Morgunblaðið - 12.02.2015, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 12. FEBRÚAR 2015
✝ SigurbjörgAgnes Ósmann
Jónsdóttir kennari
fæddist á Sauð-
árkróki 20. júlí
1949. Hún andaðist
á kvennadeild
Landspítalans við
Hringbraut 20. des-
ember 2014 eftir
u.þ.b. árs baráttu
við krabbamein.
Foreldrar henn-
ar voru Helga Ingibjörg Sigurð-
ardóttir húsmóðir, f. 10. apríl
1922, d. 2. febrúar 1985, og Jón
Björnsson verkstjóri, f. 9. janúar
1916, d. 13. nóvember 1975.
Bróðir Sigurbjargar er Sigurður
Ósmann Jónsson, f. 1951. Sig-
urður er giftur Sigríði Guðna-
dóttur, f. 1950, og eiga þau sam-
1994, og fósturson, Jón Reyni, f.
1982.
Sigurbjörg giftist Bergsveini
Auðunssyni, f. 1949, d. 1998, þau
skildu. Þau áttu saman tvö börn;
Ingibjörgu, f. 23. júní 1975, og
Auðun, f. 12. mars 1980. Fyrir
átti Sigurbjörg Jón Ósmann
Arason, f. 11. nóvember 1970.
Jón Ósmann á tvö börn; Rakel
Maríu, f. 2003, og Ágúst Breka
Ósmann, f. 21. mars 2006. Jón
Ósmann býr í Kanada. Ingibjörg
er gift Herði Bjarnasyni, f. 1967,
og eiga þau þrjú börn; Agnesi, f.
1997, Köru Mist, f. 2001, og
Hlyn, f. 2006. Þau búa í Kanada.
Auðunn er ógiftur og á þrjú
börn; Önnu Þrúði, f. 2003, Ant-
oníu, f. 2007, og Viðar Darra, f.
2012.
Sigurbjörg ólst upp á Sauðár-
króki. Hún stundaði nám við
Kennaraskóla Íslands og útskrif-
aðist þaðan 1970. Sigurbjörg
kenndi víða um land og lauk
kennarastarfi sínu á Akureyri.
Útför hennar fór fram í kyrr-
þey.
an tvær dætur:
Helgu Jónu, f. 1975,
sem er gift Óskari
Guðmundssyni, f.
1965, og eiga þau
tvo syni, Sigurð
Nonna og Guðmund
Nóa, f. 2007. Fyrir
átti Óskar soninn
Óliver f. 1995. Guð-
nýju, f. 1988. Fyrir
átti Sigríður dótt-
urina Steingerði
Ágústu, f. 1969. Steingerður var
gift Hreiðari Hreiðarssyni, þau
skildu. Þau eiga saman þrjú
börn; Sigurð Ágúst, f. 1991, og
Ragnhildi og Sigurjón, f. 1996.
Sambýlismaður Steingerðar er
Sigurður Þór Kristjánsson, f.
1958, og á hann fyrir Steinar
Frey, f. 1982, Kristínu Svövu, f.
Sigurbjörg, eða Sibba systir,
eins og ég kallaði hana alltaf
lést á Landspítalanum eftir
u.þ.b. árs baráttu við krabba-
mein.
Það var mjög gott að alast
upp á Króknum og eiga góða
systur, aðeins eldri en ég var,
sem að sjálfsögðu fékk svolítið
að ráða yfir mér. Sibba systir
var hæg í fasi, dökk yfirlitum og
mjög falleg. Þó hæg væri réði
hún því sem hún vildi.
Sibba systir vann ýmis störf á
námsárunum á Króknum, vann
við skógrækt að Hólum í Hjalta-
dal, var sumarlangt í Vest-
mannaeyjum hjá frænku okkar
að gæta barna, hún fór til Vi-
borgar í Danmörku að vinna hjá
Sörensen apótekara í Svane
Apotek, vinar pabba, sem einu
sinni átti heima á Króknum.
