Morgunblaðið - 12.02.2015, Blaðsíða 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 12. FEBRÚAR 2015
✝ GuðmundurKristjánsson
fæddist 5. júní 1924
í Grísartungu í
Stafholtstungu-
hreppi í Borg-
arfirði. Hann lést 4.
febrúar 2015 á
hjúkrunarheim-
ilinu Brákarhlíð í
Borgarnesi.
Foreldrar hans
voru Veronika
Narfadóttir húsmóðir, f. 1. jan-
úar 1899, d. 30. apríl 1985, og
Kristján Guðmundsson bóndi, f.
16. nóvember 1892, d. 1. febrúar
1961.
Guðmundur var næstelstur af
systkinum sínum, en þau eru
Kristín Halldóra, f. 8. janúar
1922, Narfi Sigurður, f. 8. apríl
1926, d. 7. júlí 2012, Þuríður, f.
19. maí 1929, Guðbjartur, f. 26.
febrúar 1932, d. 18. mars 1992,
Oddný, f. 2. febrúar 1935, d. 2.
apríl 2009, Sigurvin, f. 4. desem-
ber 1936, d. 22. júní 2007, Gunn-
ar, f. 4. desember 1936, Sigríður
Jóhanna, f. 11. desember 1939,
d. 2. febrúar 1943, og Sigurður
d. 23. apríl 1991, c) Anna Katrín,
d) Daði. 3) Jóhanna Bára, f. 12.
febrúar 1963, maki Agnar
Gestsson. Börn þeirra eru: a)
Þórarinn Helgi og á hann soninn
Jóhann Atla, b) Halla Dís, sam-
býlismaður Kristján Narfason,
og eiga þau saman dótturina
Berglindi Báru.
Guðmundur fæddist í Grísar-
tungu og ólst upp á Snæfellsnesi
en flutti ungur að árum með for-
eldrum sínum og systkinum að
Akurholti. Þar dvaldist hann í
foreldrahúsum til ársins 1945 en
þá flutti hann með Narfa bróður
sínum að Hoftúnum (Hofgörð-
um) í Staðarsveit þar sem þeir
hófu saman blandaðan búskap.
Jafnframt vann Guðmundur í
fyrstu ýmis störf meðfram bú-
skapnum, til að mynda á ýtum
og í fiskvinnslu. Guðmundur hóf
síðan sambúð með Margréti J.
Hallsdóttur á Lýsuhóli árið 1982
og voru þau þar með ferðaþjón-
ustu, hestaleigu og hrossarækt-
un til ársins 1995 en þá tóku
dóttir Margrétar, Jóhanna
Bára, og Agnar við búinu. Þau
dvöldu þar áfram langdvölum
og voru þeim stoð og stytta, þar
til þau fluttu endanlega á Sel-
tjarnarnes í kringum aldamótin.
Útför Guðmundar fer fram
frá Fossvogskirkju í dag, 12.
febrúar 2015, og hefst athöfnin
kl. 13.
Jóhann, f. 29. apríl
1943.
Guðmundur
kvæntist 5. júní
1984 Margréti J.
Hallsdóttur, f. 16.
júlí 1935, d. 23. nóv-
ember 2010. Mar-
grét átti þrjár dæt-
ur með fyrri
eiginmanni sínum,
Ásgeiri J. Sigur-
geirssyni, f. 8. júlí
1932, d. 2. október 1967. Þær
eru: 1) Ásdís Edda, f. 9. janúar
1956, maki Andrés Helgason.
