Morgunblaðið - Sunnudagur - 08.02.2015, Blaðsíða 15

Rafmagnað
samband við
áskrifendur
Þann 20. febrúar kemst
einn heppinn áskrifandi
Morgunblaðsins í samband
við Volkswagen e-Golf.
Vinnur þú straumabílinn?
ur komið fram annað veifið síðan.
Síðustu árin í Salnum. „Þetta er í
fimmta skipti sem við erum hér,“
upplýsir Garðar. „Fyrst á fimmtíu
ára afmæli rokksins árið 2006.“
Það þýðir að rokkið verður sex-
tugt á næsta ári. „Guð minn al-
máttugur!“ hrópar Einar upp yfir
sig.
Tvær ástæður eru fyrir því að
hópurinn kemur reglulega saman.
Annars vegar hafa þau ofboðslega
gaman af því að hittast og syngja
og hins vegar er mikið spurt eftir
þeim. „Á meðan heilsan leyfir og
fólk vill koma og sjá okkur munum
við halda áfram,“ segir Garðar en
heldur sig þó við sama mottó og í
boltanum. „Við tökum bara einn
konsert fyrir í einu.“
Bertha tekur undir þetta. „Það
er merkilegt að við skulum þora
þessu ennþá.“
Hún brosir.
„Já, svei mér þá,“ segir Einar.
„Ætli við verðum ekki að þessu
fram á grafarbakkann.“
Að njóta lífsins
Sei, sei, já. Tónleikarnir verða
örugglega fleiri enda engin elli-
mörk á hópnum sem hlær og gant-
ast meðan á viðtalinu stendur – af
lífsins list. Það liggur við að ég
biðji mannskapinn um skilríki. Get-
ur virkilega verið að fjórir viðmæl-
endur mínir af fimm séu komnir
yfir sjötugt?
„Það er ástæða fyrir því að ég
þori ekki að leggja af,“ segir Einar.
„Fitan fyllir upp í allar hrukk-
urnar.“
Einmitt það.
„Það er um að gera að njóta lífs-
ins meðan kostur er,“ segir Þor-
steinn. „Og syngja um það.“
Eins og segir í kvæði eftir hann
sjálfan.
Garðar er límið í félagsskapnum.
Hann skipuleggur tónleikana og
heldur hópnum saman. Þá býður
hann reglulega heim í kaffi og kök-
ur. „Það er alltaf jafnyndislegt að
hittast og Garðar á hrós skilið fyrir
framtak sitt,“ segir Fjóla.
„Já, já. Garðar á heiðurinn af
þessu,“ segir Einar. „Nú eða
skömmina, eftir því hvernig á það
er litið.“
Hann glottir.
Þau fullyrða að enginn metingur
sé milli söngvaranna. „Þetta er
ekki keppni,“ staðhæfir Fjóla.
„Nú, hver andskotinn,“ segir
Einar, „og ég sem kem alla leið frá
Keflavík.“
Hver söngvari mun taka tvö lög
á tónleikunum og í lokin syngur
allur hópurinn saman.
„Þetta verða aðallega vögguljóð
fyrir gamlingja,“ svarar Einar þeg-
ar spurt er um efnisskrána.
Fjóla lofar á hinn bóginn miklu
fjöri. „Þegar ég horfi á hina söngv-
arana á sviðinu langar mig alltaf
mest að dansa. Þessi músík hefur
fylgt okkur alla tíð og okkur þykir
alveg ofboðslega vænt um hana.
Þetta verður gullaldarrokkið í
bland við önnur lög frá þeim tíma.
Líka einhver lög frá bítlatímanum,“
segir hún.
„Ég ætla til dæmis að syngja
Twist and Shout,“ segir Þorsteinn.
Rekinn úr Hljómum
„Ha, ætlarðu að syngja lagið sem
ég var rekinn fyrir úr Hljómum?“
segir Einar forviða.
Bíddu nú við.
„Já, ég var nýkominn úr háls-
kirtlatöku og þorði ekki að öskra.
Það varð til þess að Hljómarnir
héldu Kalla Hermanns en ráku
mig.“
Einar þótti snemma bera af í
söng en hann kvaddi sér fyrst
hljóðs þriggja ára – inni í kústa-
skáp hjá móður sinni. „Þú varst
með alveg yndislega rödd,“ segir
Fjóla.
„Var með?“ spyr Einar hlessa.
„Og ert,“ flýtir Fjóla sér að
segja. „Þeir sögðu að þetta væri
englarödd.“
„Já, þeir sögðu það,“ segir Einar
og lætur hugann reika.
Fyrstu útvarpsupptökurnar voru
gerðar þegar Einar var þrettán ára
en þær eru nú glataðar. „Því mið-
ur. Það væri gaman að eiga þetta.