Sibba systir var mjög list-
feng, skrifaði mjög vel, teiknaði,
málaði, saumaði út og prjónaði.
Hún hefur sennilega erft það frá
móðurömmu okkar, Margréti
Björnsdóttur, sem var listamað-
ur í höndunum.
Þegar við Sibba systir vorum
að alast upp á Króknum skipt-
um við krakkarnir bænum upp í
ytri og syðri bæ. Á milli þessara
hverfa var dálítill rígur. Það var
svolítið slegist og farið í skylm-
ingabardaga. Gott var þá að
geta smíðað sverð, nóg var af
eikarspýtum hjá pabba úr báta-
smíðinni og einnig krossviði. Úr
krossviðnum voru smíðaðir
skildir. Skjöldurinn þurfti að
hafa ógnandi myndir á framhlið-
inni. Þá var það Sibba systir
sem málaði fyrir mig á þá
myndir af drekum, fuglum eða
öðru sem átti að ógna andstæð-
inginum.
Á unglingsárunum á Krókn-
um var fjölskyldan okkar stór,
mikið og náið samband á milli
allra. Dóri frændi og Jana áttu
heima í Hyrnu úti í Kristjánsk-
lauf. Margrét dóttir þeirra og
Sibba systir náðu vel saman þótt
aðeins væri aldursmunur á
þeim. Bjössi frændi og Leifa
áttu heima rétt við Hyrnu,
Steini Björns og Stebba úti í
Lindargötu. Margrét amma og
Sigurður afi voru flutt til
Reykjavíkur áður en við Sibba
fæddumst en komu yfirleitt á
Krókinn um jólin og voru þá
fjölskylduboðin heima og í
Hyrnu. Þetta voru góðir tímar
hjá okkur Sibbu systur í faðmi
fjölskyldunnar. Við Sibba systir
vorum bara tvö börn foreldra
okkar.
Pabbi dó 1975, aðeins 59 ára,
mamma dó 1985, aðeins 63 ára
og nú Sibba systir 20. desember
2014, aðeins 65 ára.
Við Sibba systir rifjuðum upp
margt gamalt og gott, þegar ég
heimsótti hana að sjúkrabeðin-
um, þó var hugur hennar mest
hjá barnabörnunum sem hún
var svo stolt af, hvað þeim gengi
vel að læra. Einnig dásamaði
hún Auðun, son sinn, sem kom
nokkrum sinnum á dag til henn-
ar á sjúkrahúsið og fór oft það-
an með innkaupalista til að
kaupa snyrtivörur fyrir hana því
Sibba systir vildi alltaf líta vel
út. Á sjúkrahúsinu voru góðar
vinkonur hennar í sjúkraliðinu
sem hjálpuðu henni að bera
krem á húðina, mála augnhárin,
brúnirnar og lakka neglurnar.
Ég vil færa starfsfólki á
kvennadeild Landspítalans við
Hringbraut þakkir fyrir umönn-
un og vinarþel í hennar garð.
Einnig starfsfólki á Sjúkrahóteli
LSH við Ármúla fyrir góða
umönnun þar.
Sibba systir óskaði eftir að
útför hennar færi fram í kyrr-
þey. Blessuð sé minning hennar.
Guð gefi börnum og barabörn-
um hennar styrk í sorginni.
Sigurður Ósmann Jónsson.
Sigurbjörg Agnes
Ósmann Jónsdóttir
✝ Alda BryndísHansen fædd-
ist í Reykjavík 19.
júlí 1922. Hún lést
á hjúkrunarheim-
ilinu Mörk 5. jan-
úar 2015.
Foreldrar Öldu
voru hjónin Soffía
Pétursdóttir, f.
21.11. 1888 í
Reykjavík, d. 22.1.
1977, húsmóðir, og
Hans Julius Hansen, f. 26.6.
1882 á Borgundarhólmi, d. 7.2.
