Morgunblaðið - 09.02.2015, Blaðsíða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 9. FEBRÚAR 2015
Dagurinn fölnaði þegar fréttin barst um að Egill Ólafsson væri
látinn í blóma lífsins. Egill gat skrifað um hvað sem er. Alltaf
skilaði hann frá sér fyrsta flokks efni. Í blaðamennsku er mik-
ilvægt að vera fyrstur með fréttina, en fyrst þarf fréttin að vera
rétt. Egill hafði ávallt hvort tveggja í huga, vann hratt og
örugglega og var um leið vandvirkur og nákvæmur. Það átti
jafnt við um fréttaskrif og fréttastjórn.
Ef velja ætti frummynd blaðamannsins kemur Egill upp í
hugann, sanngjarn, traustur, vandvirkur og áreiðanlegur. Hjá
Agli var umfjöllunarefnið, fréttin alltaf í forgrunni, aldrei hann
sjálfur. Viðmælendur Egils gátu treyst því að málflutningur
þeirra kæmist óbrenglaður til skila í hendur lesandans og yrði
jafnvel heillegri í hans meðförum, þótt ekki gæti hann gert
vondan málstað góðan.
Egill tranaði sér ekki fram í fréttaskrifum, en hann var ekki
skoðanalaus. Hann skrifaði pistla í blaðið þar sem hann nýtti
sér sagnfræðina. Þegar hann skrifaði pistil um Evrópusam-
bandið og þjóðaratkvæði hófst lesturinn á vísun í að umræður
um aðild hefðu hafist í tíð Viðreisnarstjórnarinnar, sem sat
1959 til 1971. Í þessum skrifum sáust einnig rætur hans í sveit-
inni og gagnrýndi hann á einum stað þá stjórnmálamenn, sem
vildu ráða hvað bú væru stór og hvernig kýr væru í fjósum. Þeir
mæltu ekki aðeins fyrir „gamla kotbúskapnum“ heldur eyði-
legðu „fyrir framtíðarmöguleikum landbúnaðarins“.
Egill var frábær félagi, fróður og ráðagóður; fyndinn og
skemmtilegur. Það er hægt að raða upp orðum, en þau verða
alltaf of fátækleg til að gera Agli skil.
Egill kom til starfa á Morgunblaðinu 1993 og hafði áður verið
á Tímanum. Hann var sagnfræðingur, hafði góða þekkingu á ís-
lensku samfélagi og var vel heima í heimsmálum. Hann hafði
því góða undirstöðu, sama hvar borið var niður. Staðgóð þekk-
ing hans kom honum vel í starfi og var ekki síður akkur fyrir
Morgunblaðið.
Egill var einn af burðarásunum á ritstjórn Morgunblaðsins
og mbl.is. Í erfiðum málum er fréttaflutningur undir smásjá,
hvort sem hamfarir eru af völdum náttúru eða í pólitík. Það var
gott að vita að Egill var með málið á sinni könnu þegar mikið lá
við.
Sagt er að í dagblöðunum sé fyrsta uppkastið að sögunni
skráð. Þegar farið er í gegnum fréttaflutning Morgunblaðsins
og mbl.is af atgangi undanfarinna ára er nafn Egils eins og
rauður þráður. Fyrsta uppkastið gat ekki verið í betri höndum.
Það er erfitt að sjá á eftir Agli Ólafssyni. Þegar hann féll frá
var hann í leyfi og vann við ritun sögu Borgarness. Það verk var
langt komið og hillti undir að blaðið fengi að njóta óspilltra
krafta hans á ný. Fráfall Egils er áfall fyrir félaga hans og sam-
starfsmenn á Morgunblaðinu og verður hans sárt saknað.
Morgunblaðið þakkar Agli traust og farsælt samstarf og vin-
áttu og sendir fjölskyldu hans innilegar samúðarkveðjur.
Karl Blöndal, aðstoðarritstjóri.
Morgunblaðið/Heiddi
Egill Ólafsson var fréttastjóri Morgunblaðsins á árunum 2008-2009. Hér má sjá hann sýna nýjum eiganda og útgefanda, Óskari
Magnússyni, hvernig vinnsla Morgunblaðsins gengur fyrir sig. Ingólfur K. Þorsteinsson og Sunna Ósk Logadóttir fylgjast með.
Fréttin alltaf í forgrunni
eins og klettur með hljóðlátri
nærveru þinni. Þú varst alltaf
svo góður við mömmu og pabba
og óendanlega rausnarlegur á
tímann þinn.
Þú tókst þátt í lífinu af fullum
krafti, varst hógvær og falleg
manneskja. Þú munt veita mér
innblástur um ókomna tíð. Ég
mun setja svolítið meiri Egil inn í
mitt daglegt líf.
