Morgunblaðið - 12.03.2015, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 12. MARS 2015
✝ Atli fæddist íReykjavík 10.
júlí 1984, sonur
hjónanna Breka
Karlssonar og
Fannýjar Heim-
isdóttur. Hann lést
á heimili sínu í
Grafarvogi 2.
mars síðastliðinn.
Elst systkina
Atla er Guðrún
María, gift Stefani
Sundberg. Börn þeirra eru
Viktor og Óskar. Dóttir Guð-
rúnar Maríu frá fyrra hjóna-
bandi er Fanný Alva Forsman.
Eldri bróðir Atla er Högni,
giftur Þóru Kolbrúnu Þór-
arinsdóttur og dóttir þeirra er
Camilla Sif. Yngri bróðir Atla
er Kári, í sambúð með Helgu
Valgerði Snorradóttur.
Atli ólst upp í Svíþjóð til ell-
efu ára aldurs þegar fjöl-
skyldan flutti í Grafarvog.
Leiðin lá stuttu síðar til Nami-
bíu þar sem fjöl-
skyldan bjó á ann-
að ár. Að þeim
tíma liðnum flutti
fjölskyldan aftur í
Grafarvog. Atli
gekk í leik- og
grunnskóla í Eslöv
á Skáni og síðar í
grunnskóla í
Húsaskóla og
Namibíu. Atli
stundaði síðan
nám í Borgarholtsskóla. Hann
var um nokkurra ára skeið í
sambúð með Söru Kastbjerg
Sveinsdóttur og bjuggu þau
um tíma í Danmörku. Síðar
bjó hann einnig um skeið með
Sólborgu S. Borgarsdóttur.
Hann vann við þjónustustörf
en lengst af hjá Sorpu og und-
anfarið rúmt ár hjá birgðastöð
Landspítalans.
Úför hans er gerð frá
Grafarvogskirkju fimmtudag-
inn 12. mars klukkan 13.
Einföld orð fá ekkert tjáð.
Við þökkum fyrir yndislegan
dreng og ungan mann sem við
fengum að hafa hér í 30 ár. Far
í friði elsku sonur, við verðum
alltaf saman.
Hvar eru fuglar þeir á sumri sungu?
Þeir suður flugu brimótt yfir höf.
Hvar eru blómin sæl frá sumri ungu?
Und snjónum hvíla þau í vetrar gröf.
Hvað er nú söngva? vindgnýr hærri
og hærri
um hvítnað land, en þung með
drunu-hljóð,
þar þögull sjófugl þyrpist brimströnd
nærri,
hinn þrúðgi gýmir kveður stirðan óð.
Hvað er nú blóma? helblóm hörku
viður,
sem hrímhvít skarta frosnum
rúðum á,
og geislablóm, sem glitar máni niður
á glerskyggð blásvell vetrarheiði frá.
Nei, sönglíf, blómlíf finnst nú
aðeins inni,
þar andinn góður býr sér sumar til
með söng og sögu, kærleik,
vina-kynni
á kuldatíð, við arin-blossans yl.
Svo dvelji söngflug hver einn fyrir
handan
og hylji fönnin blómið hvert, sem dó;
vér eigum sumar innra fyrir andann,
þá ytra herðir frost og kyngir snjó.
(Steingrímur Thorsteinsson)
Mamma og pabbi.
Nú er hann farinn frá okkur
bróðir minn og minn gamli vin-
ur. Það er sár missir og við
munum öll sakna hans.
Ég á erfitt með að festa á
blað það sem er mér minnis-
stætt um Atla en man samt svo
margt. Því sit ég hljóður einn
heima í stofunni og horfi út í
veðrið. Það er grátt og þung-
skýjað. Á meðan situr hann ein-
hvers staðar uppi í skýjunum. Í
huganum fer ég yfir allar þær
minningar sem ég á um hann.
Þá finn ég hvernig við getum
talað saman í huga mínum.
Saman veltum við þá fyrir okk-
ur tímanum sem við áttum sam-
an. Við rifjum upp þegar við
fórum með mömmu á mið-
aldahátíð í Svíþjóð, mátuðum
brynklæði og fórum í víking
með frændum okkar heima hjá
Hörpu frænku, syntum saman í
kristaltæru Malavívatni og þeg-
ar við fórum í það sem okkur
þá þótti ömurleg fjölskylduferð
á Stykkishólm – þótt seinna
höfum við þó auðvitað áttað
okkur á hvað okkur þótti gam-
an í þeirri fjölskylduferð.
Nú rofar til og sólin gægist
niður í gegnum skýjaborgirnar.
