Dagrenning - 01.08.1956, Blaðsíða 48

flokk mun leiða aðra eins bölvun og yfir
Sjálfstæðisflokkinn, sem gat hann á laun
við kommúnistum. — Þetta afkvæmi er
réttnefnt skoffín.
Og fyrirtækið heppnaðist þá. Þjóð-
varnarflokknum tókst að ná tveim þing-
sætum með tilstyrk foreldris síns. Sá
stundarsigur varð til þess að framlengja
„bráðabirgðastjórn" - Sjálfstæðisflokks-
ins og Framsóknar um þrjú ár. En hann
varð einnig til annars. Hann varð til
þess að sameina til fulls hin nýkomm-
únistísku öfl í Framsóknarflokknum,
Alþýðuflokknum og Kommúnista-
flokknum, á þeim grundvelli, sem þjóð-
inni var hættulegastur og þar sem henni
kom allra verst, — í utanríkismálum.
*
Nauðvöm Framsóknar.
Eftir kosningarnar 1953 var augljóst, að
Framsóknarflokkurinn var í stórhættu
í mörgum kjördæmum, ef Þjóðvarnar-
flokkurinn héldi áfram að vaxa, og Al-
þýðuflokkurinn fékk aðeins einn þing-
mann kjördæmakosinn, en hafði haft
fjóra áður. Algert hrun þessara flokka
blasti því við, nema gripið yrði til ör-
þrifaráða. — Og til þeirra var gripið.
Öllum undirbúningi var lengi haldið
leyndum og ekkert látið kvisast um það,
til hverra ráða yrði gripið. Forseti Al-
þýðusambandsins var rekinn úr Alþýðu-
flokknum og látinn ganga til samstarfs
við kommúnista með nokkra menn með
sér. Þar með fengu kommúnistar átyllu
til að „leggja niður“ flokk sinn og auð-
velda með þeim hætti samvinnu við
Framsókn og Alþýðuflokkinn. Þetta var
fyrsta merkið um það, hvert stefndi. Síð-
ustu dagana, sem Alþingi skyldi sitja
gerðist svo hinn örlagaríki atburður:
Framsókn og Alþýðuflokkurinn tóku
upp stefnu Þjóðvarnarflokksins í ut-
anríkismálum. — Þau hófu hið fallna
merki Gunnars gegn-her-í-landi og ann-
arra nýkommúnista, og gengu í fullri
samfylkingu til kosninga undir vígorð-
inu: Burt með herinn! Þjóðvarnarflokk-
urinn stóð agndofa af undrun, því fæst-
ir þar vissu, að þeir voru aðeins peð í
tafli „ósýnilegra" máttarvalda, peð, sem
nú var ekki lengur þörf á, í hinu örlaga-
ríka tafli um heill og heiður íslands.
Hvorugt foreldranna gat nú eða vildi
leggja afkvæmi sínu lið, og hlaut það
því að mæta örlögum sínum og deyja. En
kommúnistarnir fögnuðu, því hér var
stærsti sigur þeirra unninn.
Og nú hófust hernaðaraðgerðirnar.
Utanríkisráðherra var gerður ómerkur
orða sinna og gerða sem formaður í At-
lantshafsbandalaginu. Vígstaða komm-
únistanna varð hin ákjósanlegasta. Með
sameiginlegum framboðum Framsóknar-
flokksins og Alþýðuflokksins voru líkur
til, að ná mætti allt að 26 þingsætum,
ef vel tækist til, og gera mátti ráð
fyrir, að að minnsta kosti tveir af ný-
kommúnistunum, sem voru í framboði
af Alþýðubandalagsins hálfu, næðu
kosningu. Var þá fenginn meirihluti á
Alþingi með þeim, þó veikur væri.
Stefnubreytingin í Sovétríkjunum létti
einnig undir um samstarf við kommún-
istaflokkinn.
Líklegt er einnig, að forvígismenn
þessara flokka hafi talið sjálfum sér trú
um, að krafan um brottför hersins væri
vinsælli meðal almennings en raun
varð á.
Að kosningunum loknum kom það í
ljós, að kommúnistarnir voru þeir einu,
sem gengu með verulegan sigur af hólmi
úr þessum kosningum. Á þeim vallt nú,
hvort unnt mundi verða að mynda rík-
46 DAGRENNING