Börn þeirra eru: a) Ásgeir Már,
sambýliskona Sandra Rós Ólafs-
dóttir, sonur hans úr fyrra
hjónabandi Víkingur Þór, b) El-
ísabet Rán, maki Benedikt Egill
Árnason og eiga þau tvö börn,
Elísabetu og Árna, c) Gunnar
Þór, sambýliskona Elisa
Saukko. 2) Hafdís Halla, f. 23.
júní 1961, maki Þórkell Geir
Högnason. Börn þeirra eru: a)
Margrét Bára, sambýlismaður
Jón Hafþórsson og eiga þau
dótturina Freyju Maríu, b) Guð-
mundur Friðrik, f. 23. júní 1987,
Elsku afi,
Í dag kveðjum við þig í
hinsta sinn og minningarnar
streyma um huga minn með
bros á vör. Það er ekki annað
hægt því það var eitt af því sem
einkenndi þig alla tíð, brosið
þitt, þín hjartahlýja og góða
nærvera. Mín kynslóð getur
lært svo margt af manni eins
og þér. Einstakur persónuleiki
sem einkenndist af jákvæðni,
hógværð, nægjusemi, hjálp-
semi, húmor, og glaðlyndi sem
þú hreifst alla með þér.
Viðbrigðin voru nokkur að
flytja úr sveitinni í borgina
enda mikill sveitakall og mun
meira um við að vera í sveit-
inni. Þú fannst þér þó ýmis
verkefni og meðal annars hafð-
ir þú yndi af plöntum og oft
voru þeir ófáir blómapottarnir í
einhverri tilraunastarfsemi á
pallinum á Tjarnarbólinu. Að
ógleymdum „Guðmundarskógi“
sem við ásamt fleirum gróð-
ursettum fyrir ofan Lýsuhól.
Það er margs að minnast og
ævinlega verð ég þakklát ykkur
ömmu að hafa fengið að búa hjá
ykkur einn vetur í Tjarnarból-
inu og ná að kynnast ykkur
nánar. Það er ómetanlegt og
mikil forréttindi að eiga þig
sem afa og ert þú einn af mín-
um helstu fyrirmyndum.
Síðustu ár fór heilsunni að
hraka en spurður um líðan þína
leið þér alltaf vel en í einstaka
tilvikum svaraðir þú á þann veg
að „þú værir bara latur í dag“.
Þú varst aldrei veikur eða
slappur, bara endrum og eins
„latur“ sama hvernig ástandið
var.
Nú ertu kominn til ömmu
heitinnar og nostrar eflaust við
hana eins og þér einum var lag-
ið enda voru þið einstakt teymi
sem sáuð vel um hvort annað á
mismunandi sviðum. Þú ert ef-
laust búinn að færa henni kaffi
á nýjum stað og hún búin að
fara yfir með þér helstu fréttir
úr pólitíkinni.
Þú varst einstakur maður og
þín verður sárt saknað. Þú
munt ætíð eiga stóran stað í
hjarta mínu. Guð blessi þig,
elsku afi minn.
Elísabet Rán Andrésdóttir.
Elsku Mundi, nú er komið að
kveðjustund. Þú skilur eftir þig
margar góðar minningar.
Við systurnar erum þakklát-
ar fyrir hvað þú reyndist okk-
ur, móður, börnum, barnabörn-
um og barnabarnabörnum vel.
Þú varst kallaður afi af mörg-
um börnum vegna þess hversu
barngóður þú varst og elskaður
af þeim öllum, enda mjög afa-
legur.
Mundi á Lýsuhóli, eins og þú
varst kallaður eftir að fluttir
þangað; þú varst hvers manns
hugljúfi, einstakur dýravinur,
hjálpsamur nágranni og mjög
trúaður. Þá er gaman að minn-
ast á hvað þú varst æðrulaus og
mikill húmoristi, þegar þú
sagðir við lækninn á Dvalar-
heimilinu að þú værir bara lat-
ur þegar þú varst með lungna-
bólgu og nýrnabilun. Þetta
fannst lækninum áhugavert, að
geta læknað leti með pensil-
ínsprautum, en hafði nú ekki
trú á því að um eingöngu leti
væri að ræða. Þá svaraðir þú á
vegu sem þér einum var lagið:
„Maður getur nú orðið veikur
af leti.“ Alltaf varstu glaður og
geðgóður og vildir aldrei láta
hafa fyrir þér. Blessuð sé minn-
ing þín og megi guð og gæfa
fylgja þér inn í þitt framhalds-
líf.
