Húnavaka - 01.05.1967, Blaðsíða 159

HUNAVAKA
157
alls ekki í öllum tilfellum heimsku um að kenna. Þessu til siinn-
unar ætla ég að segja svolitla sögu.
Það var eitt haust nokkru eftir veturnætur, að nágranni minn
kemur til mín að kvöldlagi, og segir sínar farir ekki sléttar. Hann
kvaðst liafa tapað fimm lömbum og leitað þeirra í þrjá daga og ekki
fundið. F.g fór að spyrja hann nánar út í þetta, og sagðist liann liafa
verið búinn að livsa lömbin í viku, þegar eitt k\i)ldið hafði vantað
sji) liimb. Hafi hann fundið tvö þeirra sama kvöldið, en hin séu
ófundin og sé liann þó búinn að leita í þrjá daga, myrkranna á milli.
Sé hann nú helzt kominn á þá skoðun að þau hafi hlaupið fram á
heiði, þar sem ekki komi til mála að þau hafi drepið sig ofan í.
Biður hann mig nú sem guð sér til hjálpar að koma og leita með
sér heiðina.
Þar sem þetta er einn með greindari mönnum, datt mér ekki í
luig að rengja þetta á neinn hátt. Leggjum við svo af stað, morgun-
inn eftir og liöfum með okkur nesti, því að við bjuggumst jafnvel
\ ið að \erða nokkra daga í túrnum, þar sem heiðin er víðáttumikil.
Leituðum við allan þann dag og fundum ekkert. Gistum við um
nóttina í gangnamannakofa þar frammi á heiðinni. Morguninn eftir
leggjum \ið af stað eldsnemma og hefjum leitina. Gengur svo fram
undir hádegi að ekkert ber til tíðinda. Heyri ég þá allt í einu öskur
ein ferleg, hugsa ég þá að hann sé búinn að finna lömbin og geng
á hljóðin.
Er ég hafði gengið nokkra stund sé ég livar hann kemur í loft-
köstum og baðar út öllum öngum. Varð mér þá á að halda að hann
væri orðinn bandvitlaus og lör að lmgsa að ekki yrði gott að fást við
hann svona óðan. Þegar við náðum saman, er það fyrsta, sem hann
sagði að þetta væri það kolvitlausasta, sem hann hefði nokkurn tím-
ann vitað. Ég fór að spyrja við hvað hann ætti.
„Nú,“ sagði hann, „ég tók öll liimbin finnn og setti þau inn í fjós
daginn áður en mig vantaði þau, og þar eru þau.“
Ég settist á þúfu og grét af hlátri.
3. des. 1933.