Dagrenning - 01.08.1956, Síða 55

keisarann 1949, og einn þeirra tíu, sem
tókst að flýja úr fangelsinu 20. desember
1950. Þann dag staðnæmdist stór her-
mannabíll, sem í voru sjö menn, allt í
einu fyrir hliðum fangelsisins. Þau voru
óðar opnuð af tveimur varðmönnum. Að-
komumennirnir, þar á^meðal einn liðs-
foringi, sýndu fyrirskipun um að flytja
tíu kommúnista, sem væru þar, í annað
fangelsi. Og það skipti engum togum:
Föngunum tíu var troðið inn í hermanna-
bílinn, varðmennirnir tveir þustu einn-
ig inn í hann. Svo var ekið af stað — í eitt-
hvert fylgsni kommúnista.
Ýmis orðrómur hafði verið uppi um
það síðan, hvar Roozbeh væri niður kom-
inn, og fullyrt var, að hann stæði í stöð-
ugu sambandi við annan fyrrverandi
höfuðsmann í hernurn, Abbasi að nafni.
En þar eð dvalarstaður hans var einnig
ókunnur, lét Bakhtiar leynilögreglumenn
að staðaldri ,,skyggja“ hin og þessi skyld-
rnenni hans. Tveir þeirra fengu það hlut-
verk, að halda ósýnilegan vörð um hús
eitt í Teheran, sem bróðir Abbasi átti
heima í.
Kvöldið 12. ágúst 1954, klukkan rúm-
lega níu, sáu þeir mann koma út úr þessu
húsi, með skjalatösku og böggul undir
öðrum arminum, og skunda í áttina til
„jeppa“, sem beið þar álengdar. Annar
varðmaðurinn þekkti Abbasi og sá þeg-
ar í stað, að þetta var hann. Þeir tóku
hann því umsvifalaust fastan, opnuðu
skjalatösku hans, litu eitt andartak á
það, sem í henni var, og óku síðan með
fangann til fimmtu lögreglustöðvarinnar.
Þar var nokkrum háttsettum foringjum
leynilögreglunnar stefnt saman í flýti; og
er þeir tóku að skoða innihald skjala-
töskunnar, voru þeir ekki lengi í vafa
um, að hér væri um óvenjulegan fund
fyrir leynilögregluna að ræða.
Þama voru minnisbækur, færðar á
þrenns konar dulmáli. Þarna var upp-
dráttur af Saadabadhöll, sumarbústað
keisarans, með staðsetningu hvers varð-
manns, sem þar ætti að vera, og sérstakri
teikningu af herbergjum þjóðhöfðingj-
ans. Þarna voru mörg blöð, þétt sett töl-
um og ýmsum dularfullum táknum
hornafræðinnar, rétt eins og þar hefði
verið einhver hálærður stærðfræðingur
að verki. Og þarna voru loks ýmis leyni-
skjöl, sem stolið hafði verið úr skjalasöfn-
um hersins, skýrslur um staðsetningu
stórskotaliðs við landamæri Sovétríkj-
anna, bréf með nöfnum nokkurra flokks-
manna, minnisgreinar og margt fleira.
En rannsókn málsins reyndist ekki
eins auðveld og ætlað var í fyrstu eftir
þennan fund. Abbasi neitaði með öllu að
svara. Skyldfólk hans var yfirheyrt og hús
þess skoðað, hátt og lágt; en lögreglan
var litlu nær. Bróðir Abbasis vissi ekkert
annað en það, að hann hefði hvert sinn,
sem hann vildi komast í samband við
Khosrov Roozbeh, sent bróður hans, sem
væri járnbrautarstarfsmaður, bréfmiða.
Og er sá hinn sami var kallaður fyrir,
kvaðst hann ekki hafa hugmynd um,
hvar Khosrov hefðist við. Sitt hlutverk
hefði verið það eitt, að koma bréfmiðum
Abbasis í hendur öðrum millilið, manni,
sem væri tengdafaðir Mobasheris liðs-
foringja, alþekkts mann í hernum. Leyni-
lögreglan fékk nú skipun um að
„skyggja“ þennan liðsforingja, og tveir
sérfræðingar í dulmáli voru látnir fást við
skjöl til þess að reyna að komast að efni
þeirra. Svo liðu tólf dagar án þess að
Bakhtiar fengi annað að hafzt en að naga
neglur sínar og brjóta heilann um það,
hve mikið kommúnistar kynnu að vita
um það, sem gerzt hafði. En að þeim
tólf dögum liðnum neitaði Abbasi jafn
DAGRENNING