Morgunblaðið - 12.03.2015, Blaðsíða 31

Morgunblaðið - 12.03.2015, Blaðsíða 31
MINNINGAR 31 MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 12. MARS 2015 Þegar ég hugsa til uppvaxtarára minna í Fíladelfíu er Árni Arinbjarnar- son órjúfanlegur hluti af því umhverfi sem ég kynntist þar. Ég kynntist honum auðvitað lítið þegar ég var barn, en ég man vel eftir honum. Ég upplifði hann alltaf sem hlýjan mann, rólegan og yfirvegaðan. Maður þurfti ekki að fylgjast lengi með honum til að sjá að hann var mjög vandvirkur og hafði metnað fyrir því að gera vel. Ég minnist þess ekki að hafa nokkurn tíma heyrt talað öðruvísi um Árna en af mikilli virðingu, fólk leit upp til hans. Árni var maður sem hefði getað litið stórt á sig, hann afrekaði mikið og naut mikils álits, en hann var svo ein- læglega hógvær. Ég held að heil- indi hans og karakter hafi ekki síst verið það sem vakti virðingu fólks. Ég heimsótti Árna og Lydíu á heimili þeirra örfá skipti eftir að hann veiktist. Ef veikindin gerðu eitthvað þá undirstrikuðu þau hversu gegnheill hann var í trú sinni, hann átti þennan frið sem er æðri öllum skilningi, frið sem Guð einn getur gefið. Ég fór alltaf burt uppörvaður eftir samtöl mín við Árni Arinbjarnarson ✝ Árni Ar-inbjarnarson fæddist 8. sept- ember 1934. Hann lést 1. mars 2015. Útför Árna fór fram 11. mars 2015. Árna og Lydíu, þau mættu hans alvar- legu veikindum með von, æðruleysi og trú. Maður næstum því gleymdi því að hann væri veikur, það sem stóð upp úr eftir heimsóknirnar voru okkar góðu samtöl sem gáfu mér líka svo mikið. Það er með þakk- læti og virðingu sem ég minnist Árna Arinbjarnarsonar. Ég er þakklátur fyrir það mikla og fórn- fúsa starf sem hann vann í Fíla- delfíu. Þegar ég fór svo að starfa fyrir söfnuðinn fannst mér það mjög dýrmætt að finna stuðning frá Árna. Fyrir ungan mann sem er að stíga inn í þjónustu í rót- grónum söfnuði skipti það miklu að stólpi á borð við Árna með þéttu handtaki og fáum en vel völdum orðum hvetti og uppörv- aði. Ég er þakklátur fyrir líf og þjónustu Árna, vitnisburðinn um Jesú Krist í lífi hans og það for- dæmi sem hann gaf öðrum með breytni sinni. Ég votta Lydíu og börnum þeirra mína innilegustu samúð. Guð blessi minningu Árna Ar- inbjarnasonar. Helgi Guðnason. Kveðja frá Nýja tónlistarskólanum Fyrsta minning mín af Árna var í Tónlistarskólanum í Keflavík fyrir um 45 árum. Ég var þá sjö ára og beið ásamt fleiri krökkum á ganginum eftir að fara í viðtal hjá Árna og Ragnari Björnssyni skólastjóra. Þeir félagar höfðu þann háttinn á að beina öllum um- sækjendum, sem höfðu gott tón- eyra, í strengjadeildina, við litla hrifningu kennara í öðrum deild- um. Mér var tjáð, þegar þeir höfðu látið mig syngja nokkrar nótur, að ég væri með fiðluputta. Strákurinn sem fór inn á eftir mér, sem var aðeins stærri en ég og árinu eldri, kom úr viðtalinu með sellóputta. Árni var óskaplega góður kennari. Þolinmóður og aldrei neinn æsingur í honum þótt stundum hafi verið tilefni til, þeg- ar undirritaður mætti illa eða óæfður í tíma. Leiðir okkar Árna lágu svo saman aftur, mörgum árum seinna, þegar ég hóf störf við Nýja tónlistarskólann. Fyrst sem kennari og svo skólastjóri. Mér fannst hann lítið hafa breyst, hvorki andlega né líkamlega. Hann var sama blíðlega prúð- mennið sem ég kynntist í æsku. Ég man ekki eftir að Árni hafi misst dag úr vinnu á meðan við unnum saman. Hann var einn af þessum ofurkennurum sem veikj- ast eingöngu í fríunum. Eina dag- inn sem hann vantaði í vinnu var skólaslitadaginn, daginn áður en hann lét formlega af störfum. En þann dag var hann kallaður í rannsókn sem síðan leiddi í ljós hvað hafði verið að hrjá hann frá því um haustið. Árna hefur verið minnst hér í skólanum síðustu vikuna, bæði af kennurum og nemendum. Allir hafa sömu sögu að segja af þeirra samskiptum við hann. Indæll, kurteis, skapgóður og glaðvær listamaður. Fyrir hönd starfsfólks Nýja tónlistarskólans vil ég þakka Árna fyrir samfylgdina í gegnum árin og votta fjölskyldu hans okk- ar dýpstu samúð. Sigurður Sævarsson skólastjóri. „Þú þarft ekki að hafa neinar áhyggjur, þetta tekur bara klukkutíma.