1944, vélsmíðameistari. Systkini
hennar voru Bettý, Pétur, Karl
og Viktor og eru þau látin.
Alda giftist 3. apríl 1943
Ólafur dóttur, Guðrúnu Soffíu
og Esther tvö börn, Finnboga
og Vigdísi Elísabetu, 2) Páll, f.
27.12. 1974, maki Guðný Steins-
dóttir, f. 19.12. 1974 og eiga
þau tvo syni, Benjamín Stein og
Daníel Georg. Alda giftist 10.
apríl 1968 Bárði Daníelssyni, f.
26.10. 1918, d. 7.3. 2012, arki-
tekt. Foreldrar hans voru hjón-
in Jónína Loftsdóttir, f. 6.8.
1888, d. 8.1. 1974, húsmóðir, og
Daníel Benediktsson, f. 6.9.
1889, d. 17.12. 1965, bóndi.
Alda bjó alla tíð í Reykjavík,
nær 70 ár á sama stað á Há-
teigsvegi. Eftir fráfall fyrri eig-
inmanns var hún um árabil að-
albókari hjá Hitaveitu Reykja-
víkur. Hún keppti í sundi á
yngri árum og síðar í brids.
Hún starfaði m.a. í Rauða
krossinum og Oddfellow-
reglunni.
Útför Öldu hefur farið fram í
kyrrþey.
Ólafi Georgssyni, f.
10.2. 1918, d. 19.8.
1961, forstjóra.
Foreldrar hans
voru hjónin Aug-
usta Weiss, f. 31.12,
1888 í Kaupmanna-
höfn, d. 10.1. 1970,
húsmóðir, og
Georg Ólafsson, f.
26.12. 1884, d. 11.4.
1941, bankastjóri.
Sonur Öldu og
Ólafs er Georg, f. 13.7. 1945,
maki Soffía Stefánsdóttir, f.
23.4. 1945. Synir þeirra eru 1)
Ólafur, f. 5.7. 1967, maki Esther
Finnbogadóttir, f. 30.11. 1969
og eiga þau son, Georg. Fyrir á
Elsku Alda, ég geng um húsið
þar sem áður fyrr var margt um
manninn. Nú er undarlega tómt
en fullt af minningum og öllum
góðum. Ég horfi út um eldhús-
gluggann, sé þig fyrir mér vera
að sópa stéttina og dytta að
blómum og trjám. Lít næst út
um stofugluggann, páskaliljur og
rauðir túlípanar í blóma og þú að
snyrta beðin. Allt í röð og reglu
og hvergi slegið slöku við.
Ég kynntist Öldu þegar við
Georg fórum að vera saman
haustið 1962. Hún var þá nýlega
orðin ekkja eftir lát fyrri eigin-
manns síns, Ólafs, og starfaði hjá
Hitaveitu Reykjavíkur. Árin eru
því orðin mörg sem við höfum
fylgst að og betri tengdamóður
hefði ég ekki getað kosið mér.
Hún var mörgum góðum kostum
búin, glæsileg, jákvæð og
atorkusöm með húmorinn í lagi,
ákveðin og kunni að svara fyrir
sig ef því var að skipta. Hún var
ekki að gera of mikið úr hlut-
unum; þegar lítill snáði uppgötv-
aði að litla borðið var með hjólum
og brunaði af stað og postulíns-
vasinn flaug í gólfið og sama end-
urtók sig í næstu heimsókn á
Hátó en þá var það kristalsvasi
sem fór í gólfið. „Þetta eru bara
dauðir hlutir, ekkert til að gera
veður út af, auk þess er þetta
mér að kenna að hafa vasana á
borðinu því ég veit hvað honum
finnst borðið spennandi.“ Þessi
viðbrögð voru mikill léttir fyrir
stressaða mömmuna.
