Morgunblaðið - 12.03.2015, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 12. MARS 2015
✝ BergþóraHeiðrún Guð-
laugsdóttir fæddist
á Þverá, Norður-
árdal, Vindhæl-
ishreppi, Austur-
Húnavatnssýslu 5.
nóvember 1922.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu
Hlévangi Reykja-
nesbæ 25. febrúar
2015.
Foreldrar hennar voru Rakel
Þorleif Bessadóttir, f. á Ökrum,
Haganeshreppi, Skagafirði
18.9. 1880, d. 30.10. 1967, og
Guðlaugur Sveinsson, f. á Æg-
issíðu á Vatnsnesi, 27.2. 1891,
d. 13.10. 1977.
Heiðrún var yngst sjö systk-
ina, sem öll eru látin. Þau eru
Emilía Margrét, f. 11.9. 1911, d.
29.7. 1999, Þorlákur Húnfjörð,
f. 26.8. 1912, d. 1.4. 2001, Jó-
hanna Guðrún, f. 30.12. 1913, d.
13.3. 1998, Vésteinn Bessi Hún-
fjörð, f. 21.4. 1915, d. 16.3.
2009, Kári Húnfjörð, f. 3.7.
1918, d. 29.10. 1952, og Einar
Þorgeir Húnfjörð, f. 30.3. 1920,
d. 1.4. 2008.
Heiðrún giftist 23.6. 1950
Katli Jónssyni, f. í Höfnum á
Reykjanesi 27.8. 1921, d. 5.11.
á Þverá í Norðurárdal, Austur-
Húnavatnssýslu, þar sem nú
kallast Þverárfjall. Frá ung-
lingsaldri var hún í vinnu-
mennsku á vetrum og sinnti bú-
störfum á Þverá á sumrin. Hún
útskrifaðist frá Kvennaskól-
anum á Blönduósi vorið 1946.
Hún fór til starfa á Reykja-
nesi og kynntist þar manni sín-
um, Katli Jónssyni frá Hvammi
í Höfnum. Þau settust að í
Keflavík og bjuggu lengi vel í
Sóltúni 3.
Heiðrún sinnti ýmsum störf-
um meðfram heimilishaldi,
fyrst í fiskvinnslu og síðar í
Ragnarsbakaríi, í mötuneyti
varnarliðsins og í mötuneyti
Sparisjóðsins í Keflavík.
Tæplega sextug að aldri
byggðu þau sér heimili í Heið-
arbóli 57. Þegar heilsu Ketils
hrakaði sinnti Heiðrún honum
af mikilli natni, þá sjálf á átt-
ræðisaldri. Ketill lést árið 2001.
Heiðrún var mikil hann-
yrðakona og eftir hana liggur
mikið af fallegum munum, sem
bera handbragði hennar gott
vitni. Hún prjónaði og saumaði,
málaði í silki og postulín og
mótaði nytjamuni úr leir.
Heiðrún var heilsuhraust
fram á síðustu ár og hélt heim-
ili þar til hún var komin hátt á
níræðisaldur. Dvaldi um tíma á
Heilbrigðisstofnun Suðurnesja
og síðustu tvö árin á Hlévangi.
Útför Heiðrúnar fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag, 12.
mars 2015, kl. 13.
2001. Foreldrar
hans voru Sigríður
Magnúsdóttir, f.
1.1. 1891, d. 15.7.
1946, og Jón Jóns-
son, f. 5.5. 1883, d.
12.12. 1956. Börn
Heiðrúnar og Ket-
ils eru: 1) Sigríður
Rakel, f. 27.12.
1949, gift Guð-
mundi Björnssyni,
f. 20.6. 1949. Börn
þeirra eru a) Ketill Heiðar, f.
23.10. 1971, maki er Kristín
Konráðsdóttir, f. 9.5. 1974, þau
eiga þrjú börn. b) Jón Elvar, f.
5.5. 1976, maki er Berglind
Salka Ólafsdóttir, f. 4.1. 1977,
þau eiga þrjú börn. c) Birna, f.