“ Árið er 1980 í byrjun október. Fyrsti vinnudagur ungrar konu hjá SÍ. Upphafleg vinnuáætlun gerði ráð fyrir upptökum á verk- um eftir Schubert, sem unga kon- an hafði undirbúið. Áætluninni var hins vegar breytt með mjög skömmum fyrirvara og ákveðið að heimsækja einn grunnskóla borg- arinnar og spila þar prógramm sem æft hafði verið og flutt á tón- leikum í september. Ungu kon- unni var mjög brugðið þegar hún á tónleikastað sá prógramm dags- ins. Wilhelm Tell – Russland og Ludmila – Eldfuglinn. Ekkert þessara verka hafði hún leikið áð- ur. Þá kom til sögunnar ljúfling- urinn Árni, sem var sessunautur hennar þennan dag. Hann var mjög næmur og varð var við líðan ungu konunnar. Með ljúfmennsku sinni og gefandi orðum náði hann að róa hana. Árni var mjög fær fiðluleikari, eldfljótur að tileinka sér ný verkefni og lék erfiðar lag- línur af miklum léttleika. Betri sessunaut hefði unga konan ekki getað fengið, ekkert raskaði stó- ískri ró Árna og unga konan verð- ur honum ævinlega þakklát fyrir umhyggjusemina. Nú, 35 árum síðar, getur hún, þó örlítið eldri sé, nýtt sér boðskap Árna þegar mikið liggur við. Dætur Árna, þær Pálína og Margrét, eru með- limir SÍ og bera föður sínum svo og móður fagurt vitni. Eftir starfslok Árna var hann ásamt Lydiu sinni fastagestur á tónleik- um hljómsveitarinnar. Það var ávallt notalegt að sjá þau meðal tónleikagesta. Elsku Lydia og fjölskylda. Ég sendi ykkur mínar innilegustu samúðarkveðjur. Minningu Árna getum við best heiðrað með því að rækta áfram með okkur umhyggjusemi og kærleika. Megi vinur minn Árni hvíla í friði. Rósa Hrund Guðmundsdóttir. Það var tíu ára gömul stúlka sem árið 1995, þá nýflutt til lands- ins eftir langa búsetu vestanhafs, sóttist eftir inngöngu í Nýja tón- listarskólann til áframhaldandi náms á fiðlu. Ragnar Björnsson, þáverandi skólastjóri, ákvað eftir óformlegt inntökupróf og stutta umhugsun að vísa stúlkunni til Árna Arinbjarnarsonar. Átti það eftir að reynast hin mesta gæfa. Í þá litlu tilveru sem var stofa 10, heim sem laut engum ytri kröfum líðandi stundar og tók fáum breytingum eftir því sem ár- in liðu, var vikulega horfið til að nema hljóðfæraleik. Árni var góð- ur kennari – hæglátur, ljúfur og glettinn en umfram allt gerði hann þá kröfu að náminu yrði sinnt af staðfestu. Sjálfur var Árni agaður og vandvirkur tónlistar- maður og einlægur í öllum sínum störfum. Líklega var það ekki síð- ur mikilvæg lexía öll þessi ár og öðrum fremur kenndi hann mér að vinna vel. Fordæmi hans mun ég ævinlega hafa að leiðarljósi. Árni hafði þann fágæta hæfi- leika að geta jafnan brugðið sér í hlutverk meðleikarans sem hann sinnti jafnt í kennslu og á tónleik- um. Kom þó fyrir að hann baðst undan og kaus fremur að njóta, eins og hann sagði gjarnan. Þá auðgaði hann líf okkar fjölskyld- unnar með margvíslegum hætti gegnum tíðina og minnumst við sérstaklega brúðkaups okkar hjóna og tónleika sem þau móðir mín, Ragnheiður Linnet, héldu í Laugarneskirkju árið 2003. Hafði Sigurður Demetz heitinn síðar á orði að fagur flutningur þeirra og jafnframt meistaralegur leikur organistans hefðu gert stundina