Morgunblaðið - 12.03.2015, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 12. MARS 2015
✝ Jóhann Bjarna-son fæddist á
Árbakka í Land-
sveit 18. apríl 1942.
Hann lést 28. febr-
úar 2015.
Foreldrar hans
voru Elínborg Sig-
urðardóttir, f. 20.5.
1909, d. 19.12.
2003, og Bjarni Jó-
hannsson, f. 16.9.
1908, d. 2.2. 2002,
þau voru bændur á Árbakka.
Systkini Jóhanns eru: Guðríður,
f. 4.3. 1934, Jóhanna Helga, f.
23.5. 1939, d. 23.2. 1941, Sigrún,
f. 15.6. 1944, d. 22.10. 2006, og
Pálmi, f. 26.11. 1949.
Jóhann kvæntist Kristbjörgu
Sigurjónsdóttur frá Efri-
Holtum, f. 21.4. 1941, þau
skildu. Börn þeirra eru: 1)
Bjarni, f. 14.4. 1963, eiginkona
hans er Guðný Rósa Tóm-
asdóttir, f. 3.5. 1961, þeirra
börn eru: a) Birta Huld, f. 1979,
sambýlismaður Þorsteinn Darri,
þau eiga fjögur börn, b) Sunna
Björg, f. 1987, sambýlismaður
Guðlaugur Karl, og c) Birna
Borg, f. 1989, sambýlismaður
börn. 3) Þorleifur Kristján Arn-
arson, f. 7.7. 1968, sambýliskona
hans er Lene Harbo Sørensen,
hann á einn son. 4) Hjálmar Örn
Arnarson, f. 6.4. 1974, eig-
inkona hans er Ída Björg Unn-
arsdóttir, þau eiga þrjú börn.
Jóhann vann hjá Kaupfélag-
inu Þór á Hellu á árunum 1963-
68. Þá hóf hann eigin verktak-
arekstur við ýmsa jarðvinnslu
og vegagerð. Samhliða var
hann um tíma sölumaður hjá
Globus og var umboðsmaður Al-
mennra trygginga. Eftir að
hann hætti eigin rekstri árið
1997 vann hann ýmis störf, m.a.
við verkstjórn hjá Hitaveitu
Rangæinga, var vélavörður hjá
Sláturfélagi Suðurlands og við
útkeyrslu hjá Sláturhúsinu á
Hellu. Frá árinu 2004 vann
hann hjá Landgræðslu ríkisins í
Gunnarsholti þar til hann lét af
störfum fyrir aldurssakir. Hann
var virkur félagi í Lions-
klúbbnum Skyggni á Hellu í um
20 ár. Hann var einn af stofn-
félögum Harmonikufélags
Rangæinga, starfaði mikið fyrir
það síðustu ár og spilaði víða á
samkomum um allt land.
Útför hans fer fram frá
Oddakirkju í dag, 12. mars, kl.
14, jarðsett verður í Árbæj-
arkirkjugarði í Holtum.
Þórður, þau eiga
eina dóttur. 2) Guð-
jón, f. 4.5. 1969,
sambýliskona hans
er Anna Erla Valdi-
marsdóttir, f.
13.12. 1973, þeirra
börn eru: a) Sóldís
Anna, f. 1999, b)
Sigurður Heiðar, f.
2003, og Kristbjörg
Jóna, f. 2010. 3)
Þórunn, f. 18.1.
1971, eiginmaður hennar er
Gissur Snorrason, f. 13.1. 1970,
þeirra börn eru: a) Aron Rafn, f.
1995, Fannar Gauti, f. 1998, og
Ívar Orri, f. 2003.
Eftirlifandi eiginkona Jó-
hanns er Elsa Þorbjörg Árna-
dóttir, f. 6.8. 1946, þau hófu
sambúð 2002 og gengu í hjóna-
band 1.4. 2011. Foreldrar henn-
ar voru Árni Halldórsson, f. 9.3.
1919, d. 21.5. 2011, og Stefánný
Níelsdóttir, f. 1.4. 1923, d. 20.8.
2006. Börn Elsu eru: 1) Árný
Vaka Jónsdóttir, f. 4.8. 1965,
hún á þrjár dætur. 2) Anna Að-
alheiður Arnardóttir, f. 6.5.