Ég brosi og átta mig á því að
þótt hann sé farinn frá okkur af
jörðinni er hann enn hjá okkur í
huga okkar allra.
Kári Brekason.
Elsku Atli. Af hverju er
svona erfitt að koma orðum að
tilfinningum mínum og hugsun-
um? Þær flögra um og ég get
ekki gripið þær. Ég á svo
margar minningar um hann
bróður minn en ekkert virðist
merkilegt, ekkert verður mik-
ilvægt þegar ég er enn að reyna
að átta mig á því að ég hitti
hann ekki aftur í þessu lífi.
Hvernig kom hann? Hann
valdi dag og kom með látum.
10. júlí. En ekki eins og gert
var ráð fyrir rúmum þremur
mánuðum síðar. Ég var ellefu
ára og hafði aldrei upplifað aðra
eins sorg og hræðslu fyrr – við
vorum svo viss um að hann
myndi ekki lifa. Hann barðist
og við biðum.
Atli sigraði og kom loksins
heim til okkar. Það var ást við
fyrstu sýn – fíngerður, bros-
mildur drengur með stór, glitr-
andi augu og ljóst hár.
Hver var hann? Atli var
hjartahlýr og blíður. Auðmjúk-
ur og skynsamur hugsuður.
Eins og aðrir ungir menn átti
hann drauma um ævintýri og
gott líf. Gott líf var í huga hans
fjarri veraldlegum eignum, titl-
um og öðru þessháttar – það
snerist miklu meira um nægju-
semi og andlega ríkidóma.
Hann var viðkvæm sál í hörðum
heimi.
Hvernig fór hann? Hann
valdi dag en fór í kyrrð. Lætin?
Það erum við. Atli lifir áfram í
minningunni, í erfiðleikanum að
anda, í viljanum að halda
áfram. Í snjókomunni, sólar-
geislunum, vorinu sem bærist
undir fönninni.
Vorfuglar munu byggja sér
hreiður – í hjarta mínu býr
sorgarfugl.
„Jag har varit med om dig.
Jag kan aldrig förlora dig.“
Guðrún María Svansdóttir
Sundberg.
Það er erfitt að trúa því að
Atli systursonur okkar hafi nú
kvatt. Á sínum þrjátíu árum
hafði hann tekist á við meiri og
stærri áskoranir en margir
reyna á langri ævi. En hann
hafði líka ferðast víðar, lesið og
upplifað meira en flestir hans
jafnaldrar.
Atli háði harða baráttu fyrir
lífinu í upphafi sinnar ævi og
hafði þá sigur enda þrautseigur
og æðrulaus. Hann var næst-
yngstur fjögurra systkina og
ólst upp á líflegu heimili umvaf-
inn kærleika og hlýju. Eins og
eldri systkina er siður leituðust
Guðrún María og Högni við að
móta hann og leiða en litli bróð-
irinn, Kári, leit upp til hans
með skilyrðislausri virðingu og
þeir voru nánir félagar. Mynd-
ir af þeim bræðrum að leik
sýna Atla gjarnan í forgrunni
sem leiðtoga, gjarnan í vík-
ingabúningi, en Kári heldur sig
til hlés, horfir á stóra bróður
og bíður eftir hans fyrirmælum
um hvað skuli gera næst.
Fallegra og broshýrra barn
er vandfundið, ljóshærður
með stór augu, full af forvitni
og gleði. Myndir af honum
sem ungum dreng sýna opinn
og öflugan strák sem virðist
vilja segja: „Veröld – hér kem
ég“. Hann var einstaklega
skapandi, teiknaði, skrifaði
sögur og átti fjölda bangsa
sem allir áttu sitt nafn – og
jafnvel eftirnafn og allflókin
fjölskyldutengsl. Seinna fékk
hann áhuga á ljósmyndun,
ýmiss konar margmiðlunar-
tækni og, ekki síst, tónlist.
Hann rappaði á tímabili og bjó
til flotta texta sem hann hafði
gaman af að flytja þótt eldri
ættingjum þættu þeir kannski
í grófara lagi. Atli hafði alla
tíð mjög gaman af málinu, að
setja saman skemmtilegan
texta og gera tilraunir með
málnotkun. Hann hafði næmt
eyra fyrir blæbrigðum málsins
og var mjög hnyttinn. Hann
var ekki margmáll en mjög at-
hugull og sá iðulega fyndnu
hliðina á atvikum og aðstæð-
um sem aðrir komu ekki auga
á.
