Dagrenning - 01.06.1948, Blaðsíða 40

■jOjAGBÆKUR Göbbels eru uni þessar
mundir að koma út í Lundúnablaðinu
Sunday Express. Góður vinur minn enskur
klippir þær úr blaðinu og sendir mér jafn-
óðum og þær korna út, en erlend blöð fáurn
við, eins og kunnugt er, ekki að kaupa núna.
Eg var fyrir nokkrum dögum að lesa lýsingu
Göbbels á hinum ógurlegu loftárásum Breta
á þýzkar borgir 1942. Viðurkennir hann að
Bretar séu nú búnir að fá yfirhöndina í loft-
inu og segir frá því, með hvílíkum ógnum
hver borgin eftir aðra sé lögð í rústir. Þó
var þetta ekki nerna forsmekkur þess, er
koma átti, þegar flugher Bandaríkjanna hafði
lagzt á eitt með hinum brezka.
Einmitt þegar ég var að lesa þetta, kom
Dagrenning, og ég las greinina um „land
vængjaþytsins". Hún rifjaði upp fyrir mér
liina merkilegu sýn enska skáldsins Thomas-
ar Grav (þess, er fyrstur enskra skálda þýddi
íslenzk kvæði), er hann lýsir árið 1737 (203
árum áður cn loftorrustan um England var
háð) í kvæðinu Luna habitatis (sjá Svövu,
2. útg.) með svofelklum orðum:
The time will come when thou shalt lift
thine eves
To watch a long drawn battle in the skies,
While aged peasants, too arnazed for words,
Stare at the flying fleets of wondrous birds.
England, so long the mistress of the sea,
Wliere winds and waves confer her
sovereignty,
Her ancient triumphs yet on high shall bear
And reign the sovereign of the conquered air.
í óskáldlegri þýðingu á óbundið mál er
þetta hérumbil þannig: „Sú kernur tíð að
þú skalt hefja augu þín til þess að horfa á
langdrengna orrustu í loftinu, en aldrað
sveitafólk, allt of undrandi til þess að mæla
orð, mun stara á flugflota undursamlegra
fugla. England, sem svo lengi var drottning
hafsins, þar sem það eru öldur og of\iðri,
sem veita henni drottningarvaldið, á það enn
eftir, að bera sitt forna sigurhrós upp í hæð-
irnar og að drottna yfir loftinu, sem hún
liefir þá lagt undir sig.“
Það var ekki bara á tímum spámanna ísra-
els og Gyðinga, sem Guð dró fortjaldið til
hliðar og lét þjóna sína skyggnast inn á svið
hins ókomna. Hann hefir gert það á öllurn
tímum og með mörgum þjóðurn, og hann
gerir það vísast enn í dag. Ilún var 1 jós og
ótvíræð þessi sýn, er liann opnaði hinu ágæta
cnska skáldi, þessum góða manni, er lifði
allt sitt líf saklaus eins og barn, en eftirlét
þjóð sinni þær perlur, sem skína um aldur
og æ\i. Og hundrað árum síðar birti Guð
öðru stórskáldi Englendinga sömu sýnina
og þó rniklu stærri, því að hann lét Tenny-
son einnig sjá þann dag, sem innan fárra ára
mun nú renna upp vfir öllum þjóðum. Guð-
mundur Guðmundsson hefir af snilld sinni
þýtt svo vel orð Tennvsons, að þar mun seint
um bætt:
Sá í lofti fríða flota, —
farmi dýrum hlaðna skeið,
ofan svífa úr aftanroða,
undrum knúða, heirn á leið.
Heyrði í lofti lieróp gjalla, —
hrundi af skýjaleiðum blóð,
þar sem hátt í himinbláma
hildarþing með gnoðum stóð.
38 DAGRENNING