15.5. 1979, maki er Raquelíta
Rós Aguilar, f. 7.10. 1984, þær
eiga tvö börn, en annað er lát-
ið.
2) Bergþóra Karen, f. 20.6.
1954, gift Þorsteini Inga Sig-
fússyni, f. 4.6. 1954. Börn
þeirra eru a) Davíð Þór, f. 16.4.
1980, maki er Helena Eufemía
Snorradóttir, f. 1.9. 1983, þau
eiga eitt barn. b) Dagrún Inga,
f. 10.10. 1988, maki er Marteinn
Ingi Smárason, f. 13.9. 1986. c)
Þorkell Viktor, f. 23.7. 1992.
Heiðrún fæddist og ólst upp
Þverá stendur efst í Norður-
árdal, þar er snjóþungt og víð-
sýnt. Heiða ólst upp í faðmi fjalla
og frelsis, yngst sjö systkina.
Þarna mótuðust eiginleikar og
skapgerð, tryggð, þrautseigja og
tengsl við náttúruna.
Ung kona fór Heiða til vinnu-
konustarfa á Reykjanesi og fór
svo að Heiða ílentist þar syðra.
Ketill Jónsson, frá Hvammi í
Höfnum, nældi sér í eiginkonu til
farsælla 50 ára.
Heiða og Ketill áttu sinn bú-
skap í Keflavík. Sumarfríunum
var varið í heyskapnum á Þverá
og alltaf tilhlökkunarefni að
komast norður. Þau hjónin höfðu
yndi af útiveru. Oft var farið í bíl-
túra út á Reykjanes og fjaran
gengin. Stundum voru systkini
Heiðu og börn þeirra með í för
og þá var alltaf glatt á hjalla.
Heiðu var mikið í mun að ungt
fólk aflaði sér menntunar. Hún
fékk sjálf takmarkaða kennslu
farandkennara sem ferðaðist um
sveitina og útskrifaðist einnig úr
Kvennaskólanum á Blönduósi.
Hún hvatti yngri kynslóðir til
mennta og fylgdist áhugasöm
með árangrinum. Hún óskaði
þess að allir fengju að njóta sín
og að allir gerðu sitt besta. Var
sjálf með afbrigðum minnug
fram á síðasta dag. Heiða var
glæsileg kona, bar sig vel, dökk á
brún og brá. Íslensk, sjálfstæð
kona með sterkar skoðanir og á
sama tíma gjafmild og gestrisin.
Þegar við systurnar komumst
á legg nutum við hjálpsemi og
velvildar foreldra okkar í hví-
vetna. Ég fór að heiman 15 ára
og þau leigðu herbergi í Reykja-
vík til að ég gæti sótt mennta-
skólanám. Eftir stúdentspróf tók
við níu ára dvöl erlendis. Eflaust
hefur það verið erfitt fyrir for-
eldra að sjá að baki unglings-
barni sínu að heiman og alltaf
voru þau stoð og stytta dóttur og
tengdasonar. Tugir bréfa sem
fóru milli og mörg eru varðveitt,
sýna hversu náin tengslin voru
og oft mikill söknuður.
Í Heiðarbólinu áttu þau hjón
sín efri ár og nutu þeirra þar.
Sinntu trjárækt og blómarækt
og ekki gleymdust fuglarnir.
Heiða fóðraði fugla himinsins og
lá við að það skyggði fyrir sólu
þegar hópurinn þyrptist í garð-
inn þeirra. Hún hélt uppteknum
hætti þegar hún síðar varð til
heimilis á Hlévangi og fékk sínu
fram í matargjöfum til fuglanna.
Ömmu- og afabörnin hafa öll
notið samvista við ömmu og afa.
Heiða og Ketill hafa sett sitt
mark á hvert og eitt þeirra og
virðing þeirra og ást gagnkvæm.
Þegar halla fór undan fæti í
heilsu Ketils hlúði Heiða að hon-
um, þá á áttræðisaldri. Hún var
svo lánsöm að geta búið áfram í
Heiðarbólinu eftir að Ketill féll
frá og það er ekki síst systur
minni og manni hennar Guð-
mundi að þakka. Þau hafa verið
óþreytandi í að haga hlutunum
þannig að foreldrar okkar gátu
búið sjálfstætt í ellinni og Heiða
þangað til hátt á níræðisaldri.