Hæfileikar og áhugi Atla
voru ekki einungis á sviði
sköpunar – hann hafði líka
mikinn áhuga á fjölbreytni
mannlífsins, sögu og heim-
speki. Hann aflaði sér þekk-
ingar víða og velti fyrir sér
ólíkum lífsháttum þjóðanna og
ekki síður þeim fjölbreytileika
sem felst í mannlífinu í okkar
samfélagi. Þessum hugleiðing-
um deildi hann gjarnan þegar
þannig lá á honum og þeir
sem hann þekktu geta vitnað
um að þar fór fróður ungur
maður sem gat boðið upp á
einlægar samræður um þau
málefni sem til hans höfðuðu.
Atli var fríður sýnum en
karlmannlegur og skartaði um
tíma miklu rauðu skeggi. Hann
var einstaklega hlýr og næmur
og þessara eiginleika nutu
börn í hans umhverfi í ríkum
mæli, einkum systkinabörnin.
Atli taldi ekki eftir sér að leika
við þau tímunum saman,
spjalla og rökræða um lífið og
tilveruna. Þau eru lánsöm að
búa að góðum minningum um
ljúfan frænda.
Nú hefur þessi rauðskeggj-
aði víkingur, frændi okkar,
ákveðið að kveðja í bili. Okkur
finnst það allt of snemmt en
þökkum fyrir að hafa fengið að
njóta hans góða og trausta fé-
lagsskapar í þrjátíu ár. Atli lif-
ir í minningum okkar.
Birna og María
Heimisdætur.
Fyrsta minningin um þig er
ljóslifandi þótt röskir þrír ára-
tugir séu liðnir. Fullkomlega
skapað en agnarsmátt svein-
barn á fyrsta áfangastað þess-
arar tilveru, sem í þessu tilfelli
var vökudeild Landspítalans.
Þessi viðkomustaður var ekki
samkvæmt hefðbundinni áætl-
un en þú varst mættur til leiks
í fyrra fallinu og við tók
þriggja mánaða barátta með
dyggri aðstoð þinna duglegu
og þrautseigu foreldra. Þær
voru margar hindranirnar sem
þú þurftir að yfirvinna og oft
vorum við í vafa um hvort þú
ætlaðir að koma eða fara en þú
hafðir sigur. Þú óxt og dafn-
aðir við ástríki og gott atlæti
þinna nánustu og varðst heil-
brigður, forvitinn og kátur
krakki. Þú varst líka ómót-
stæðilega sætur og heillandi
með stóru, fallegu og spyrjandi
augun þín.
Nóvember 1994 og allur
krakkaskarinn á Flórída, þið
voruð þar þrír frændur á sama
árinu og þú oftar en ekki glað-
astur meðal glaðra, uppátækja-
samur fjörkálfur. Árin liðu og
tími barnaafmæla leið hjá og
samverustundirnar tóku á sig
aðra mynd. Ég minnist þín sem
fallegs ungs manns með þægi-
lega og hlýja nærveru sem naut
sín best í faðmi sinna nánustu.
Þín er sárt saknað elsku Atli.
Hugur minn dvelur hjá foreldr-
um þínum og systkinum.
Himinn yfir. Huggast þú, sem grætur.
Stjörnur tindra, geislar guðs,
gegnum vetrarnætur.
Vetrarnóttin varla mun oss saka,
fyrst að ljósin ofan að
yfir mönnum vaka.
(Stefán frá Hvítadal)
Farðu vel, elsku frændi
minn.
Helga.
Í mínum huga var það eink-
um kímnígáfan sem einkenndi
Atla. Hann hugsaði öðruvísi og
hafði sérstakt lag á að skemmta
fólki – eða setja það úr jafn-
vægi – með hnyttnum athuga-
semdum. Þennan eiginleika
kann ég að meta og því e.t.v.
ekki furða að við Atli eyddum
jafnan töluverðum tíma saman
þegar fjölskyldan hittist á
mannamótum. Raunar er það
svo að síðasta minningin sem
ég á af frænda mínum er frá
slíkri stund, árlegu jólaboði þar
sem við sátum lengi með öðrum
ættmennum og hlógum. Það
verður söknuður að Atla meðal
okkar.
Það er ekki ofsögum sagt að
Atli og bræður hans, Högni og
Kári, hafi reynst mér ákaflega
vel. Það hryggir mig að nú sé
einum færra í þeirra hópi, ára-
tugum of fljótt. Þeim Breka,
Fanný og Guðrúnu Maríu sendi
ég mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Ari Ólafsson.
Fyrir rúmum 30 árum lá
litlum dreng svo mikið á að
fæðast í þennan heim að hann
stytti sér leiðina um þrjá mán-
uði. Til að byrja með var hann
svo agnarsmár að fáir fengu að
sjá hann nema á ljósmynd.