Nú lífsins göngu lokið er
og ljúf er minning eftir hér.
Í öðrum heimi hvílir rótt
hann hefur boðið góða nótt.
(Elsa Sig.)
Ásdís Edda, Hafdís Halla
og Jóhanna Bára, makar,
börn og barnabörn.
Mig langar í örfáum orðum
að minnast frænda míns, Guð-
mundar, sem öllu jafnan gekk
undir nafninu Mundi. Fyrstu
minningar mínar við fjölskyldu
Guðmundar tengjast dvöl okkar
systkina í tvö sumur að Ak-
urholti, þar sem foreldrar hans
bjuggu, en mæður okkar voru
systur. Þegar skipun kom um
að flytja ætti húsið okkar í
Skerjafirði inn í Laugarnes,
hafði mamma fengið vilyrði fyr-
ir að koma með okkur krakk-
ana vestur að Akurholti í Eyja-
hreppi, en þangað höfðu
foreldrar Guðmundar flust frá
Grísatungu, þar sem þau höfðu
byrjað sinn búskap á móti afa
okkar og ömmu. Þegar Guð-
mundur og systkinin í Akur-
holti þurftu að koma til Reyja-
víkur einhverra erinda var
alltaf opið hús hjá okkur og
dvöldu þau þar eins lengi og
þörf var á. Við þetta tengdumst
við sérstökum vinaböndum og
vorum í Akurholti eins og einn
systkinahópur. Þar ólst Guð-
mundur upp ásamt systkinum
sínum við þann hugsunarhátt
að fara vel með skepnur. Þegar
þeir bræður Narfi (Nanni) og
Mundi hófu búskap á Hofgörð-
um í Staðarsveit, sem síðar
fékk heitið Hoftún, falaðist
nafni minn eftir mér sem hálf-
gerðum vinnumanni, þá ný-
fermdum. Þura, systir þeirra,
var ráðskona hjá þeim, enda
báðir ógiftir þá. Reyndar vann
Mundi þetta sumar á jarðýtu
víða um sveitir og var því
heima eingöngu um helgar.
Þetta var mér mjög eftirminni-
legt sumar. Ég taldi mig vanan
sveitastörfum eftir að hafa ver-
ið þrjú sumur í sveit á Suður-
landi en þarna bættist við ný
reynsla sem var glíma við
ótemjur, sem gátu verið allt að
því varasamar.
Ég hreifst svo af náttúru-
rfegurðinni í Staðarsveit að ég
sagði við nafna minn, þegar við
riðum upp að fjallinu Þorgeirs-
felli, ofan við bæinn, að ég gæti
hugsað mér að kaupa þetta
eyðibýli. Þegar Mundi varð
sextugur bauð hann okkur
systkinum vestur, ásmt mök-
um, til að fagna með frændum
og vinum. Hann var þá fluttur
að Lýsuhóli og hafði tekið að
sér ráðsmennsku hjá Margréti,
sem þar bjó ásamt börnum sín-
um, en hún hafði þá nýlega orð-
ið ekkja í annað sinn. Þegar við
komum vestur urðum við undr-
andi, þar sem hvorki Mundi né
Magga voru heima. Stuttu
seinna birtust þau og kom þá í
ljós að þau höfðu skroppið til
prestsins á Staðastað, en þar
höfðu þau gengið saman í heil-
agt hjónaband. Ég tel að þetta
hafi verið mikið gæfuspor fyrir
þau bæði.
Tengslin við Munda treyst-
ust enn frekar, þegar eldri son-
ur okkar hjóna var hjá þeim að
Lýsuhóli tvö sumur til að kynn-
ast sveitastörfum. Eftir að bú-
skap lauk fluttust þau í íbúð
sem þau höfðu fest kaup á á
Seltjarnarnesi.
Þá sjaldan ég kom til þeirra
fann ég sama viðmót og alltaf
var þegar þau voru heimsótt,
hvort sem var í sveit eða borg,
þá var alltaf sama hlýja við-
mótið.
