.1946, Qupperneq 23

það, sem áður var sagt, virðist lítill vafi á
því leika, að þarna er um að ræða hina görnlu
ísraelsmenn, undir nýju naíni. Auðvitað
hafa þeir týnt ýmsu af hinni fornu menn-
menningu sinni og trú sinni á Jahve hafa
þeir að mestu gleymt. Henni voru þeir nú
raunar búnir að týna að mestu áður en þeir
voru fluttir á brott úr Israelsríki, ef marka
má lýsingu þá, sem gefin er á atferli þeirra
í II. Konungabókinni. Þar segir: „Þeir (þ. e.
ísraelsmenn) yfirgáfu öll boð Jahve, Guðs
sins, og gjörðu sér steypt líkneski, tvo kálfa,
og þeir gjörðu asérur, féllu fram fyrir öllum
himinsins her og dýrkuðu Baal. Þeir létu
sonu sína og dætur ganga gegnurn eldinn,
fóru með galdur og fjölkyngi og ofurseldu
sig til að gjöra það, sem illt var í augum
Jahve, til að egna hann til reiði. Þá reiddist
Jahve ísrael ákaflega og rak þá burt frá aug-
liti sínu, ekkert varð eftir nema Júdaættkvísl
ein.“
En hvernig stendur þá á þessu nýja nafni
þeirra, nafninu Sakar, sem Persar nota urn
þá á þessum tímum?
Til svars þeirri spurningu tel ég réttast að
taka hér upp orðréttan kafla úr fyrsta kapí-
tula hins mikla rits Adams Rutherfords,
„Israel-Britain“, Jrar sem um þetta efni er
rætt. Þar farast Rutherford svo orð:
„Ymsar kvíslir hinnar miklu Skýþa-
þjóðar höfðu sérstök nöfn, — jafnvel áður
en Skýþar komu til Evrópu. Það er at-
hugandi, að sumir fornir rithöfundar nota
Skýþa-heitið aðeins um þá, sem bjuggu
nálægt Svartahafi og liéldu nafninu í
margar aldir, en aðrir sagnritarar nota
nafnið almennt um alla þá þjóðflokka,
sem kornnir voru af hinum upprunalegu
Skýþum, en höfðu sérstök nöfn (önnur),
svo sem Massagetar, Þursagetar, Getar,
Brettar o. fl. En ein kvíslin hélt hinu
upphaflega nafni Sakar, sem þýðir „synir
ísaks". Á hebresku er í-ið í ísak borið
mjög veikt og ógreinilega fram, þess
vegna slepptu ýmsar erlendar þjóðir í-
inu, sem var áherzlulaust, þegar þær báru
frarn nafnið „Isak“, svo að það varð
„Sak“. Latneska nafnið á ísakssonum
varð því Sakæ, en Persar kölluðu Saka
ekki aðeins Saka sjálfa, heldur alla þjóð-
flokka Skýþa.“
Og enn segir sami höfundur:
„Hinn nafnkunni Ptolemeus kallar
suma Saka „Saxones" og frægasti sagn-
ritari hinna fornu Engilsaxa, Sharon
Turner, segir svo:
„Saxar voru Skýþaþjóð og voru kall-
aðir Saca, Sacki, Sachsen." Sagnaritarinn
Albínus segir: „Saxar voru komnir af hin-
um fornu Sökunr og voru, er frarn liðu
stundir, nefndir Saxar.“ Seinna, þegar
Sakar fluttust lengra norðvestur í Evrópu,
voru þeir venjulega kallaðir „Saxonar"
eða Saxar. Hin garnla engilsaxneska rót
„sun“ er „son“ á nýensku og Saksun er
því blátt áfrarn stytting úr ísaks-son, því
að framburðurinn er hér um bil eins.“
í sambandi við þessa skýringu á orðinu
Sakar eða Saxar verður manni á að rifja upp
eitt af mörgum fyrirheitum Gamlatestament-
isins, sem kemur svo einkennilega vel heirn
við þessa uppgötvun sagnfræðinganna.
í 21. kap. í. Mósabókar er sagt frá því,
þegar Drottinn talar til Abrahams út af
brottrekstri Hagar og ísmaels, sonar hennar.
Þar stendur þetta: „Þá sagði Guð við Abra-
ham: Lát þig ekki taka sárt til sveinsins og
ambáttar þinnar, hlýð þú Söru í öllu því,
er hún segir þér, því að afkomendur ísaks
einÍT munu verða taldir nið/'ar þínii.“
í ensku og sænsku Biblíunni er síðasta
málsgreinin dálítið öðru vísi þvdd en í ís-
lenzku Biblíunni og er sú þýðing að líkind-
um réttari. í sænsku Biblíunni stendur: „ty
genom Isak er det som sed skal uppkallas
efter dig“. í ensku Biblíunni stendur: „for
DAGRENNING 17