Guð veiti Unni, Ólafi, Urði,
mömmu, pabba, systkinum og
öllum sem elskuðu Egil styrk.
Elsku Egill, hvíl þú í friði.
Hanna systir.
Að skrifa minningargrein um
Egil er erfitt og skrýtið. Tilhugs-
unin um að sjá hann ekki aftur er
ólýsanlega sár. Maður skilur
ekki guð að hafa tekið hann frá
okkur. Hann sem var í blóma lífs-
ins og við vissum ekki betur en
hann væri frískur. Hann sofnaði
að kvöldi heima hjá foreldrum
okkar og vaknaði ekki aftur.
Egill var óeigingjarn og hjálp-
samur. Hann hjálpaði foreldrum
okkar oft við heyskap og annað
sem þurfti að gera í búskapnum.
Í mörg ár sá hann um að bera
skít á túnin, kappið var stundum
svo mikið að þegar rennslið var
orðið minna úr haughúsinu fór
hann ofan í það og mokaði upp
úr, ofan í skítadreifarann. Hann
hjálpaði okkur mikið í haust þeg-
ar við fluttum á Akranes. Hann
kom og málaði með okkur og
hjálpaði við að flytja búslóðina.
Við hjónin skruppum eina viku
utan í vetur, hann kom heim til
okkar og passaði börnin. Hann
hringdi oft í mig bara til að
spjalla, ég á eftir að sakna þess.
Hann var metnaðargjarn,
hann hvatti alla til að ganga
menntaveginn. Enska var ekki
mín sterkasta hlið. Ég fór 16 ára
í enskuskóla til Bretlands. Hann
fór með mér út svo að litla systir
hans myndi ekki týnast á leið-
inni. Mikinn stuðning fékk ég frá
honum í framhaldsskóla. Ég lenti
í kennaraverkfalli, þegar það
leystist þurfti ég að skila verk-
efni í sagnfræði. Má segja að Eg-
ill hafi gert verkefnið fyrir mig
og fékk ég mjög góða einkunn.
Hann sagði mér seinna að hann
hefði hitt kennarann minn og
hún hefði hrósað mér fyrir vel
unnið verkefni.
Egill var sparsamur og
nægjusamur, fannst mjög óskyn-
samlegt að taka lán fyrir hlutum.
Hann var nýtinn. Þegar Ólafur
var nýfæddur man ég eftir hon-
um sitjandi með hann í fanginu
og segja „þú átt alltaf að byrja á
að borða endana á brauðinu“.
Fyrir ferðalagið þeirra Urðar til
Asíu í fyrra hreykti hann sér af
að hafa fengið farmiða á góðu
verði með Malaysia Airlines og
glotti, en það var eftir að flugvél
frá þeim týndist. Ég hitti hann í
London þegar þau voru að leggja
af stað í þessa ævintýraför. Þeg-
ar ég kvaddi þau fékk ég pínu
hnút í magann því hann Egill átti
það til að taka sénsa. Ég man að
okkur systrum fannst að hann
hefði átt að fá sér t.d. lyf við mal-
aríu. Allt gekk vel hjá þeim,
kannski voru þetta óþarfa
áhyggjur hjá mér.
Hann tók saman sögu forfeðra
okkar sem gaman var að heyra
hann segja frá. Fyrir sex árum
kom hann að skipulagningu ætt-
armóts, farið var í hópferð um
æskustöðvar ömmu og afa þar
sem hann veitti leiðsögn. Síðasta
ár var hann að skrifa bók um
sögu Borgarness og átti það
verkefni hug hans allan. Hann
þurfti oft að fara í Borgarnes til
að finna heimildir fyrir bókina.
Þá gisti hann hjá foreldrum okk-
ar, ég veit að það gaf þeim mikið,
það stytti stundirnar fyrir þau,
svo fengu þau að fylgjast með
verkinu.
Elsku Egill, ég á eftir að
sakna þín. Þú varst góð fyrir-
mynd. Þú varst úrræðagóður og
gott var að leita til þín. Ég er svo
þakklát fyrir að hafa átt þig sem
bróður, þakklát fyrir allar stund-
irnar sem við áttum saman,
þakklát fyrir alla hjálpina og
stuðninginn.
Hvíldu í friði.
Hrafnhildur.
Yndislegur tengdasonur okk-
ar, Egill Ólafsson, hefur kvatt
þessa jarðvist langt um aldur
fram, aðeins 52ja ára. Hann kom
inn í líf okkar árið 1988 þegar
eldri dóttir okkar kom með hann
í matarboð til okkar í fyrsta sinn.