Fyrst söng ég Vagg og veltu en
það fékkst ekki spilað og síðan
Blueberry Hill og Que Sera, Sera.“
Mest verður sungið á ensku en
Fjóla ætlar að grípa til frönsk-
unnar og ítölskunnar. „Ég söng
mikið á þeim tungumálum í gamla
daga, bæði í Svíþjóð, þar sem ég
bjó lengi, og á Vellinum en hér
heima kom ég aðallega fram þar.“
„Nú, ert þú ein af þeim?“ spyr
Einar, óræður á svipinn.
„Láttu ekki svona,“ segir Fjóla.
„Þú veist mætavel að ég var bara
saklaus kaupstaðarstúlka frá Ísa-
firði og vissi ekki um neitt slíkt.“
Hin sungu líka á Vellinum og
Garðar rifjar upp að ekki hafi verið
í kot vísað. „Við fengum alltaf
hamborgara eða t-bone-steik eftir
konsertana,“ segir hann.
„Láttu mig vita það,“ bætir Ein-
ar við.
Enda þótt eldra fólk sé vita-
skuld líklegra til að mæta í Salinn
um næstu helgi, það þekkir gamla
rokkið betur, segja flytjendurnir
tónleikana ekki síður hugsaða fyrir
þá sem yngri eru. „Yngsta dóttir
mín elskar þessa tónlist til dæm-
is,“ segir Einar, „enda ólst hún
upp með henni.“
Hefði þótt skrýtinn
Talið berst að tónlist dagsins í dag
og Einar upplýsir að hann hafi
gaman af nýstirninu okkar, Ásgeiri
Trausta. „En hefði maður sungið
eins og hann í gamla daga hefði
maður verið álitinn skrýtinn.
Svona breytast tímarnir.“
Þorsteinn gefur Of Monsters &
Men sitt atkvæði. Þar sé virkilega
fín hljómsveit á ferðinni. „Ég var
lengi í popp- og rokkblaðamennsku
í gamla daga og það er miklu
skemmtilegra að vera í tónlistinni
núna. Hér áður fyrr ferðuðust
hljómsveitir langan veg í rútum og
gistu iðulega í sama húsnæði og
ballið fór fram.“
Talandi um starfandi tónlist-
armenn kemur í ljós að Garðar er
enn að syngja reglulega, með Úlf-
ari Sigmarssyni félaga sínum.
Saman kalla þeir sig Stuðgæja og
koma aðallega fram í einka-
samkvæmum. Það eru þá gömlu
rokkslagararnir og auðvitað gömlu
dansarnir. „Garðar fer létt með
þetta,“ segir Einar, „enda er hann
eilífðartáningur.“
Í þeim töluðum orðum hringir
síminn hjá Garðari. Og hringitónn-
inn? Summer Holiday með Cliff
gamla Richard. „Garðar er okkar
Cliff,“ segir Einar og Bertha
minnist samnefndrar kvikmyndar
með mikilli hlýju. „Systir mín fór
fjórtán sinnum á hana í bíó.“
Um tíma voru Garðar og Þor-
steinn í tríóinu Rokkbræðrum
ásamt Stefáni Jónssyni í Lúdó.
Sendu frá sér plötu 1984 með text-
um eftir Þorstein, þann afkasta-
mikla textasmið.
Fæ ég ekki koss?
Fjóla og Þorsteinn koma ekki oft
fram í seinni tíð en tóku þó um-
beðin lagið heima hjá sér fyrir
fimmtíu norska ferðamenn í fyrra.
Og höfðu gaman af.
Einar kveðst alveg sestur í helg-
an stein, fyrir utan þessa frum-
herjatónleika. „Mig langar ekkert
að verða Raggi Bjarna númer
tvö.“
Svo mörg voru þau orð.
Viðtalið er á enda og eins og vel
uppalinna blaðamanna er siður
kveð ég viðmælendur mína með
handabandi. Allt gengur eðlilega
fyrir sig þangað til ég kem að Ein-
ari. Sá ágæti maður grípur óvænt í
hökutoppinn á mér og við horf-
umst í augu meðan hann spyr:
„Hva, fæ ég ekki koss?“
Man satt best að segja ekki eftir
að hafa lent í öðru eins, á ríflega
tuttugu ára ferli í blaðamennsku.
Og hvernig brást ég við?
Það mátt þú gera þér í hug-
arlund, lesandi góður!
Morgunblaðið/Eggert
* Frumherjar rokksins eiga það sameig-inlegt, svo sem nafnið gefur til kynna,að hafa sungið sína fyrstu tóna opinberlega
á ofanverðum sjötta áratugi síðustu aldar.
8.2. 2015 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 15