1967, sambýlismaður hennar er
Gísli G. Jónsson, þau eiga fimm
Elsku besti pabbi, það er erfitt
að kveðja þig. Þú varst okkur svo
mikils virði. Þú varst kletturinn
okkar sem við gátum alltaf leitað
til. Minningarnar þjóta um í hug-
anum, um þig, sem við munum
geyma sem fjársjóð, og deila með
börnum okkar og barnabörnum.
Þú varst góður og yndislegur
faðir, þó þú virtist kannski hafa
haft hrjúft yfirborð út á við, þá
vissum við og fundum fjölskyldan
sem stóðum þér næst þínar mjúku
og yndislegu hliðar. Alltaf gátum
við leitað til þín með okkar mál
eða fengið hjá þér föðurlegar ráð-
leggingar hvernig best væri að
snúa sér í hinum ýmsu málum
sem upp koma hjá öllum á lífsleið-
inni og alltaf fannst þú bestu
lausnina og gast ráðlagt okkur
hvað best væri að gera.
Eftir að ég, Bjarni, lauk minni
skólagöngu fór ég að vinna með
þér í þínu fyrirtæki, og unnum við
saman hlið við hlið í 15 ár. Þótt
önnur störf hafi síðan tekið við hjá
okkur héldum við áfram alltaf
góðu sambandi.
Þegar aldurinn færðist yfir hjá
þér kom að því að þú varst farinn
að leita til okkar með ráðlegging-
ar og fá hjálp við hin ýmsu verk-
efni sem þú varst að sýsla við og
það þótti okkur mjög vænt um. Þú
kallaðir það stundum að þú værir
að kvabba í okkur, sem það var
auðvitað aldrei, heldur bara gleði.
Við fundum líka hvað það veitti
þér mikla ánægju að koma til okk-
ar og hjálpa okkur þegar við vor-
um í einhverjum framkvæmdum.
Á seinni árum fórst þú að huga
æ meir að tónlistinni, spilaðir á
harmonikuna með félögum þínum
og samdir lög. Þetta veitti þér
mikla gleði og ánægju sem gaman
var að fylgjast með. Síðan voruð
þið Elsa farin að ferðast um á hús-
bílnum ykkar um allt land á sumr-
in, sem veitti ykkur ekki síður
gleði og ánægju.
Það verður erfitt framundan að
geta ekki hringt, komið í kaffi, far-
ið saman í bústaðinn að dytta að,
fá þig ekki lengur í heimsókn í
vinnuna eða hittast á fjölskyldu-
stundum. Þér var umhugað um
þitt fólk og að öll börnin ykkar
Elsu þekktust og kæmi saman.
Við munum vera til taks fyrir
Elsu, því hennar missir er mikill
eins og okkar allra.
Takk fyrir allt, elsku pabbi,
sem þú hefur gefið okkur í lífinu.
Börnin þín,
Bjarni, Guðjón og Þórunn.
Það er yfirþyrmandi og óraun-
verulegt að setjast niður og reyna
að setja á blað nokkrar línur í
minningu míns kæra tengdaföður.
Við höfum fylgst að í meira en 30
ár eða frá fyrstu kynnum okkar
Bjarna þíns. Við höfum alla tíð
haft þig í nærumhverfi okkar,
okkur til halds og trausts. Ráð-
leggingar þínar, hjálp og úrlausn-
ir allar, hugsanir og umhyggja
hafa alltaf umvafið okkar fjöl-
skyldu alla. Þér þótti alltaf mjög
vænt um ef við báðum þig um að-
stoð, svo gott að geta orðið til
gagns eins og þú orðaðir það.
Hvort heldur var við viðgerðir
ýmiss konar, lappa upp á gamla
kerru eða tjaldvagn, lána okkur
bústaðinn ykkar, húsbílinn og svo
margt annað því vissulega vorum
við oft hjálparvana. Ég sagði
stundum við þig, hvað það hefði
nú verið gott ef Bjarni hefði feng-
ið meira af þessu verkviti og fram-
kvæmdagleði sem þú alltaf hafðir.
Hjá þér voru engin vandamál,
bara lausnir.
