Húnavaka - 01.05.1965, Blaðsíða 55

var ekkert að segja. Vafalítið lifa á þeini slóðum sagnir um leiðin-
legar heimsóknir skútumanna á þessum af'skekktu stöðum. Bezt að
lara varlega.
Litlu síðar var farið eina nótt til eggjafanga í Hornbjarg, þó ekki
í sjállt bjargið, heldur skriðurnar niður af því. Þessa för fóru fáir
menn, en allir hinir, er um borð voru, drógu fisk í sameiginlega
hrúgu, sem svo var skipt á milli allrar skipshafnarinnar, og síðan
markaði hver sinn lisk.
Mannvirðingar fóru mikið eftir dráttargetu hásetanna. harna var
vel fullorðinn maður úr Olafsvík, Magnús að nafni, sem engum
þýddi að reyna að komast fram úr. Eg reyndist fljótlega sæmilega
fiskinn og í síðustu veiðiferðinni var ég hæstur á minni vakt, stýri-
mannsvaktinni, en á stjórnborðsvaktinni voru aðrir hærri', þar á
meðal Magnús úr Olafsvíkinni. Þrátt lyrir það, fannst mér þetta
svo mikill frami, að ég hef ekkert annað upplifað, sem mér hefur
fundizt eins mikið til um.
Þetta sumar var afli mjög lélegur yfirleitt, fiskar færri og smærri
og útkoman meir en helmingi lakari, en næsta sumar á undan. Ég
fékk út rúmlega meðalhlut, eða sem næst 250 krónur. Það var sann-
arlega ekki neitt til að vera montinn af og varð mér ekki hvöt til
þess, að halda áfram að vera skútukarl, enda þótt skipstjóri minn
hvetti mig eindregið til þess.
Þrátt lyrir heldur leiðinlega byrjun, var ég og er ánægður yfir
því, að hafa fengið þá reynslu, sem skútidífið veitti mér. Ég er ör-
iagatrúar og er með sjálfum mér sannfærður um, að mér var ætlað-
ur þessi skóli og að ég þurfti hans með. Án hans hefði líf mitt orðið
miklu viðburðasnauðara, en það þó hefur orðið.