Þeirra verk verður seint full-
þakkað.
Fyrir tveimur árum flutti
Heiða að hjúkrunarheimilinu
Hlévangi. Þar naut hún einstakr-
ar hlýju starfsfólks. Hún eign-
aðist nýja vini sem hlustuðu á
tónlist, sinntu handavinnu og
sungu saman. Hún naut þess að
geta setið úti og leið best undir
berum himni. Hún saknaði
garðsins síns, göngutúra, sveit-
arinnar og yljaði sér við minn-
ingar um farsælt líf, frelsi, ilm-
inn af gróðri, fjallasýn, fuglana
og golu sem kyssti kinn.
Að leiðarlokum er margs að
minnast um stórbrotna konu
sem hélt sinni reisn til hinstu
stundar og umfram allt var ein-
stök móðir, tengdamóðir, amma
og langamma.
Elsku mamma, þakka þér fyr-
ir lífið sjálft og það að hafa feng-
ið að deila því með þér.
Þín
Bergþóra, Þorsteinn
Ingi, Þorkell Viktor,
Dagrún Inga, Marteinn,
Davíð Þór, Helena og
Alexandra Karen.
Hún Heiða okkar, móðir og
tengdamóðir, er látin.
Við syrgjum og söknum þess-
arar góðu konu sem lokið hefur
lífsgöngu sinni og kvatt þennan
heim. Það er margs að minnast
og gefandi fyrir okkur að líta til
baka þar sem aldrei bar skugga
á þau miklu samskipti sem við
áttum við hana og hennar góða
eiginmann meðan hans naut við.
Náin tengsl við hana og þau
hjónin voru ómetanleg fyrir okk-
ur og ekki síður börnin okkar á
uppvaxtarárum þeirra.
Hún var góð mamma og ein-
stök amma.
Konan mín og yngri systir
hennar ólust upp við bestu að-
stæður hjá umhyggjusömum for-
eldrum þar sem Heiða naut sín
vel í móðurhlutverkinu við upp-
eldi dætra sinna í samstarfi við
frábæran föður.
Hún sýndi þeim mikla alúð og
hafa dæturnar ætíð búið að því
uppeldi og þeim góðu gildum
sem þeim voru innrætt í
bernsku.
Við fyrstu kynni upplifði ég
strax góðlegt viðmót hennar sem
eining einkenndist af glaðværð
og gestrisni.
Allt frá þeim tíma höfum við
notið velvildar og hjálpsemi
þessarar dugmiklu konu.
Hún var dugnaðarforkur sem
alltaf vildi skila verkum sínum
vel og vandlega. Hún var mótuð
af vinnusemi í uppeldinu á æsku-
heimili sínu á afskekktum bæ í
Norðurárdal í Húnavatnssýslu
þar sem lífsbaráttan var oft
hörð.
Hún var kröfuhörð á sjálfa sig
og gat verið það gagnvart öðrum
líka sem birtist í því að hún vildi
gjarnan drífa það af sem gera
þurfti.
Oft vitna dæturnar til æsku-
heimilis Heiðu í dalnum fyrir
norðan því þangað var oft farið
til sumardvalar um lengri eða
skemmri tíma til ömmu og afa
sem þar bjuggu. Veran þar á af-
skekktum bæ í einfaldleika til-
veru þess tíma er enn í fersku
minni og virkar sem ómetanlegt
innlegg í uppvaxtarárin þeirra.
Þegar við eignuðumst börnin
okkar og hún barnabörnin kom
fljótt í ljós hversu góð amma var
þar á ferð.
Hún var boðin og búin að líta
til með þeim hvenær sem á þurfti
að halda og víst var að við gátum
verið áhyggjulaus um afdrif
þeirra meðan þau voru í umsjá
ömmu sinnar á heimili þeirra
mætu hjóna.
Hún var í eðli sínu sveitakona
sem hafði mikið yndi af nátt-
úrunni og naut sín hvað best við
ýmiss konar útivist.
