Dagrenning - 01.04.1946, Síða 43

boð kom frá Ágústusi keisara um að
skrásetja skyldi alla heimsbyggðina. Þetta
var fyrsta skrásetningin, er gjörð var þá
er Kýreníus var landstjóri á Sýrlandi. Og
fóru þá allir til að skrásetja sig, hver til
sinnai borgar. Fór þá einnig Jósef úr
Galileu frá borginni Nazaret upp til
Júdeu, til borgar Davíðs, sem heitir Betle-
hem, því að hann var af húsi og kynþætti
Davíðs, til þess að láta skrásetja sig,
ásamt Maríu heitkonu sinni, sem þá var
þunguð.“
Manni sýnist nú að ólíkt þægilegra hefði
verið fyrir þau Maríu og Jósef að láta skrá-
setja sig meðal þess fólks, er þau bjuggu
með í Nazaret, en slíkt kom ekki til greina.
í „borg Davíðs“ — þ. e. í ættborg Júdaætt-
kvíslarinnar — gátu þau aðeins notið þess
réttar að verða skrásett til þess að njóta fullra
Jregnréttinda og því urðu Jrau Jxingað að fara.
Hinum tólf ættkvíslum er hjá ísraelsmönn-
um skipað niður með sérstökum hætti.
Eru Jrrjár ættkvíslir að austan: þ. e. Sebú-
lons, Júda og íssakars; þrjár að norðan:
Naftali, Dans og Assers; Jrrjár að vestan:
Manasse, Efraims og Benjamíns, og þrjár að
sunnan: Gads, Rúbens og Símons.
Hjá íslendingum eru þrjú Jring — þ. e.
Jrrír ættbálkar — sérstaklega að austan:
Skaftafellsþing, Múlaþing og Sunnudalsþing.
Þrjú að norðan: Þingeyjarþing, Vaðlaþing og
Ilcgrancsþing. (Þessi þing urðu síðar fjög-
ur.) Þrjú að vestan: Þorskafjarðarþing, Þórs-
nesþing og Þverárþing, og loks þrjú að sunn-
an: Kjalarnesþing, Árnesþing og Rangárþing.
Þótt þessari þingaskipan Þórðar gellis væri
breytt á þann veg, vegna sundurþvkkis Norð-
lendinga, að Jringin yrðu 13, var ákveðið að
sú breyting skyldi þó engin áhrif hafa á
skipun sjálfs Alþingis, og að aðrir lands-
fjórðungar skyldu jafnréttháir og valdamikl-
ir á Alþingi og í dómum sem Norðlend-
ingar.
Að lokum kernur svo hermerkjaskipun
ísraels, sem að líkindum hefur verið sú í
Ísraelsríki, eftir aðskilnað Júda- og Benja-
mínsættkvíslar frá hinuin tíu, að þau hafa
verið: að sunnan mannsmerki, að vestan
nautsmeiki, að norðan fuglsmerki, og að
austan ormsmeiki. — Þessum hermerkjum
fylgdi mikill átrúnaður hjá ísraelsmönnum.
Þeir töldu merki þessi fyrst og fremst tákn
verndarvætta þcirra, er gættu „hásætis hins
hæsta“, en brot af því hásæti hlaut auðvitað
að vera hin „útvalda þjóð guðs“ — ísraels-
menn sjálfir —, sem gefið var það göfuga
fyrirheit, að „af þeinr skyldu allar þjóðir
jarðarinnar blessun hljóta“.
Þessi merki eða tákn ísraelsmanna voru
þeim heilög og eftir að Jreir hættu að vera
þjóð, urðu þau aðeins til í trú þeirra, siðum
og venjum. En þau voru þeim eigi að síður
lieilög. Og löngu eftir að Jreir höfðu gleyrnt
uppruna .sínum lifðu sagnirnar um þessar
kynlegu verndarverur hjá hinum einstöku
ættbálkum og fylgdu Jreim á flækingi þeirra
út um víða veröld.
Hjá íslendingum verða verur þessar að
Jandvættum, heilögum verum, sem bannað
er með lögum að styggja, vætturn, sem vaka
yfir frelsi þessa litla, flýjandi þjóðarbrots, er
tekur sér bólfestu á þessu óbvggða útskeri.
Og í sögu og bókmenntum íslenzku þjóð-
arinnar verða þessar landvættir aðallega fjór-
ar og vernda hver sinn fjórðung af landiqu.
Ein gætir suðurlandsins: risinn mikli; annar
vesturlandsins: griðungurinn ógurlegi; hinn
þriðji norðurlandsins: vængsterki örninn; og
hinn fjórði austurlandsins: drekinn mikli eða
ormurinn, sem spýr eitri á þá, sem úr austri
koma með illurn huga í garð íslands.
XXI.
T TÉR verður Jrá staðar numið og mál Jretta
ekki rakið meira um sinn. Mér hefur
þótt rétt að birta þessar hugleiðingar, m.a.
DAGRENNING