ógleymanlega. Árni var alla tíð farsæll fiðlu- og orgelleikari, söngstjóri og kennari. Hann naut góðrar heilsu lengst af og gat sinnt þessum störfum þar til illvígur sjúkdómur knúði dyra, þá 79 ára að aldri. Það er líklega aldrei tímabært að kveðja en um leið er margt sem ber að þakka. Við minnumst Árna sem hæfileikaríks tónlistarmanns en einnig fyrir hans einstöku hlýju og hversu vandaður maður hann var. Fennir í fótspor ferðamanna, svo í heimhaga sem í hágöngum, fljótt í sum, seinna í önnur, loks í allra eins. Samt er í samfylgd sumra manna andblær friðar án yfirlætis, áhrif góðvildar, inntak hamingju þeim er njóta nær. (Guðmundur Böðvarsson) Að endingu er okkur efst í huga þakklæti fyrir gjöful kynni. Við sendum eftirlifandi eiginkonu Árna, börnum og barnabörnum innilegar samúðarkveðjur og biðj- um Guð að styrkja þau og blessa. Minningu um góðan mann geym- um við í hjörtum okkar um ókomna tíð. Hrafnhildur Linnet Runólfsdóttir. Elsku amma okk- ar var mikill skör- ungur og var aldrei lognmolla í kringum hana. Við vorum mikið hjá ömmu og afa sem krakkar og var alltaf mikið fjör á Ránarslóðinni. Þar var alltaf nóg að gera hvort sem það var að skoða gamalt dót uppi á háalofti, fara í golf með ömmu og afa, keyra til Reyðarfjarðar í heim- sókn eða fara í bústaðinn í Lóninu. Á háaloftinu var skoðað gamalt dót sem pabbi hafði átt (engu mátti henda). Þar fundust bréf, tímarit, frímerkjasafn og leikföng og síðan klæddum við okkur í gamlar flíkur og glæsikjóla, sem oftar en ekki voru saumaðir af ömmu, og fórum í allskyns leiki. Jafnvel fermingarkjóllinn fannst á háaloftinu og hjálpaði amma að sníða hann að ungri og áhuga- samri fermingarstúlku. Í Lóninu áttum við margar góðar stundir með ömmu og afa. Alltaf var hægt að finna eitthvað skemmtilegt að gera, fara í göngutúr upp í fjallið, tína ber, finna góða laut og fara í sólbað, fara niður að polli að veiða síli, taka í spil og leggja kapal eða lita í gestabókina. Ef leit út fyrir að einhverjum færi að leiðast var amma alltaf til í að gera eitthvað skemmtilegt. Þau hjónin, Auður og Björn, voru tíðir gestir á golf- vellinum en við systur vorum líka sendar á nokkur námskeið. Þótti okkur þó skemmtilegra að hlaupa á eftir ömmu og afa meðan þau spiluðu hring. Enn skemmtilegra var að fá hlutverk sem sjoppu- dama í golfskálanum en amma sá til þess að nóg væri að gera og allt- af kæmu einhverjir að kaupa nokkur súkkulaðistykki. Amma Auður Jónasdóttir ✝ Auður Jón-asdóttir fædd- ist 4. nóvember 1926. Hún lést 19. febrúar 2015. Útför Auðar fór fram 2. mars 2015. var sundkennari og því skylda að fara í sund að minnsta kosti einu sinni á dag, helst oftar. Allt- af var hún til í að koma með og kenna okkur sund eða sitja í pottinum og spjalla. Hún vissi hvernig ætti að dekra við stelpurnar sínar en innkaupakerran breyttist töluvert þegar við vorum í heimsókn. Súkkulaðiskyr með miklum sykri og súkkulaðihne- tusmjör var aðalmáltíðin hjá ömmu. Amma var mikill heims- flakkari og sagði okkur sögur frá ferðalögum sínum erlendis, sýndi okkur myndir og gaf okkur gjafir eftir hverja ferð. Ferðunum á Höfn fækkaði á unglingsárunum en eigum við þó báðar góðar minningar um heim- sóknir á Ránarslóðina. Ýrr á menntaskólaárunum þegar amma reddaði sumarvinnu í frystihúsinu á Höfn og í Kaupfélaginu í Skafta- felli. Það var yndislegt að búa hjá ömmu og afa, koma heim í ömmuf- aðm í hádegismat, hlusta á gufuna og leggja sig svo í afastól áður en haldið var aftur í frystihúsið og vinnudagurinn kláraður. Sumarið sem Auður var í æfingaakstri fór amma með nöfnu sinni út að keyra á hverjum degi þar sem ungur og óreyndur bílstjóri