Hún fann sig vel í sumarbú-
stað sem þau hjónin áttu og undi
sér vel í ýmsu amstri á litla
sveitabænum sínum þar og oft
fengu börnin okkar að njóta
samvista við ömmu sína og afa á
þeim ágæta stað. Við verðum
ævinlega þakklát fyrir þá miklu
gæsku sem hún gaf af sér til
barnanna okkar alla tíð.
Þegar árin liðu og hún var
orðin ein og langaði til að búa
áfram í húsinu sínu fengum við
tækifæri til að endurgjalda henni
að einhverju leyti hjálpsemina
sem hún hafði látið í té svo lengi.
Hún vildi halda öllu í góðu lagi
eins og vant var og hafði unun af
því að rækta garðinn sinn og
gefa fuglunum, vinum sínum, að
borða.
Hún bjó lengst af við góða
heilsu þótt hin síðari ár drægi
mikið úr líkamlegum þrótti
hennar. Að því leyti skertust lífs-
gæði hennar mikið á löngu ævi-
kvöldi en andleg heilsa hennar
var einstaklega góð allt þar til
yfir lauk.
Að leiðarlokum óskum við
henni Guðs blessunar og kveðj-
um hana með virðingu og þökk
fyrir allt það góða sem hún gaf
okkur.
Rakel og Guðmundur
(Mummi).
Bless amma mín. Ég hefði
ekki getað óskað mér betri
ömmu til þess að ganga með svo
stóran hluta lífsleiðarinnar sem
raunin varð. Þó að ég kveðji með
trega er ekki annað hægt en að
gleðjast með þér yfir því að fá að
kveðja sátt, með þeirri reisn og
dugnaði sem ávallt einkenndi
þig. Að þú skulir hafa náð að
hálfklára vettling á yngsta barn-
ið mitt sömu helgi og þú veiktist
þannig að göngunni lauk segir í
raun allt sem segja þarf.
Barnsminningin er af ömm-
unni sem alltaf var hægt að
heimsækja, sem var jafnöflug
með steikingarspaðann, hjólbör-
ur og skóflu, sem ekki var hægt
að vinna í sjómann fyrr en sem
hálffullorðinn unglingur. Í seinni
tíð er það minningin um þá
merkilegu konu sem var vand-
ræðalega ánægð með allt sem ég
tók mér fyrir hendur, hversu vit-
laust sem það var, og hafði til að
bera styrk og dugnað til að kom-
ast í gegnum hverja raun.
Ég hef fáum kynnst ærlegri
eða duglegri. Ef ég næ að koma
þeim eiginleikum til skila hjá
börnum okkar Sölku er það
sennilega besta veganesti sem
hægt er að veita þeim.
Þótt ró hafi nú ekki verið þín
sterkasta hlið í lifanda lífi óska
ég þess að þú hvílir rótt þótt ef-
laust finnir þú einhver verk að
vinna.
Jón Elvar.
Hörkutól og dugnaðarforkur.
Þessi orð koma meðal annarra
upp í huga mér þegar ég hugsa
um ömmu mína. Amma gafst
ekki upp, svo einfalt var það.
Amma var líka hetja. Amma
hugsaði um afa í veikindum hans
og hafði hann heima þar til það
var orðið algerlega útilokað að
hafa hann þar áfram. Sjálf orðin
gömul og þreytt, en heima vildi
hún hafa hann og gerði allt sem í
hennar valdi stóð til þess að það
væri hægt. Gerði það líka vel.
Þrautseigja er annað orð sem
lýsir ömmu. Sjálf vildi hún vera
heima á Heiðarbóli þar til yfir
lyki. Þar bjó hún ein lengi vel og
stóð sig vel í því sem öðru. Að
sjálfsögðu gerði hún það með
hjálp foreldra minna seinustu ár-
in, en á Heiðarbólinu leið henni
best. Þangað var líka gott að
koma, í kotið til ömmu.
Amma var ótrúleg. Á níræð-
isaldri var hún enn að baka, enn
prófaði hún nýjar uppskriftir og
hafði gaman af. Skemmtilegast
fannst henni samt að gefa okkur,
þeim sem komu í heimsókn til
hennar, að smakka, helst mikið.