Ég á eftir að sakna heimsókna
þinna hingað á Heiðvanginn til
okkar Bjarna, án nokkurs erindis
því þið voruð ekki bara feðgar
heldur líka miklir félagar. Og nú
hljóma samræður ykkar um veðr-
ið bara notalega í huga mér. Ég
var svo oft hissa á hvernig hægt
var að ræða eins mikið um veður
og þið Bjarni gerðuð. Hvernig
veðrið væri búið að vera, hvernig
það er og hverju spáði. Það er
heldur ekki hægt að minnast þín
nema fyrir eyru beri harmoniku-
hljóm og ég sé þig fyrir mér, allan
á iði, slá taktinn með öllum lík-
amanum, skælbrosandi og fullan
af fjöri. Þannig ætla ég að muna
þig.
Hver minning dýrmæt perla að
liðnum lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Að lokum þakka ég þér sam-
fylgdina elsku Jói.
Þín tengdadóttir,
Rósa.
Elsku afi Jói. Það er svo skrítið
að hugsa til þess að þú sért farinn
frá okkur. Þú varst alltaf svo fjör-
ugur og því var kallið bæði óvænt
og ótímabært. Þér var alltaf um-
hugað um hagi okkar, varst mjög
barngóður, stoltur af fólkinu þínu
og varst boðinn og búinn að að-
stoða þegar þurfti.
Hvort sem það var í vegavinnu
hjá Vinnuvélum Jóa Bjarna, á
landsmóti harmonikuunnenda, í
árlegri grillveislu, á nammirúnti
og svo mætti lengi telja þá nutum
við nærveru þinnar og hlýju. Þú
hvattir okkur til að nota bústaðinn
ykkar Elsu og það gerðum við,
það var þér svo mikils virði að öll
fjölskyldan nyti góðs af honum.
Þú varst vinnusamur og greiðvik-
inn, vinmargur og alls staðar var
fólk sem kannaðist við Jóa
Bjarna. Það sem einkenndi þig þó
allra mest var harmonikan, dálæti
þitt á tónlist og einstök lagni þín
við að orða hlutina á góðri ís-
lensku.
Takk fyrir allt elsku afi Jói,
minningarnar munu lifa áfram í
hjörtum okkar.
Þínar
Sunna Björg, Birna Borg,
Birta Huld og fjölskyldur.
Sorg og reiði hefur heltekið
huga minn síðustu daga, enda-
lausar spurningar; hvað gengur
þér til Guð að taka Jóa okkar til
þín núna, svo skyndilega og alltof
snemma? Kannski ræður Guð
engu um hver fer og hvenær. Ég
trúi því samt að þeir sem trúa á
hið góða fái stuðning frá almætt-
inu til að lifa í kærleika og gefa af
sér elsku og umhyggju til sam-
ferðafólks. Jói var svo sannarlega
einn af þeim sem almættið hefur
stutt og nutum við hans nánustu
endalausrar gæsku hans og það
ber að þakka og þess vil ég minn-
ast.
Glettið bros, dillandi hlátur,
þétt og traust faðmlag er það
fyrsta sem kemur upp í hugann
þegar ég hugsa til þín elsku Jói,
hugulsamur, hjálpsamur með ein-
dæmum og svo mikill gleðigjafi.
Kletturinn hennar mömmu og
okkar allra. Það er ólýsanlega erf-
itt að hugsa til þess að geta ekki
séð þig aftur eða heyrt röddina
þína en ég vona innilega að þú haf-
ir fundið fyrir bænum mínum og
hvatningu áður en þú kvaddir.
Sorgin er mikil og margir eiga
erfitt, þitt skarð verður aldrei
fyllt, en mikið þakka ég vel fyrir
þann tíma sem ég fékk að þekkja
þig og eiga að. Elsku Jói, megi all-
ar góðar vættir vaka yfir þér,
elsku mömmu og okkur öllum sem
sakna þín og syrgja.
Hverfur margt
huganum förlast sýn
þó er bjart
þegar ég minnist þín.
Allt er geymt
allt er á vísum stað
engu gleymt,
ekkert er fullþakkað.
(Oddný Kristjánsdóttir í Ferjunesi)
Minning þín mun lifa.