Frá þeirri stundu hefur hann
verið sem einn af fjölskyldunni,
öllum afar kær, jafnt ungum sem
öldnum. Greiðviknari maður var
vandfundinn, ávallt reiðubúinn
þar sem þörf var á og alltaf sama
hlýjan sem stafaði frá honum.
Við eigum margar frábærar
minningar frá samverustundum
okkar öll þessi ár, sem við mun-
um varðveita sem dýrmætan
fjársjóð sem aldrei fyrnist.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V.Briem)
Þínir tengdaforeldrar,
Aðalbjörg og Lárus.
Ekki sá ég fyrir að símtal sem
ég fékk miðvikudagsmorguninn
28. janúar síðastliðinn yrði þess
efnis að Egill frændi minn frá
Hundastapa væri látinn. Fregnin
var reiðarslag, þruma úr heið-
skíru lofti, enda frændi í blóma
lífsins. Enn og aftur er maður
minntur á hve tilveran er fallvölt.
Egill var afskaplega vel gerð-
ur og góður maður. Erfitt er því
að sjá á eftir honum. Egill kom
mér fyrir sjónir sem hógvær og
rólynd manneskja. Hann var
bráðskarpur og vinnusamur og
einnig, þegar sá gállinn var á
honum, hinn mesti húmoristi. Ég
vona að sem flestir hafi fengið að
sjá og kynnast þeirri hlið á hon-
um. Egill hafði einlægan áhuga á
þjóðmálum og sem slíkur var
hann réttur maður á réttum stað
sem blaðamaður. Hann hafði
yndi af sagnfræði og skiptumst
við frændurnir oft á skoðunum
um alls kyns sagnfræðileg álita-
efni þegar fundum okkar bar
saman. Þeir urðu nokkrir í seinni
tíð, sérstaklega eftir að Egill tók
að sér að skrifa sögu Borgarness
í upphafi síðasta árs. Hittumst
við oftar en ekki í eldhúskrókn-
um á heimili foreldra hans,
þeirra Óla og Lóu, eða í hádeg-
ismat í höfuðborginni. Leyfði
hann mér að fylgjast með fram-
vindu mála í sögurituninni og var
ekki annað að sjá en að þar væri í
byggingu sannkölluð völundar-
smíð sem Borgnesingar og nær-
sveitarmenn yrðu stoltir af.
Egill var næstelstur af okkur
barnabörnum þeirra sómahjóna
Egils Pálssonar og Jóhönnu
Lind í Borgarnesi. Ég veit að
Agli þótti afar vænt um ömmu
sína og afa og reyndust þau hon-
um miklar fyrirmyndir. Egill
lagði aðdáunarverða ræktarsemi
í að safna upplýsingum um ævi
og uppruna ömmu og afa en þeim
fróðleik miðlaði hann eftirminni-
lega á ættarmótinu góða sumarið
2009 og sömuleiðis þegar aldar-
afmælis afa var minnst með sýn-
ingu og dagskrá í Safnahúsi
Borgarfjarðar haustið 2012.
Framtakið gerir það að verkum
að ættmenni hans öll þekkja upp-
runa sinn betur og fyrir það ber
að þakka Agli.
Minningin um Egil frænda er
björt. Hún mun lifa með okkur
sem fengum að kynnast þessum
sómamanni. Blessuð sé minning
Egils.
Heiðar Lind Hansson.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Kær vinur er fallinn frá. Ég
kynntist Agli fyrir 27 árum þeg-
ar hann og Unnur Björk, frænka
mín og vinkona, voru að draga
sig saman. Það var auðvelt að
láta sér líka við Egil, hann hafði
góða nærveru og gat talað við
alla um allt. Hann var skemmti-
legur, viskubrunnur, framtaks-
samur, fjölskyldumaður fram í
fingurgóma, liðtækur við heim-
ilisstörfin og alltaf boðinn og bú-
inn ef einhver þarfnaðist hjálpar.
Fjölskyldur okkar hafa verið
nánar í gegnum tíðina og margar
heimsóknir, matarboð og ferða-
lög að baki.
Alltaf í uppáhaldi hjá börnun-
um mínum að ferðast með þeim
þar sem margt var framkvæmt
og ekki ónýtt að fá fróðleiksmola
frá þeim hjónum um hitt og þetta
sem tengdist ferðaleiðum og
áfangastöðum. Það er fráleitt að
hugsa til þess að þau detti ekki
saman inn um dyrnar hjá mér,
þiggi kaffibolla og spjalli um alla
heima og geima og Borgarnes að
sjálfsögðu.
Og að eiga ekki eftir að taka
eins og eitt skrafl með honum,
Öllu og Urði. Lífið tekur stund-
um óvænta stefnu fyrirvaralaust.