Ég fullyrði að það hafi alla
tíð einkennt Munda, hlýleiki og
gleði og hann var tilbúinn að
hjálpa til ef þörf var á. Það má
því segja að nú sé kvaddur góð-
ur og mikill mannkostamaður.
Ég bið algóðan Guð að blessa
og styrkja systkini sem horfa
nú á eftir góðum bróður. Einn-
ig bið ég dætrum Möggu bless-
unar Guðs, en ég veit að þær
sýndu Munda einstaka umönn-
um í veikinum hans eftir að
Magga féll frá.
Narfi.
Guðmundur
Kristjánsson
✝ Alda Jóns-dóttir hús-
móðir fæddist í
Vestmannaeyjum
17. apríl 1923. Hún
lést á öldr-
unardeild Vífils-
staðaspítala 5. jan-
úar 2015.
Foreldrar henn-
ar voru Jón Auð-
unsson, skósmiður
í Vestmannaeyjum,
fæddur á Eyrarbakka 12.8.
1891, d. 1975, og Sigríður
Jónsdóttir, húsfreyja í Vest-
mannaeyjum, fædd í Selvogs-
hreppi 29.11. 1888, d. 1980.
Alda var þriðja í röð átta
systkina. Eftirlifandi systkini
Öldu eru Guðrún, f. 19.3.
1925, Jón Vídalín, f. 19.12.
1926, og Ingibjörg, f. 30.9.
1929, en látin eru Sigríður, f.
1918, d. 1958, Borgþór, f.
1922, d. 1968, Ísleifur, f. 1928,
d. 2008, og Sigurður, f. 1930,
d. 2014.
Alda giftist fyrsta vetr-
ardag ársins 1950 Sigurði
1954. Synir þeirra eru: Hálf-
dán, f. 1976, kvæntur og á
þrjár dætur, Sigurður f. 1980,
kvæntur og á tvö börn, og
Davíð f. 1982, í sambúð. 3)
Sigríður Jóna hjúkrunarfræð-
ingur, búsett í Noregi, f. 1959,
gift Jan Philip Eikeland. Börn
þeirra eru: Sandra Rut, f.
1984, gift og á tvær dætur,
Eydís Alda, f. 1988, og Sindre
Philip, f. 1992. 4) Örn, iðn-
aðartæknifræðingur, f. 1964,
búsettur í Reykjavík, kvæntur
Fanneyju Kristjánsdóttur, f.
1963. Börn þeirra eru: Þóra
Hafdís, f. 1989, Fannar Örn, f.
1993, og Elfar Snær, f. 1999.
Alda og Sigurður bjuggu á
Egilsstöðum frá 1950-1971 og
ólu þar upp öll sín börn. Alda
var húsmóðir og sinnti heimili
en síðustu búsetuár sín á Eg-
ilsstöðum starfaði hún hjá
prjónastofunni Dyngju. Árið
1971 fluttust þau til Reykja-
víkur og bjuggu í Stóragerði
8. Alda starfaði þá m.a. við
saumaskap í húsgagnafram-
leiðslu en síðar hjá Nóa-Síríusi
þar til hún komst á eftirlauna-
aldur. Árið 2003 fluttust þau í
nýja íbúð sem félag eldri
borgara byggði við Dalbraut
14 í Reykjavík.
Útför Öldu hefur farið fram
í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Gunnarssyni húsa-
smíðameistara frá
Beinárgerði á
Völlum, f. 19.8.
1923. Foreldrar
hans voru Gunnar
Sigurðsson, bóndi
í Beinárgerði á
Völlum, f. 1891, d.
1942, og Guðlaug
Sigríður Sigurð-
ardóttir, hús-
freyja í Bein-
árgerði, f. 1890, d. 1964.
Sigurður andaðist eftir lang-
varandi veikindi á Landspít-
alanum við Hringbraut 15. júlí
2005.