Það var líka vel þegið þegar
Alda mætti á Grenimelinn og tók
á móti strákunum okkar með
steiktum fiski þegar þeir komu
úr skólanum. Hún styrkti þannig
sambandið við ömmustrákana
sína og vini þeirra og það var líka
oft snyrtilegra umhorfs þegar ég
kom heim úr vinnunni en þegar
ég fór í vinnuna.
Ég minnist með ánægju allra
skemmtilegu ferðanna sem við
fórum með Öldu og Bárði, bæði
innanlands og utan. Á ferðum
okkar innanlands útbjó Alda allt-
af nesti og gerði það svo snilld-
arlega að það dugði marga daga
og alltaf jafngott. Spil voru ávallt
með í för enda var Alda áhuga-
söm um brids og spilaði keppn-
isbrids í fjölda ára. Hún stundaði
einnig hestamennsku um skeið,
átti leirljósan gæðing, og fór í
lengri og skemmri hestaferðir.
Hún var virk í Oddfellow-regl-
unni um árabil og í Rauða kross-
inum. Hún afgreiddi í Rauða-
krossbúðinni á Borgar-
sjúkrahúsinu og
langömmustelpunni fannst mikill
fengur í að fá að fara með löngu
Öldu í búðina. Þær voru góðar
þar saman. Alda kepptist við að
selja og sú stutta náði líka sínu
fram.
Já, tengdamóðir mín naut
sannarlega lífsins meðan heilsan
leyfði. En síðustu árin voru erfið.
Þrekið ekki mikið en aldrei
kvartaði hún, viðmótið alltaf já-
kvætt og gaman var að sjá
glampa í augunum og bros á vör
þegar smáfólkið var með í för.
Ég kveð hana með þakklæti og
virðingu.
Soffía Stefánsdóttir.
Alda móðursystir mín var
fædd og uppalin á Laugavegi
163. Faðir hennar keypti eignina
árið 1917 og var hún í eigu fjöl-
skyldunnar til ársins 1968. Á
Laugaveginum var stórt íbúðar-
hús og stór útihús. Á sumrin
flutti fjölskyldan með bústofninn
inn í Laugardal en þar áttu þau
stórt land og sumarhús sem hét
Flöt. Í túnjaðrinum á Flöt voru
gömlu sundlaugarnar og sóttu
krakkarnir þær stíft. Móðir mín
og Alda æfðu og kepptu í sundi
og unnu oft til verðlauna.
Æska Öldu var gleðirík. Alda
var að sögn móður minnar mjög
laglegt barn, tápmikil og fjörug.
Hún forframaðist snemma, fór
með foreldrum sínum á ættar-
mót í Borgundarhólmi árið 1931,
en faðir hennar var þaðan og
kom til Íslands fyrst árið 1904
sem landmælingamaður.
Árið 1934 fékk faðir Öldu
heilablæðingu og lamaðist við
það. Þetta var mikið reiðarslag
fyrir fjölskylduna. Þær systur
fóru því snemma að vinna, fengu
sumarvinnu við að breiða saltfisk
þar sem nú er Skúlatúnsreitur.
Af mikilli ráðdeildarsemi og
samheldni fjölskyldunnar tókst
Soffíu móður Öldu að halda
Laugavegi 163 og fjölskyldan
hélt reisn sinni.
Ljúfar bernskuminningar
hrannast upp. Alda að koma í
heimsókn á Laugaveginn, við að
fara í veislur eða jólaboð á Há-
teigsveginum, ég að fara í pöss-
un til hennar, Alda að fara með
okkur á berjamó, í veiði í Brúará
eða á hestbak. Þegar hún kom að
utan kom hún ávallt hlaðin gjöf-
um til okkar Soffíu systur. Alda
spilaði stórt hlutverk í lífi fjöl-
skyldu okkar, hún var höfuð ætt-
arinnar.