Ég er þakklát fyrir að hafa
kynnst Agli og átt hann að vini.
Það er mannbætandi að umgang-
ast hans líka.
Ingunn Steingrímsdóttir.
Nokkrum sinnum á lífsleiðinni
hef ég kynnst fólki sem er allt í
senn: Ljúft, gefandi, hvetjandi,
traust og heiðarlegt.
Hann Egill minn var sannar-
lega í þessum hópi. Og svo ótal
margt annað.
Við sátum hlið við hlið mán-
uðum saman er við vorum frétta-
stjórar Morgunblaðsins. Mörg-
um sinnum á dag þurfti ég að
leita ráða hjá honum og alltaf
hlustaði hann og aðstoðaði mig,
af sinni miklu yfirvegun, réttsýni
og útsjónarsemi. Hann var því
einstakur samstarfsmaður en
einnig áreiðanlegur vinur. Á ög-
urstundu, þegar ég þurfti á því
að halda, stóð hann eins og klett-
ur mér við hlið og stappaði í mig
stálinu.
Egill var framúrskarandi
blaðamaður. Hann hafði yfir-
gripsmikla þekkingu á ótrúleg-
ustu málum og naut þess að
miðla af henni til lesenda og sam-
starfsmanna. Hann var því læri-
faðir margra yngri blaðamanna
og er ég ein af þeim heppnu sem
nutu leiðsagnar hans. Af honum
lærði ég því mikið.
Hann Egill var líka svo
skemmtilegur. Hann átti það til
að byrja að hristast úr hlátri,
stundum að því er virtist upp úr
þurru. Þá loguðu augu hans af
glettni og kátínu. „Ætli maður
þurfi ekki að byrja á Facebook,“
sagði Egill eitt sinn við mig,
íbygginn á svip. Það var að minn-
ir mig í lok árs 2013. Og þegar
Egill fór loks á Facebook varð
ekki aftur snúið. Í hverri færsl-
unni eftir aðra skein húmorinn í
gegn. Það var nokkur sárabót
fyrir okkur samstarfsfélagana á
mbl.is að fylgjast með Agli á
Facebook því hann var þá byrj-
aður að skrifa sögu Borgarness
og í leyfi frá störfum. En hann
lofaði að koma aftur til okkar.
Hjartans Egill minn. Kæri
vinur. Takk fyrir allt.
Ég sendi mínar dýpstu og
innilegustu samúðarkveðjur til
Unnar, Ólafs, Urðar og annarra
ástvina.
Sunna Ósk Logadóttir.
Traustur, réttsýnn, heiðarleg-
ur, víðlesinn og umfram allt góð-
ur félagi. Þetta eru orð sem
komu upp í hugann við fráfall
góðs félaga, Egils Ólafssonar.
Við vorum samstarfsmenn í rúm
átján ár á Morgunblaðinu og
mbl.is og aldrei bar þar skugga á.
Það var alltaf gott að leita til
Egils varðandi hin ýmsu mál og
ef efi kom upp hjá manni varð-
andi frétt og orðalag sem unnið
var að þá var hann alltaf boðinn
og búinn til þess að gefa góð ráð
og hikaði ekki við að gagnrýna
það sem betur mátti fara.
Eftir að breytingar voru gerð-
ar á ritstjórn mbl.is fyrir þremur
árum varð samstarf okkar nán-
ara enda ekki stór hópur á rit-
stjórn mbl.is en á sama tíma
samheldinn hópur. Egill var
reynsluboltinn í hópnum og í
raun sama hvert viðfangsefnið
var – hann leysti það.
Þar skipti engu hvort það var
að skrifa fréttir úr Landsdómi,
erfiðar kjaraviðræður, gena-
mengi Ríkharðs III eða heimilis-
ofbeldi. Alltaf sinnti Egill starfi
sínu af ástríðu og heiðarleika.
Egill fór allt of fljótt frá okkur
og hans er sárt saknað. Söknuð-
urinn er þó mestur hjá Unni, eig-
inkonu hans, og börnum þeirra,
Ólafi og Urði. Ég kveð góðan
vinnufélaga og vin og votta fjöl-
skyldu hans samúð mína.
Guðrún Hálfdánardóttir.
Í febrúar árið 2012 var stofnað
sérstakt fréttamannateymi fyrir
mbl.is. Egill var frá upphafi liðs-
maður þess. Við vissum öll að
hann væri mikill reynslubolti,
hugmyndaríkur og vel að sér í
mörgum málum og reiddum okk-
ur á ráðleggingar hans um
hvernig best væri að taka á hlut-
SJÁ SÍÐU 26