Börn Öldu og Sigurðar eru:
1) Berglind svæfingahjúkr-
unarfræðingur, f. 1950, búsett
í Reykjavík, gift Helga Hjálm-
arssyni f. 1947, d. 1993. Börn
þeirra eru: Arnar Sigurður, f.
1973, hann á þrjú börn, Íris
Alda f. 1978, og Helgi Steinar
f. 1982. 2) Gunnar Hilmar raf-
virkjameistari, f. 1954, búsett-
ur í Mosfellsbæ, kvæntur
Kristínu Hálfdánardóttur, f.
Elskuleg móðir okkar hefur nú
kvatt þessa jarðvist, hún lést 5.
janúar á Vífilsstöðum, 91 árs að
aldri. Hún hafði verið við ágæta
heilsu, séð um sig sjálf með að-
stoð fjölskyldu og heimahjúkrun-
ar þar til fyrir fáum mánuðum að
hún datt og mjaðmarbrotnaði.
Við það áfall hrakaði heilsu henn-
ar hratt.
Mamma okkar fæddist í Vest-
mannaeyjum 17. apríl 1923 og
ólst þar upp með foreldrum sín-
um og sjö systkinum. Þrjú þeirra
eru enn á lífi. Hún bar ætíð hlýj-
an hug til Eyja og sagði alltaf
„heim“ þegar hún talaði um þær.
Fannst henni það fallegasti stað-
ur á Íslandi – elskaði líka Ísland
allt og hvergi annars staðar gat
hún hugsað sér að búa.
Hún kynntist föður okkar, Sig-
urði Gunnarssyni ættuðum af
Fljótsdalshéraði, í Reykjavík ár-
ið 1950 og fluttist með honum til
Egilsstaða. Það hefur örugglega
ekki verið auðvelt fyrir hana að
koma í fámennið þar en íbúar
staðarins voru þá rétt rúmlega
100. Þau ásamt öðru framsæknu
og duglegu fólki reistu sér þar
heimili og fljótt myndaðist vísir
að þorpi, sem er nú í dag einn fal-
legasti bær landsins. Þar erum
við systkinin fædd og þar var gott
að alast upp, gott veður á sumrin
og mikill snjór á vetrum.
Mamma var heima að hugsa
um okkur, ætíð til staðar svo ljúf
og umhyggjusöm en gat líka ver-
ið ákveðin og staðföst á sínu. Á
flestum heimilum var mikið að
gera hjá húsmæðrum á þessum
tíma. Fyrstu árin var ekkert
hægt að sækja tilbúið út í búð,
hvorki matarkyns né klæðnað.
Hún var mjög handlagin og
saumaði t.d. allt á okkur systk-
inin og mikið var unnið í eldhús-
inu við matargerð og bakstur. Öll
hugsum við með hlýju til áranna
fyrir austan.
Eftir rúmlega 20 ára búsetu á
Egilsstöðum fluttist fjölskyldan
til Reykjavíkur og starfaði
mamma lengst af hjá Nóa Síríus.
Þegar starfsævi hennar lauk
sótti hún í mörg ár handavinnu-
tíma fyrir aldraða og skemmti-
legast þótti henni að mála á
postulín. Liggja margir fallegir
hlutir eftir hana frá þeirri vinnu.
Hún og pabbi ferðuðust tölu-
vert erlendis. Fyrstu ferðina fóru
þau 1967, „Sjö landa sýn“ til Mið-
Evrópu. Það var fátítt í þá daga,
allavega á Egilsstöðum. Oft fóru
þau til Siggu og fjölskyldu í Nor-
egi, þar fannst þeim gott að vera.
Þau dvöldu líka mikið í sumarbú-
stað Berglindar í Svarfhólsskógi,
sérstaklega eftir að starfsævi
lauk. Þar undu þau sér vel og
mamma alltaf tilbúin að koma
þangað eftir að pabbi lést.
Hún fylgdist vel með sínu
fólki, okkur systkinunum, öllum
afkomendum og mætti yfirleitt
alltaf í öll boð en sagði samt „ég
kem ef vel liggur á mér“, oftast lá
nú vel á mömmu okkar.