Amma skildi þó að ég var sérvit-
ur, og bauð mér epli eða appels-
ínu í stað bakkelsis – gamla kon-
an þekkti stelpuna sína.
Amma var orðin líkamlega
slöpp, en kýrskýr í hugsun.
Amma bjó á Hlévangi síðustu
tvö árin og var þar komin í fal-
legt herbergi. Þar prjónaði hún
vettlinga á öll barna- og barna-
barnabörnin, og eins og annað,
þá gerði hún það ótrúlega vel.
Amma var prjónandi alveg þar
til undir það síðasta, engum
mátti verða kalt. Á Hlévangi
bauð hún líka upp á kræsingar,
mér bauð hún hnetur og rúsínur,
en öðrum bauð hún bakkelsi sem
mamma hafði fært henni. Alltaf
til í að gefa.
Sem barn var ég mikið hjá
ömmu og afa. Amma gerði líka
besta fiskinn og tók þátt í vit-
leysunni með manni. Þegar ég
svo varð eldri gátum við spjallað
um allt milli himins og jarðar.
Amma hafði líka lúmskt gaman
af stelpunni sinni og öllum uppá-
tækjunum – „það gerist alltaf
eitthvað þegar þú kemur“ sagði
hún eitt sinn við mig og hló þeg-
ar ég kom heim til Íslands á
námsárum mínum erlendis.
Amma var dúlla og elskaði alla
jafnt.
Nú er hún komin til afa sem
ég veit að hefur tekið vel á móti
henni, tilbúinn að fá Heiðu sína.
Ég elska þig amma.
Þín
Birna.
Þegar Þorsteinn bróðir og
Bergþóra Karen felldu hugi
saman snemma á áttunda ára-
tugnum eignuðumst við kefl-
víska fjölskyldu: Heiða og Ketill,
Rakel og Mummi og börn þeirra.
Þetta einstaklega glæsilega fólk
sýndi okkur mikla vináttu og
hlýju. Á þessum árum varð það
að föstum lið að þegar Þorsteinn
og Begga komu í frí úr námi er-
lendis fór stórfjölskyldan á flug-
völlinn að taka á móti þeim. Þá
fylgdi ávallt móttökuveisla á hlý-
legu heimili Heiðu og Ketils í
Keflavík. Heiða, glæsileg og sí-
brosandi kona með suðrænt útlit
og Ketill, í minningunni einn há-
vaxnasti maður sem við hittum
og alltaf á mjög stórum amerísk-
um bílum. Þau hjón voru ein-
staklega gestrisin og tóku þess-
um barnaskara úr Reykjavík
opnum örmum. Gestrisni og vin-
arþel hafa alla tíð síðan verið að-
alsmerki dætranna, Beggu og
Rakelar, og fjölskyldna þeirra.
Við sendum fjölskyldunni allri
okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Megi minning Heiðu
lifa.
Árni, Gylfi, Margrét,
Þór og Sif
Sigfúsarbörn.
Bergþóra Heiðrún
Guðlaugsdóttir
✝ HrafnhildurValdimars-
dóttir fæddist í
Reykjavík 12.
febrúar 1931. Hún
lést á Landspít-
alanum í Fossvogi
6. febrúar 2015.
Hún var dóttir
hjónanna Guð-
rúnar Vilhjálms-
dóttur, f. 1901, d.
1935 og Valdimars
Stefánssonar, f. 1896, d. 1988.
Systkini hennar voru Þráinn, f.
1923, d. 2007, Hörður, f. 1925,
d. 2006, Vil-
hjálmur, f. 1926,
Stefán, f. 1926, d.
1927, Ásdís f.
1927, Erla f. 1929,
Stefán f. 1934,
Haukur f. 1935, d.
1935 og Sverrir f.
1935, d. 1935.
Hrafnhildur ólst
upp með tveimur
systkinum sínum í
Reykjavík hjá föð-
ur sínum.