fékk tækifæri að keyra um sveitirnar með ömmu sem kenndi allt það helsta sem hún vissi um bíla og umferðarregl- ur. Auður amma vissi best og vildi okkur allt það besta. Sama hvort það var með því að lauma að okkur seðli hér og þar eða styrkja okkur með kennslu í sundi, námi eða hverjum þeim fróðleik sem hún bar. Alltaf hugsaði hún fyrst og fremst um okkur. Við kveðjum elsku ömmu okkar með söknuði og megi hún hvíla í friði. Þín ömmubörn Ýrr og Auður. Auður mágkona mín hefur nú yfirgefið þetta jarðlíf. Ég kynntist henni fyrst sem sundkennara fyrsta sumarið sem sund var kennt á Höfn árið 1953, ég var þá 13 ára gömul. Það var ævintýri líkast fyrir okkur krakkana að geta farið ofan í heita laug og auk þess lært að synda og svo fengum við konu sem var lærður sund- kennari til að kenna okkur. Og hún mjög ákveðin í því að við gæt- um öll lært að synda. Við sáum strax að það þýddi ekkert að svíkj- ast um. Auður skrifaði um þessa reynslu sína í Skaftfelling árið 2005 undir nafninu „Upphaf sund- kennslu á Höfn“. Hún hafði haldið dagbók allt sumarið og studdist við hana í þessum skemmtilegu frásögnum í Skaftfellingi. Koma Auðar sem sundkennara til Hornafjarðar varð upphafið að næstum hálfrar aldar dvöl hennar hér, því hér fundu þau hvort ann- að Auður og Bjössi bróðir eins og ég kallaði hann alltaf, enda dekr- aði hann mikið við litlu systur. Þau hófu búskap og fluttu skömmu seinna í nýbyggt hús sitt, sem þau skírðu Ekru, en er nú Ránarslóð 4. Það var mikils virði fyrir fjöl- skylduna á Grímsstöðum að hafa þau svona nálægt sér og gleðin varð enn meiri eftir að Geir bætt- ist í fjölskylduna 1957. Á þessum árum var ég í menntaskóla á vet- urna, en notaði mér samt reynslu Auðar í ýmsu sem ég tók mér fyrir hendur. Ég fór sem kokkur á síld eitt sumarið, sem mér hefði senni- lega ekki dottið í hug ef Auður hefði ekki gert það á undan mér og sagt mér allt mögulegt um það og annað sem hún gerði, þegar hún var yngri. Hún var meðal frumkvöðla í því starfi, það var ekki ætlast til að konur væru á sjó. Ég vitnaði oft í Auði á þessum ár- um og skólasystur mínar öfund- uðu mig af því að eiga svona skemmtilega mágkonu. Það má segja að hún hafi verið frum- kvöðull í fleiru, því hún var fyrst kvenna í Hafnarhreppi til að sitja hreppsnefndarfund, það var 1958, hún kom þá inn sem varamaður. Auður kenndi við Hafnarskóla til starfsloka sinna, oftast sem bekkjarkennari, en tók hvaða grein sem var ef á þurfti að halda, oft komu handavinna og leikfimi í hennar hlut og hún leysti allt vel af hendi. Við Hreinn hugsum vel til samverustunda okkar með Auði á seinni árum og við vottum Geir, Hlíf og fjölskyldu innilega samúð. Hún átti góða að og henni var mikils virði að vera í nágrenni við þau eftir lát eiginmannsins. Hún naut lífsins eins og hún gat og þótt ýmislegt væri farið að gefa sig síðustu árin fjallaði hún ekki mikið um það, en hún sagði okkur oft frá barnabörnunum, sem hún elskaði mikið. Blessuð sé minning Auðar Jónasdóttur. Kristín Gísladóttir. Auður fæddist 4. nóvember 1926 á Bakka við Reyðarfjörð, yngst sjö systkina, elst var Guð- rún móðir mín. Við andlát Auðar er þessi myndarlegi systkinahóp- ur horfinn á vit feðra sinna. Ég var á fjórða ári þegar for- eldrar mínir þurftu að dvelja í Kaupmannahöfn í nokkra mánuði og mér var komið fyrir í góðu at- læti á Höfn í Hornafirði þar sem ég eignaðist fast sæti við eldhús- borðið og svefnpláss í litla her- berginu sem snýr út á planið við Sindrabæ. Til Auðar, Bjössa og Geirs sótti ég síðan til sumardval- ar og heimsókna við öll tækifæri sem gáfust. Ég sat við eldhús- borðið sem unglingur, lærði að drekka