Fyrstu mánuðina varð hann að
dveljast á vökudeild Landspít-
alans til að braggast og bæta
sér upp fljótræðið. Á meðan
prjónuðu og saumuðu mamma
hans og ömmur örsmá föt,
peysu með bláu mynstri, húfu
og skírnarkjól með bróderuðu
berustykki. Í fyllingu tímans
var drengurinn nefndur Atli.
Ári síðar hittum við hann í
fyrsta skipti í útilegu í Suður-
Svíþjóð. Hann gægðist vökul-
um augum upp úr dúðanum í
bílstólnum og bræddi okkur öll
með svolítið skökku brosi.
Smám saman stækkaði stór-
fjölskyldan og með öllum
frændunum sem voru á svip-
uðum aldri varð mikill vinskap-
ur. Þegar þeir voru saman-
komnir á Íslandi nutu þeir þess
að dvelja hver hjá öðrum, leika
sér saman og bralla margt bæði
inni og úti. Í minningabrotum í
hugskotinu eru þeir sætir sam-
an með krikketkylfur á Þing-
völlum, aurugir upp fyrir haus
eftir bað í heitri uppsprettu
vestur á Mýrum, klæddir lenda-
skýlum úr leðri að hætti stein-
aldarmanna og alls kyns öðrum
leikbúningum. Oftar en ekki
voru búningarnir hannaðir og
útbúnir af Fannýju. Strákarnir
elskuðu þessa leiki og á mynd-
um í fjölskyldualbúminu „pósa“
þeir glaðir fyrir myndavélina.
Fræg var för vestur í Bjarn-
arfjörð á Ströndum til móts við
frændur og frænkur. Þrátt fyr-
ir bílveiki sem hrjáði mann-
skapinn og tjald sem fauk út í
veður og vind skín sól í minn-
ingunni um þessa ferð. Það var
buslað í lauginni, hlaupið, leikið
og rennt fyrir fisk í harðri sam-
keppni við selinn eins og síðar
kom í ljós.
Börnin urðu að unglingum
og unglingarnir að mönnum.
Fullorðinslífið tók við með öllu
sem því fylgdi. Samskiptin
breyttust, fundir við Atla urðu
fátíðari og takmörkuðust að
mestu við fjölskylduboð á stór-
hátíðum. Þá var alltaf gott að
hitta hann, sjá brosandi andlit-
ið, heyra dillandi hláturinn og
finna hlýjuna sem streymdi úr
faðmlaginu. Næstu mannamót
hjá fjölskyldunni verða öðru-
vísi án hans. Þær stundir sem
við höfum átt með góðum
dreng munu lifa áfram í minn-
ingunni.
Líttu sérhvert sólarlag,
sem þitt hinsta væri það.
Því morgni eftir orðinn dag
enginn gengur vísum að.
(Bragi Valdimar Skúlason)
Við sendum Fannýju, Breka
og allri fjölskyldunni okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Gísli og Þorgerður.
Frændi okkar og vinur Atli
Brekason hefur kvatt þetta líf
langt fyrir aldur fram. Þar er
farinn á annað og betra til-
verustig drengur góður. Atli
var ljúfmenni með góða nær-
veru. Íhugull og leitandi.
Æðrulaus alltaf. Aldrei heyrði
maður hann barma sér. Tók
hlutunum eins og þeir komu.
Kannski má rekja þessa per-
sónueiginleika hans til þeirrar
hörðu baráttu sem hann háði á
fyrstu mánuðum ævi sinnar.
Að Atla stóð samhent og
ástrík fjölskylda. Í þeim hópi
hitti maður Atla á heimavelli,
glaðan, góðan dreng sem svo
skemmtilegt var að spjalla við.
Á seinni árum mætti Atli
nokkru mótlæti. Aldrei bar
hann það þó utan á sér enda
harður af sér hið innra og við-
mótið alltaf ljúft og hlýtt.
Með þessum fátæklegu orð-
um langar okkur feðga að
kveðja Atla. Við biðjum góðan
Guð að vera fjölskyldu hans
stuðningur í sorginni og blessa
minningu frænda okkar og vin-
ar.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson)
Tryggvi Ófeigsson,
Gísli Ófeigsson og
Ófeigur Tryggvi
Þorgeirsson.
Nú kveð ég vin minn og
frænda. Í æsku lékum við Atli
og Kári okkur mikið saman.