Í æsku minni var á Háteigs-
vegi 34 samfélag öðlinga. Þar bjó
stórfjölskyldan, Alda, Ólafur og
Georg, ásamt Ágústu tengda-
móður hennar og mágkonunum
Effu og Dagnýju. Það var viss
passi að um leið og maður var
mættur á Háteigsveginn þá var
farið niður til frú Ágústu að fá
Wafer-súkkulaði og mjólk eða
upp til Effu eða Dagnýjar og þar
var alltaf súkkulaði eða kara-
mellur. Frænka var lítt hrifin af
þessu gotteríisáti drengsins.
Mikil og djúp vinátta var á milli
fjölskyldnanna á Háteigsvegi 34
og Laugavegi 163.
Í einni pössuninni tók Alda
mig og lét mig með brögðum
læra dagana og mánuðina og
Ólafur kenndi mér á klukku. Um
tíma stundaði Alda hesta-
mennsku af miklu kappi. Var
þetta upphaf hestamennsku okk-
ar feðga og var ég oftar en ekki
stoltur meðreiðarsveinn hennar.
Annað áhugamál hennar var að
spila brids, hún var mikil keppn-
ismanneskja og vann til fjölda
verðlauna.
Reisn var það sem einkenndi
Öldu, hún var glæsileg kona og
vakti hún athygli hvert sem hún
fór, bæði fyrir glæsileik og
frjálslega framkomu, var æðru-
laus, beinskeytt og sagði skoð-
anir sínar hiklaust á mönnum og
málefnum. Hún átti létt með að
hrífa fólk með sér með jákvæðni
og skemmtilegheitum. Alda var
heimskona.
Um langt árabil var ég nær
vikulegur gestur hjá Öldu, en
þegar leið á í amstri daganna og
áranna rás hittumst við sjaldnar,
en hún bar ávallt mikla um-
hyggju fyrir mér og mínum og
vildi hag minn sem bestan. Kveð
ég með söknuði ástkæra móður-
systur mína.
Ingileifur Einarsson.
Alda Bryndís
Hansen
Anna Katrín
Jónsdóttir móður-
systir okkar var alla
tíð hluti af tilveru
okkar, alveg frá því við munum
fyrst eftir okkur. Hún var tví-
burasystir móður okkar og voru
þær alla tíð mjög nánar. Þegar
þær voru litlar telpur í Geirshlíð
voru þær alltaf eins klæddar,
þær skiptu verkum alveg jafnt á
milli sín og voru mjög samrýnd-
ar. Þær voru mjög líkar, jafnvel
þannig að nánir ættingjar þekktu
þær ekki alltaf í sundur. Þær
fóru saman í skóla í Reykholti og
eignuðust þar góða vini. Þegar
þær hleyptu heimdraganum urðu
þær einnig samferða. Réðu sig
Anna Katrín
Jónsdóttir
✝ Anna KatrínJónsdóttir
fæddist 29. apríl
1920. Hún lést 25.
janúar 2015. Útför
Önnu Katrínar fór
fram 3. febrúar
2015.
fyrst í vist á Akra-
nesi og sá amma um
að þær lentu hjá
góðu fólki. Þær fóru
saman á Kvenna-
skólann á Hvera-
bökkum í Hvera-
gerði og töluðu alla
tíð mjög vel um
þann skóla. Síðan lá
leið þeirra til
Reykjavíkur og
unnu þær þá við þau
störf sem buðust ungum stúlkum
af landsbyggðinni. Þannig urðu
þær samferða í öllu þar til kom að
því að þær festu ráð sitt. Á tíma-
bili bjuggu fjölskyldurnar tvær
undir sama þaki í húsnæðiseklu
eftirstríðsáranna og styrkti það
fjölskylduböndin enn frekar.