Hún giftist Edward
Murnane árið 1954 og fluttu
þau til Bandaríkjanna. Þau
eignuðust tvo syni, Valdimar
Lawrence Murnane, f. 1962, d.
1992 og Stefan Edward
Murnane, f. 1963. Hann er gift-
ur Lisa Nething Murnane og
eiga þau eina dóttur, Macken-
zie Meagan Murnane, f. 2005.
Fyrir átti hann tvær dætur,
Melissa Margaret Buck, f.
1984, og Cortney Michelle
Murnane, f. 1989. Stefan á tvö
barnabörn, Morgan Michelle
Buck, f. 2012, og Robert Ryan
Buck, f. 2014. Hrafnhildur
vann ýmis skrifstofustörf í
Bandaríkjunum auk þess að
sinna heimili og börnum. Hún
og Edward skildu 1974. Hrafn-
hildur flutti heim til Íslands
árið 1992. Bjó hún hér til ævi-
loka.
Útförin fór fram í kyrrþey.
Það var alltaf mikil tilhlökkun
þegar Hebba frænka og fjöl-
skylda komu í heimsókn til Ís-
lands frá hinni stóru Ameríku.
Fyrir okkur krakkana á Korn-
brekku voru útlönd sveipuð
ævintýraljóma og Hebba sem
var einstaklega falleg var eins og
kvikmyndastjarna. Á heimilinu
var þá auk íslensku töluð enska
(útlenska), en tungumálaörðug-
leikar komu ekki í veg fyrir leik
okkar barnanna við frændur
okkar, Val og Steve. Þeir frænd-
ur Skúli Haukur, Val og Steve
bjuggu til sitt eigið tungumál
sem enginn hinna fullorðnu
skildi.
Hebba og fjölskylda bjuggu
víðs vegar um Bandaríkin vegna
vinnu Eds, voru því alltaf á far-
aldsfæti og kynntust hinum
ýmsu fylkjum Bandaríkjanna.
Þegar Ed og Hebba skildu flutti
hún til San Francisco og bjó þar
með syni sínum Val þar til hann
lést árið 1992. Hún flutti þá heim
til Íslands þar sem hún naut
samvista við systkini sín og fjöl-
skyldur þeirra eftir tæplega 40
ára dvöl erlendis.
Hebba bjó sér fallegt heimili á
Íslandi þar sem hún naut þess að
lesa bækur, gera krossgátur,
horfa á útsýnið og fuglana út um
gluggann hjá sér.
Hún hafði yndi af því að
ferðast um Ísland og naut þess
að fara með okkur í sumarhús.
Minnisstætt er eitt skiptið þegar
norðurljósin léku um himininn
og hún gat ekki hugsað sér að
fara að sofa og missa af þessu
magnaða sjónarspili sem hélt
bara áfram og áfram.
Hebba var mikill dýravinur og
vildi helst alltaf hafa hund eða
kött í sambýli við sig. Hrafninn
var hennar uppáhaldsfugl og síð-
ustu dagana sem hún lifði stóð
hún við gluggann á Borgarspít-
alanum skellihlæjandi að hátt-
erni hrafnahóps sem þingaði fyr-
ir utan.
Hebba var alltaf sjálfri sér
nóg og sinnti sjálfri sér og heim-
ilinu af alúð. Hún fylgdist vel
með því sem var að gerast í þjóð-
félaginu og hafði skýrar lífsskoð-
anir.
Í október 2014 veiktist hún og
varð aldrei alveg frísk eftir það.
Svo merkilegt sem það er fyr-
ir konu af hennar kynslóð þá
lærði hún að fljúga á sínum yngri
árum í Bandaríkjunum og elsk-
aði það. Við trúum því að hún sé
nú á ferð og flugi með vini sínum
Hrafninum og minnumst hennar
með þökk og hlýju.
Við viljum þakka starfsfólki á
deild A7 og gjörgæslunni á
Landspítalanum í Fossvogi fyrir
einstaka alúð og umhyggju í
garð frænku okkar Hrafnhildar.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Vatnsenda-Rósa)
Hrafnhildur (Hebba),
Hansína (Hansí) og
Skúli Haukur.
Hrafnhildur
Valdimarsdóttir