Þín
Árný Vaka.
Elsku Jói. Stundum skil ég alls
ekki hvað almættinu gengur til.
En í mínum huga er eiginlega
nokkuð ljóst að það hafi verið far-
ið að vanta vinnufúsar hendur
þarna í efra. Ég er búin að vera
sorgmædd og reið síðustu dag og
spyr mig aftur og aftur af hverju
þú núna? En svörin eru fá. Hjálp-
samur og vinnufús varstu með
eindæmum og bara ef þú fréttir af
því að einhvern vantaði aðstoð þá
varstu mættur ef þú hafðir tök á.
Eitt sumarið þegar þú varst í
sumarfríi og fréttir af því að Gísla
vantaði að manna flutningabílinn í
nokkrar vikur þá sagðir þú „ég
kem“ og ekki þýddi neitt að malda
í móinn með það að þú værir nú í
sumarfríi og ættir að njóta þess,
en þú hélst því fram að það væri
nægur tími seinna til að liggja
með tærnar upp í loft. Þannig að
þú mættir niður í Þorlákshöfn á
hverjum degi, keyrðir flutninga-
bílinn í bæinn og til baka og
keyrðir svo upp í Gunnarsholt til
mömmu og taldir það ekki eftir
þér.
Þú fréttir af því að ég ætti í
vandræðum með að hengja upp
myndir og dót þegar við fluttum
til Þorlákshafnar og Gísli að vinna
úti á landi, þá mættir þú með bor-
vélina og græjaðir það fyrir mig.
Ótal ferðir með afa- og ömmu-
prinsessuna milli Hellu og Þor-
lákshafnar þegar hún var að koma
í heimsókn til ykkar og stundum
var jeppinn stútfullur af prins-
essudóti því ekki mátti skilja neitt
eftir sem hugsanlega væri hægt
að nota í afa- og ömmubæ.
Eitt sinn komstu með harmon-
ikkuna og spilaðir undir í afmæl-
inu hennar því hana langaði að
hafa undirspil í afmælissöngnum.
Enda er hér lítil afastelpa sem
saknar þín óskaplega mikið og við
hin líka. En nú verðum við dugleg
að rifja upp góðar og skemmtileg-
ar minningar með henni um afa og
allt sem hann gat og gerði fyrir
hana og okkur, lagaði dúkkuna
þegar hún handleggsbrotnaði og
ekki einu sinni heldur tvisvar og í
seinna skiptið þá sagði sú stutta
við frænku sína sem braut hand-
legginn á dúkkunni: „Þetta er allt
í lagi, hann afi minn á Hellu kann
að laga hana!“ Svoleiðis var það;
alltaf hægt að treysta á afa þegar
eitthvað þurfti lagfæringar við.
Mér finnst við mikið rík að hafa
fengið að kynnast og eiga með þér
þessi síðustu ár í lífi þínu.
Elsku Jói, þú komst svo sann-
arlega fram við okkur systkinin,
maka okkar og börn sem við vær-
um þitt eigið hold og blóð, enda-
laus gæska í okkar garð verður
seint þökkuð. Allar minningar
mínar um samverustundir okkar
mun ég geyma í hjarta mínu og
rifja upp um ókomna tíð. Við mun-
um hugsa vel um mömmu og við
vitum líka að hún á góða að á
Hellu sem eru búnir að halda vel
utan um hana síðustu daga og
munu gera áfram.
Megi allar góðar vættir vaka
yfir okkur öllum sem söknum þín.
Hvíl í friði.
Þín
Anna Aðalheiður.
Elskulegur bróðir minn Jó-
hann Bjarnason lést 28. febrúar
sl. Hann fæddist á Árbakka í
Landsveit 18. apríl 1942. Þar ólst
hann upp við leik og störf. Man ég
bústinn dreng sem vappaði um
hlaðvarpann. Hans góði leikfélagi
í æsku var Sigrún systir okkar.
Þegar þau komust á unglingsárin
fóru þau spila á harmonikur og
léku oft fyrir dansi. Bæði sömdu
þau lög og störfuðu með UMF
Merkihvoli. Nú eru þau bæði lát-
in.