kaffi og rakti garnirnar úr móðursystur minni, skemmtileg- ast þótti mér að heyra sögur af þeim systkinum og ömmu og afa. Afi, sagði hún, var með ríka rétt- lætiskennd, verklaginn og með gott verkvit, einstaklega fé- lagslyndur og góður sögumaður. Móðir hennar var merkileg kona um margt, góður stjórnandi, vinnusöm og vandvirk og hafði yf- ir að ráða dýpri skilningi á hlut- unum en flestir. Einkennum for- eldra sinna hélt Auður á lofti og bar til næstu kynslóðar. Auður lauk kennaraskólaprófi og prófi frá Íþróttaskólanum á Laugarvatni. Á námsárunum í Kennaraskólanum bjó hún hjá Kristínu systur sinni og Geir manni hennar. Það var aldrei leið- inlegt í kringum hana, gítarinn oft með í för og félagsskapurinn skemmtilegur. Með námi var Auð- ur skipverji á Snæfugli SU og sótti sjóinn með bræðrum sínum og frændum. Heimili Auðar og Bjössa á Rán- arslóðinni var fallegt og þau sam- stiga, en ekki alltaf sammála. Mál- efni líðandi stundar rædd; veðrið, veiði Hornafjarðar- og Reyðar- fjarðarbátanna og auðvitað póli- tíkin, tekin virk afstaða í þjóðmál- um og herinn skyldi burt. Auður og Björn deildu aðdáun og áhuga á landinu. Margar ferðir voru farnar um hálendið og fá- farnar slóðir. Það var pakkað í jeppsterinn og haldið á vit ævin- týranna, Auður kannaði veðurút- litið og að kveldi var slegið upp tjaldi á lækjarbakka. Þetta var tímabil landkönnuða, nýjar slóðir farnar, keyrt eftir áraurum, ógrónum söndum eða í fjöruborði. Björn las í landið og fann besta vaðið á ánni en Auður fróð um þjóðleg efni og einkar lagin að finna sólríka laut þar sem hún dró fram veislu úr farangrinum. Ég minnist margra góðra ferðalaga á fallega staði, best man ég þó hvað margt var fyndið og hlægilegt og hversu góður mér fannst fé- lagsskapurinn. Þessar góðu ferðir héldust lengi og minnist ég t.d. ferðar inn á Lónsöræfi eftir að ég var komin með fjölskyldu og Auð- ur og Björn sinntu hlutverki afa og ömmu. Björn féll frá árið 2001 og flutti Auður í bæinn fljótlega eftir það. Hún hafði alltaf tíma til að vera með okkur og gefa af sér. Hún var kærkominn gestur, kunni vel að njóta og gleðigjafi í öllum veislum. Ég minnist hennar sem jafningja sem sýndi einlægan áhuga á störf- um mínum og minna. Hún var vin- kona mín, „mamma litla“, og börn- um mínum hefur hún verið ástrík amma. Fyrir allt þetta verðum við henni ævinlega þakklát. Ættarhöfðinginn, íþrótta- drottningin og skvísan er öll. Minningin lifir, hvíl í friði, elsku frænka. Fríða Björg Eðvarðsdóttir. Það er alltaf erfitt að kveðja fólk sem maður elskar. Þóra var mamma Finns besta vinar míns og kveður okkur nú eftir baráttu við sjúkdóm. Ég á þessari góðu konu mikið að þakka. Hún tók mig að sér þegar ég gekk í gegn- um erfiða tíma sem unglingur og gaf mér annað heimili og öryggi Þóra Haraldsdóttir ✝ Þóra Haralds-dóttir fæddist í Reykjavík 26. sept- ember 1947. Hún lést í faðmi fjöl- skyldu sinnar á Landspítalanum við Hringbraut 28. febrúar 2015. Útför Þóru fór fram frá Fella- og Hólakirkju 9. mars 2015. sem ég þurfti þá. Ég held ég geti fullyrt að það er vandfund- in manneskja sem er eins hjartahlý og góð við alla í kring um sig eins og Þóra. Hún var alltaf já- kvæð og kát og gerði allt til þess að láta þeim sem hún elsk- aði líða vel. Ég mun ávallt búa að því að hafa kynnst Þóru og fjölskyldu hennar, og reyna að tileinka mér þá óeigingirni og manngæsku sem hún kenndi mér. Þóru verð- ur sárt saknað af stórri fjölskyldu og vinum, en minningin um ynd- islega mömmu, ömmu en umfram allt frábæran vin okkar allra lifir alltaf í hjörtum okkar. Ingvar Sverrisson.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.