Húnavaka - 01.05.1965, Blaðsíða 34

32
HÚNAVAKA
Elín Briem. Veturinn áður en Vigdís kom þangað hafði skólinn
haft aðsetur í Möllershúsi vestan Blöndu, vegna þess að gamla skóla-
iiúsið brann, en nú var risið nýtt hús lrá grunni og var fyrsti skóla-
vetur Vigdísar því fyrsta ár skólans í nýjum húsakynnum.
Það segir ef til vill meira en flest annað um hugsunarhátt og
hugðarefni Vigdísar, að hún skyldi velja sér Kennaraskólann sem
vettvang til áframhaldandi náms. Sá skóli var þá þjóðkunnur fyrir
tvennt. Sterkan aga og kröfur til nemenda um ástundun og háttvísi,
undir stjórn hins þekkta menntafrömuðar séra Magnúsar Helga-
sonar frá Birtingaholti — og úrvals kennara, þá dr. Ólaf Daníels-
son, Sigurð Guðmundsson síðar skólameistara á Akureyri og Jónas
Jónsson frá Hriflu. Það hlaut því að vera hverjum ljóst, er þangað
lagði leið sína, að til nokkurs þyrfti hann að duga. En ég hygg að
allt l’rá æsku hafi Vigdís ekki gengið þess dulin, að lífið mundi
nokkurs af henni krefjast og ekki viljað standa vanbúin að upp-
fylla þær kröfur.
Haustið 1915 sezt hún svo í II. bekk Kennaraskólans „skreið
inn“ eins og hún orðar það.
---Nokkrar skólasystur mínar frá Blönduósi hitti ég hér, höfðu
þær setzt í E bekk árið áður og urðum við því samferða. Skólaár
mín í Kennaraskólanum eru meðal dásamlegustu stunda ævi minn-
ar. Kennararnir voru hver öðrum færari, og álít ég, að flestir nem-
endurnir hafi gert sér ljóst hvers af þeim var krafizt.-
Þegar ég leiði hugann til uppvaxtarára minna, minnist ég þess
hve harðskeyttur faðir minn var í mörgu tilliti. Hann var mjög
eftirgangssamur með að vel væri unnið. Hann var vanur að setja
okkur fyrir dagsverkið, yrði því við komið, og máttum við svo eiga
frí væri því lokið fyrir tilskilinn tíma. Eitt sinn minnist ég þess, að
ég hafði hert svo að mér við verk mitt, að því var lokið kl. 3. Eg
fór nú að hugieiða hvort ég ætti nokkuð að láta sjá mig, því þá
mundi faðir minn ef til vill bæta við mig verkefni, en það verður
þó úr að ég fer inn og geng að mat mínum eins og aðrir. Þá segir
faðir minn: „Ertu búin, geyið mitt?“ Ég játa því. Hann gengur út,
kemur fljótlega inn aftur og segir: „Þetta var vel gert, þú mátt eiga
frí það sem eftir er dagsins.“ Þessi aðferð hans til að fá okkur til
að vinna vel og vera hraðhent við vinnu var mjög árangursrík.
Þegar ég var að alast upp var faðir minn kominn yfir mesta harð-
ærið, en maður, sem gengið hefur í gegnum allt það, sem hann varð