Með harmonikufélagi Rang-
æinga átti Jóhann margar góðar
stundir og var þar formaður í
mörg ár. Þá var hann lengi félagi í
Lionsklúbbnum Skyggni. Verk-
taki var hann og starfaði sjálf-
stætt lengst af, en síðustu árin
vann hann hjá Landgræðslunni í
Gunnarsholti.
Það var gott að leita til Jóhanns
ef maður þurfti einhvers með.
Eftir að hann hætti störfum
vegna aldurs hjálpaði hann til við
kornrækt sér til mikillar ánægju.
Hann kunni betur við að hafa eitt-
hvað fyrir stafni, enda ósérhlífinn
og duglegur. Næstum alla ævi átti
hann heima nálægt Ytri-Rangá,
fyrst á Árbakka og um 50 ár á
Hellu.
Ég þakka ástkærum bróður
samfylgdina og bið Guð að styrkja
eftirlifandi eiginkonu og börnin
hans öll.
Guð blessi minningu þína elsku
bróðir minn.
Guðríður Bjarnadóttir.
Kær félagi og samstarfsmaður
er fallinn frá, að mér finnst langt
um aldur fram.
Margs er að minnast þegar litið
er yfir farinn veg 55 ára sam-
skipta okkar Jóhanns, eða Jóa
Bjarna eins og ég nefndi hann
ætíð, eins og svo margir aðrir. Að
leiðarlokum er mér efst í huga
þakklæti fyrir áratuga vinsamleg
samskipti og heilladrjúgt sam-
starf.
Jói Bjarna var vaxinn upp í
jarðvegi landbúnaðarins, því hann
var fæddur og alinn upp í sveit og
kominn af góðu, traustu og heið-
virðu bændafólki. Fyrstu minn-
ingar mínar um Jóa eru frá þeim
tíma er ég var sumarstrákur í
Gunnarsholti. Þá kynntist ég lít-
illega strákpeyja sem var búinn
að fá lánaða, til að eignast síðar,
hvíta David Brown-dráttarvél
ásamt jarðtætara og var í farand-
vinnu við jarðvinnslu fyrir bænd-
ur og Sandgræðsluna. Mér fannst
hann áræðinn og taldi hann vinna
allan sólarhringinn. Aðstæður þá
voru gjörólíkar því sem við þekkj-
um í dag. Við landbúnaðarstörfin
var unnið myrkranna á milli, sér-
staklega á vorin og oft sá ekki út
úr augum fyrir moldfoki á Rang-
árvöllum, en áfram var haldið við
að rækta landið.
Þegar ég hugsa til Jóa kemur
fyrst upp í hugann óþrjótandi
eljusemi hans. Það hefur löngum
verið gæfa Landgræðslunnar að
hafa í þjónustu sinni ósérhlífna og
trúa starfsmenn. Þar hefur verið
að verki sú framvarðasveit sem
ótrauð axlaði erfiði og baráttu við
óblíð náttúruöfl og lagði grunn að
betra og fegurra Íslandi. Jói kom
til starfa hjá Sandgræðslunni
þegar mikið lá við, bæði haust og
vor, og við unnum t.d. saman við
kornuppskeru haustin 1961 og 62.
Þá var unnið sleitulaust meðan
þurrt var og fleygt sér þegar
rigndi. Þegar ég axlaði svo mitt
núverandi starf, snemma á átt-
unda áratugnum, reyndi ég mikið
að ráða Jóa til að gegna ráðs-
mannstörfum á stórbýlinu í Gunn-
arsholti. Engan vissi ég þá sem ég
treysti betur til þeirra verka. En
forlögin höguðu því þannig að ára-
tugir liðu áður en hann kom aftur
til starfa í Gunnarsholti þar sem
hann starfaði síðustu starfsæviár-
in til sjötugs. Þá lagði hann gjörva
hönd á plóginn við fjölbreytt land-
græðslustörf eins og sáningar,
melskurð, girðingarvinnu, fræ-
uppskeru, jarðvinnslu og margt
fleira. Alls staðar var hann jafn-
vígur og hörkuduglegur til allra
verka. Samstarfsfólk hans í Gunn-
arsholti minnist hans fyrir kraft-
inn og orkuna sem geislaði af hon-
um, hvar sem hann fór. Það var
heiður fyrir Landgræðsluna að
hafa hann í þjónustu sinni.