Okkur eru eftirminnilegar heim-
sóknirnar á Blómvallagötuna í
æsku. Þar var alltaf tekið á móti
okkur af mikilli ljúfmennsku og
hjartarýmið var nóg. Eftir að
Anna varð einstæð móðir fór hún
aftur út á vinnumarkaðinn og
vann við verslunarstörf. Fyrst í
miðborginni þar sem hún gat
gengið í vinnuna. Síðar í austur-
borginni og tók þá strætó til
vinnu. Oft fór hún heim í hádeg-
inu í mat og gekk þá hluta leið-
arinnar. Eftir að hún hætti að
vinna, hálfáttræð, stundaði hún
gönguferðir á hverjum degi. Oft
fór hún lengri leiðina til að versla,
út á Granda eða upp á Laugaveg.
Þegar hún svo um nírætt gekkst
undir mjaðmaliðskiptiaðgerð bjó
hún að þessari hreyfingu og var
því ótrúlega fljót að ná aftur fyrri
styrk. Þegar heilsan fór að gefa
sig fékk hún inni á Grund og fór
því ekki langt, aðeins yfir götuna.
Þangað var gott að heimsækja
hana. Aðspurð um líðan var svar-
ið jafnan að hún hefði það gott,
mjög gott. Jákvæðni, yfirvegun
og æðruleysi einkenndi hana alla
tíð og allt fram á síðasta dag.
Við kveðjum góða og nána
frænku og móðir okkar kæra
systur í næstum heila öld. Við
sendum dætrum hennar, Guð-
rúnu og Kristbjörgu, og fjöl-
skyldum þeirra okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Önnu
Katrínar.
Systrabörnin í Stóragerði,
Sigrún, Vilborg, Ólöf og Jón.
Ekki óraði mig
fyrir því þegar ég kvaddi þig rétt
fyrir jólin að þetta væri síðasta
skiptið sem ég ætti eftir að hitta
þig. Þú komst til mín í útskrift-
arveislu og varst svo hress og
leist svo vel út eins og alltaf.
Fljótlega eftir áramótin fékk ég
þær fréttir að þú værir komin á
Nanna I.
Helgadóttir
✝ Nanna Helga-dóttir fæddist á
Eskifirði 16. janúar
1928. Hún lést á
Landspítalanum
við Hringbraut 16.
janúar 2015.
Útför Nönnu fór
fram frá Fríkirkj-
unni í Reykjavík 30.
janúar 2015.
spítala. Veikindin
virtust þó ekki al-
varleg en hugur
minn var hjá þér og
spurði ég daglega
um líðan þína. Á af-
mælisdaginn þinn
fékk ég símtal þar
sem mér var tjáð að
þú hefðir látist þann
sama dag. Ég átti
bágt með að trúa því
að þú, fallega
frænka mín, værir farin og voru
þessar fréttir mér eins og öllum í
kringum þig þungbærar.
Mér hefur alltaf þótt afar vænt
um þig og þú hefur ávallt sýnt
mér hlýju og væntumþykju. Þú
varst einstaklega hjartahlý
manneskja og um leið fáguð og
falleg. Framkoma þín var einstök
en hún einkenndist af góð-
mennsku og hlýju. Bertha María
mín sagði eitt sinn við mig: „Ég
sé bara hvað Nanna er góð mann-
eskja.“ Hún hafði rétt fyrir sér
enda börn oft glögg á slíka hluti.
Þið voruð fjögur systkinin,
góður og fallegur hópur sem ólst
upp á Eskifirði. Varla er liðið ár
síðan að Bommi frændi lést og
veit ég að erfitt er fyrir pabba og
Gauju frænku að þurfa að sjá á
eftir systkinum sínum. Minning-
arnar lifa þó áfram og geta þau
eflaust yljað sér við þær.
Það er svo sannarlega mikil
eftirsjá að þér, elsku frænka. Ég
vil þakka þér og Kristjáni fyrir
góðvild í minn garð og einnig fjöl-
skyldu minnar í gegnum tíðina.
Um leið og ég votta Kristjáni,
börnum ykkar og fjölskyldum
þeirra samúð mína bið ég Guð um
að veita þeim styrk í sorginni.
Hvíldu í friði mín kæra frænka
og megi minningin um þig lifa.
Erna Guðmundsdóttir.