Leikirnir voru yfirleitt hugar-
smíð Atla sem var bæði hug-
myndaríkur og uppátækjasam-
ur. Mér er minnisstæður
hræðsluklúbbur sem við stofn-
uðum þar sem við horfðumst í
augu við það sem átta ára
drengir óttuðust mest eins og
að halda klaka í lófa okkar eða
ganga inn dimman gang. Í
raun voru þrautirnar okkur
alltaf mjög viðráðanlegar og
yfirleitt hræddu þær helst
Kára sem var yngstur, kannski
spilaði þar inn í að við Atli átt-
um hugmyndirnar að þrautun-
um. Þegar fjölskylda Atla flutti
til Namibíu, að miklu leyti fyr-
ir tilstilli Atla, héldum við sam-
bandi í gegnum tölvupóst. Ég
prentaði þá út og þykir vænt
um að eiga nú á pappír.
Í seinni tíð dró eitthvað úr
samverustundunum en þó kom
okkur alltaf vel saman. Atli var
frumlegur í hugsun og hafði
sérstakt lag á að velta upp nýj-
um hliðum á gömlum sannind-
um. Þegar ég fer yfir minning-
arnar erum við alltaf brosandi
og hlæjandi saman.
Ég sakna Atla en get þó ylj-
að mér við góðar minningar um
góðan frænda og vin.
Sá sem eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir yfir honum.
(Hannes Pétursson)
Ég votta Breka, Fannýju,
Guðrúnu Maríu, Högna og Kára
mína innilegustu samúð.
Grímur Gíslason.
Það var okkur vinnufélögum
Atla mikið áfall þegar fregnir
bárust af fráfalli hans. Atli á að
baki langa og harða baráttu við
illvígan sjúkdóm, sem nú hefur
lagt kæran vin að velli, og lang-
ar okkur til að minnast hans í
örfáum orðum.
Atli kom til starfa á inn-
kaupadeild Landspítala um
miðjan ágúst 2013 og starfaði
sem birgðavörður á birgðastöð
spítalans til dauðadags. Atli féll
strax vel inn í samhentan hóp
starfsmanna birgðastöðvarinnar
og skilaði hann starfi sínu vel
og af samviskusemi frá fyrsta
degi. Fljótlega kom í ljós hvaða
mann Atli hafði að geyma en
hann var dagfarsprúður og
hvers manns hugljúfi, ávallt
reiðubúinn til að rétta hjálp-
arhönd. Atli var iðinn og dug-
legur og leysti fljótt og örugg-
lega úr öllum verkefnum sem
honum voru falin. Atli gerði
ekki mikið úr veikindum sínum
og gerðum við okkur ekki grein
fyrir alvarleika þeirra fyrr en á
undangengnum vikum en hann
mætti ávallt til vinnu á réttum
tíma og skilaði starfi sínu í alla
staði vel. Atla er sárt saknað en
örlítil huggun felst í því að
þrautagöngu hans skuli vera
lokið og að hann hafi hlotið grið
frá hinum illvíga sjúkdómi.
Að lokum viljum við þakka
Atla fyrir góð kynni og vottum
foreldrum hans, systkinum og
öðrum ættingjum samúð okkar
og biðjum Guð að blessa ykkur
öll og styrkja.
Fyrir hönd starfsfólks inn-
kaupadeildar Landspítala,
Jakob V. Finnbogason.
Við kynntumst Atla í Húsa-
skóla þar sem við vorum saman
í bekk. Hann var nýfluttur frá
Svíþjóð þar sem hann hafði bú-
ið með fjölskyldu sinni. Hann
féll strax inn í hópinn og við
kynntumst því hversu mikill
snillingur hann var.
Atli sá hlutina öðruvísi en við
hin sem gerði leikina okkar
saman skemmtilegri. Þetta lýsir
Atla, fyndinn, uppátækjasamur
og frumlegur. Atli var hæfi-
leikaríkur og listrænn og
ósjaldan var hann beðinn um að
teikna eitthvað flott og fyndið
fyrir okkur hin. Hann var mikill
tónlistaraðdáandi og var alltaf
stutt í heyrnartólin þar sem
hann gat gleymt sér í heimi
tónlistarinnar. Oftast var það
Tupac sem hljómaði í eyrunum
en hann var mikill aðdáandi
hans.
Við minnumst Atla með hlýju
í hjarta sem góðhjartaðs og
skemmtilegs stráks og teljum
okkur heppin að hafa kynnst
honum. Ávallt munum við
hugsa fallega til hans.
Fjölskyldunni sendum við
innilegar samúðarkveðjur á
þessari stundu.
Við kveðjum hann með fal-
legum texta úr laginu Kveðja:
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Hvíl í friði kæri vinur.
Fyrir hönd árgangs ’84 úr
Húsaskóla,
Yrja Kristinsdóttir.
Atli Brekason