Við systkinin kveðjum
mömmu með þakklæti og virð-
ingu, fyrir allt sem hún var okk-
ur, með þeirri bæn sem hún
kenndi okkur þegar við vorum
börn.
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
(Höf. ók.)
Öllum ættingjum og vinum
sendum við innilegt þakklæti fyr-
ir samúðarkveðjur.
Berglind, Gunnar,
Sigríður og Örn.
Elsku amma mín, mig langar
að þakka þér fyrir allar góðu
stundirnar sem við áttum saman.
Þegar ég sit hér og hugsa til
baka var margt skemmtilegt sem
við gerðum saman þegar ég var
yngri og er sá tími sem við áttum
í eldhúsinu, að dunda okkur við
að perla, mér ómetanlegur og
þykir mér svo vænt um hann og
allt sem þú kenndir mér í handa-
vinnunni.
Þú varst mér alltaf svo góð og
ég veit hvað þú varst stolt af mér
þó svo við höfum ekki getað eytt
miklum tíma saman seinustu árin,
eftir að ég flutti út.
Við náðum hins vegar að eyða
góðum tíma saman seinustu dag-
ana um jólin og mér fannst ég
vera heppin að fá að hitta þig allt-
af þegar vel stóð á. Þitt seinasta
kvöld þegar við kvöddumst föðm-
uðumst við innilega og horfðumst
í augu, við vissum að þetta yrði
jafnvel í seinasta sinn. Með mikl-
um söknuði kveð ég þig.
Mér þykir sárt að hugsa til
þess að þú sért farin og að við
munum ekki eyða fleiri stundum
saman en ég veit að þú ert komin
á betri stað með afa og að þú
munt ávallt vaka yfir mér.
Þín
Þóra Hafdís.
Alda
Jónsdóttir
Ég átti erfitt með að trúa því
þegar ég frétti af andláti
Magga frænda.
Ég minnist allra góðu stund-
anna sem við áttum saman í
Hátúninu, pöntuðum pítsu,
horfðum á boltann og studdum
Magnús Thorlacius
Einarsson
✝ MagnúsThorlacius Ein-
arsson fæddist í
Reykjavík 23. októ-
ber 1964. Hann lést
23. janúar 2015 á
heimili sínu að Há-
túni 10A.
Útför Magnúsar
fór fram frá Grens-
áskirkju 30. janúar
2015.
við bakið á okkar
ástkæru rauðliðum
frá Bítlaborginni í
gegnum súrt og
sætt.
Ferðin sem við
fórum í Vatnaskóg
er mér sérstaklega
minnisstæð, þegar
Maggi frændi
sýndi snilli sína í
knattspyrnu. Ég
mun aldrei gleyma
því hvernig hann fagnaði sig-
urmarkinu sem hann skoraði
með því að renna sér á hnján-
um á græna gólfdúknum í
íþróttahúsinu í Vatnaskógi. Ég
var fullur aðdáunar yfir leikni
hans og knattspyrnufærni.
Maggi frændi var mjög barn-
góður, þegar honum var falið
að passa mig vantaði aldrei um-
hyggjuna, hann bjó til hafra-
graut og sá til þess að ég fengi
allt það besta eins og ef
mamma og pabbi væru til stað-
ar. Hann var hlýr, kærleiks-
ríkur og duglegur að senda
okkur Hjördísi fallegar kveðjur
við hvert tækifæri.
Mér þótti mjög vænt um að
börnin mín fengu að kynnast
honum enda sýndi hann þeim
alltaf svo mikinn áhuga. Maggi
„bíbb“ er viðurnefni sem festist
við hann á mínu heimili eftir
jólaboðið í Klyfjaselinu þegar
hann og Rósa Kristín hlógu
saman og skemmtu sér við að
ýta á nefið hvort á öðru með
viðeigandi hljóði. Þessar minn-
ingar ásamt svo mörgum öðr-
um um góðan og traustan
frænda munu lifa með okkur
um ókomna tíð.
Einar Helgi Ragnarsson.