Jói kom til dyranna nákvæm-
lega eins og hann var klæddur og
tjáði skoðanir sínar umbúðalaust.
Jói var hvers manns hugljúfi og
kom sér afar vel hvar sem hann
fór. Hann var svo sannarlega
samur við háa sem lága. Að leið-
arlokum er mér efst í huga sökn-
uður og þakklæti fyrir áralangt
samstarf, drengskap og samskipti
sem aldrei bar skugga á.
Fjölskyldur, ættingjar og vinir
kveðja nú mikilhæfan mann með
söknuði og þakklæti fyrir að hafa
fengið að njóta samvistanna við
hann. Ég bið þeim Guðs blessunar
og votta þeim mína dýpstu samúð.
Kveðja frá Landgræðslu ríkisins.
Sveinn Runólfsson.
Horfinn er af heimi einn eftir-
minnilegasti samferðamaður, sem
ég hef kynnst á lífsleiðinni. Að
kveldi hins 31. janúar sl. hringdi
móðir mín í mig og sagði mér lát
Jóa Bjarna, vinar okkar á Ægis-
síðu til margra áratuga. Mér brá
að vonum illa við þessa frétt, enda
stutt síðan ég hitti Jóa á förnum
vegi, glaðan og reifan, með
spaugsyrði á vörum eins og hon-
um var tamt. Ég minnist hans
fyrst, þegar ég var enn á barns-
aldri, en hann var tíður gestur á
heimili foreldra minna og milli
hans og föður míns var náin vin-
átta, sem entist alla tíð, meðan
þeir báðir lifðu. Fermingarárið
mitt bauð Jói mér sumarvinnu í
litlu jarðverktakafyrirtæki, sem
hann hafði nýlega stofnað. Ég var
mjög upp með mér af þessu, því
það var ekki algengt að sveitap-
jakkar á þessum aldri ættu þess
kost að komast í launavinnu. Sum-
arið það var fljótt að líða í hópi
skemmtilegra vinnufélaga. Enda
fór það svo að sumrin hjá Jóa
Bjarna urðu mun fleiri. Fyrst í
stað voru vinnutæki mín af léttara
taginu, eins og gafflar og skóflur
og ég varð að láta mér nægja að
horfa á stóru strákana hendast
um á traktorunum. Síðar kom svo
að því að mér var treyst fyrir ein-
um slíkum með jarðtætara aftan í.
Jói var um tíma með þrjá slíka í
umferð og vann flög og nýræktir
um alla sýsluna, enda ekki al-
gengt í þá daga að bændur ættu
slík tæki eins og síðar varð. Við
tætarapeyjarnir lentum í ýmsum
ævintýrum á ferðum okkar um
héraðið eins og gengur. Unnir
Jóhann Bjarnason Við eigum minningar um brosiðbjarta,
lífsgleði og marga góða stund,
um mann sem átti gott og göfugt
hjarta
sem gengið hefur á guðs síns
fund.
Hann afi lifa mun um eilífð alla
til æðri heima stíga þetta spor.
Og eins og blómin fljótt að frosti
falla
þau fögur lifna aftur næsta vor.
(Guðrún Vagnsdóttir)
Elsku afi, takk fyrir allar
góðu stundirnar og Guð
blessi minningu þína.
Þín barnabörn,
Aron Rafn, Fannar Gauti,
Ívar Orri, Sóldís Anna,
Sigurður Heiðar og
Kristbjörg Jóna.
Ástkær fósturmóðir mín, systir og frænka,
MAGNEA S. MAGNÚSDÓTTIR,
hjúkrunarheimilinu Hömrum,
áður Lágholti 4,
Mosfellsbæ,
lést á Landspítalanum við Hringbraut
mánudaginn 9. mars.
Jarðarförin auglýst síðar.
.
Jakob Þór Haraldsson,
Elísabet S. Magnúsdóttir,
Elísabet M. Kristbergsdóttir,
Halldóra Kristbergsdóttir,
Magnús G. Kristbergsson,
Ólafur Pálsson,
Gunnar Pálsson.