Dagblaðið Vísir - DV - 18.12.2009, Qupperneq 53

HELGARBLAÐ 18. desember 2009 FÖSTUDAGUR 53
„Við eigum til að tengja krabbamein
við dauðann og vissulega var grein-
ingin mikið áfall, en samt ákveðin
léttir fyrir Atla því þá var hann loks-
ins búinn að fá að vita hvað í raun og
veru var að valda honum öllum þess-
um þjáningum og hann gat byrjað af
fullum krafti að berjast við krabba-
meinið,“ segir Jón Halldórsson, vin-
ur Atla Thoroddsen flugstjóra, en Atli
lést í sumar eftir baráttu við krabba-
mein. Þegar Atli dó var hann langt
kominn með bókina Dagbók rokk-
stjörnu en bókin byggir á bloggfærsl-
um hans eftir að hann greindist með
krabbameinið. Nú hafa aðstandend-
ur Atla klárað bókina sem fæst í öll-
um helstu bókabúðum.
Staðráðinn í að sigra
Jón, eða Nonni eins og hann er kall-
aður, segist alltaf hafa haldið í von-
ina um að vinurinn myndi sigrast á
veikindunum en viðurkennir að ótt-
inn hafi þó alltaf verið til staðar. Þeir
félagar kynntust árið 1995 þegar Atli
byrjaði, ásamt vinum sínum í flug-
inu, að æfa í líkamsræktarstöðinni
Þokkabót sem Jón starfaði í á þeim
tíma. Nonni segir vináttuna hafa
þróast hratt og áður en langur tími
hafi liðið hafi þeir tveir verið orðn-
ir trúnaðarvinir. „Við vorum líkir á
mörgum sviðum. Höfðum gaman af
mótorhjólum, veiði, hraða og falleg-
um konum, svo eitthvað sé nefnt. Ég
trúði og treysti honum fyrir mörgum
hlutum í mínu lífi og trúnaðurinn
var gagnkvæmur. Þegar hann fékk að
vita að hann væri með krabbamein
tók ég meðvitaða ákvörðun um að
standa með honum í gegnum þetta
erfiða verkefni. Ég vildi vera til stað-
ar fyrir hann,“ segir Nonni og bætir
við að það hafi verið erfitt að horfa
hjálparvana á vininn veikjast svo al-
varlega. „Auðvitað var það sárt en
ég gerði það sem ég gat til þess að
styðja hann í baráttunni. Ég hringdi í
hann svo til daglega og fékk að heyra
fréttir. Stundum voru símtölin stutt,
bara rétt til að heyra í honum hljóð-
ið, en svo var líka bara alltaf gaman
að heyra í honum því Atli var með
skemmtilegri mönnum sem ég hef
kynnst,“ segir Nonni og bætir við að
Atli hafi gert tilveruna bjartari þrátt
fyrir erfiðleikana. „Hann var með
svo ótrúlega jákvætt viðhorf og var
staðráðinn í að sigra. Auðvitað átti
hann sínar erfiðu stundir en hann
leyfði sér ekki oft að fara á þann stað
og hann hjálpaði fólkinu í kringum
sig við að takast á við veikindin með
sínu stórkostlega viðhorfi.“
Svekktur vegna
samskiptaleysis
Nonni lýsir Atla sem skemmtilegum
ævintýramanni. „Ég kallaði hann oft
Litla manninn,“ segir hann brosandi
og bætir við að Atli hafi verið gaur-
inn sem framkvæmdi hlutina og lét
drauma sína rætast. „Atli var for-
dómalaus og víðsýnn og alltaf tilbú-
inn að skoða málin frá öllum hliðum
og það var ekki til neitt vont í honum.
Hann var algjör hetja,“ segir hann
en bætir við að Atla hafi þótt erfið-
ast að bíða en það hafi hann oft þurft
að gera í veikindunum. „Hann talaði
mikið um hvað það væri erfitt að sitja
og bíða eftir rannsóknum og niður-
stöðum úr þeim. Hann vildi frekar
fá að vita hvað væri í gangi svo hann
gæti tæklað hlutina. Samskiptaleysi
milli lækna reyndi líka mikið á hann
og hann var oft mjög sár og svekkt-
ur yfir því hvað þeir virtust eiga erfitt
með samskipti sín á milli.“
Skrifaði á morfíntrippi
Þrátt fyrir veikindi Atla hélt Nonni
áfram með sitt daglega líf, enda vinn-
andi maður með stóra fjölskyldu.
„Þrátt fyrir svona áföll verður lífið
að halda áfram sinn vanagang, enda
hefði Atli ekki viljað að líf mitt hefði
breyst vegna veikinda hans. Hann
gat ekki lengur ferðast um, ekið um
á mótorjóli eða gert aðra hluti eins
og hann vildi. Hann sagði oft við mig
að ef hann væri bara með krabba-
mein og krabbinn væri ekki bú-
inn að eyðileggja annan fót hans þá
hefði allt verið mun auðveldara. Fyr-
ir svona ári síðan vorum við að ræða
saman og talið barst að því hvernig
honum fyndist best að eyða degin-
um. Atli sagðist vera búinn að horfa
á allar DVD-myndir sem framleiddar
hefðu verið og einnig vera búinn að
lesa allt það sem að hann hefði kom-
ist í. Ég spurði hann af hverju hann
færi ekki að hanna heimasíður til
að drepa tímann. Hann sagðist ekki
hafa áhuga á því en að hann væri að
hugsa um að skrifa bók um reynslu
sína , einhvers konar dagbók.Hug-
myndina hafði hann fengið frá bók
sem Nikki Sixx í Mötley Crüe hafði
skrifað og hann hugsaði sem svo
að fyrst Nikki gat skrifað sína bók á
heróíntrippi ætti hann að geta skrif-
að sína bók á morfíntrippi.
Við fórum svo og hittum Stefán
Mána rithöfund sem svaraði spurn-
ingum Atla um hvernig best væri
að koma sér í að skrifa bókina. Stef-
án Máni veitti honum mikinn inn-
blástur til að kýla á þetta og held ég
að hann hafi verið byrjaður að vinna
í bókinni nokkrum mínútum eftir
fundinn,“ segir Nonni og bætir við
að hann sé í góðu sambandi við fjöl-
skyldu Atla sem skildi eftir sig eigin-
konu og tvær dætur. Ekkja Atla heit-
ir Ásta Hallgrímsdóttir og samkvæmt
Nonna var hún staðráðin í að klára
bókina eftir andlát eiginmannsins,
enda hafi hún og Hrafn Thorodd-
sen, bróðir Atla, verið búin að lofa
honum því. „Ásta er mikil hetja og
þvílíkur klettur. Hún er alveg ótrúleg
en stundum hef ég haft áhyggjur að
hún sé hreinilega of hörð við sig en
mér sýnist hún samt vera á góðu róli,
staðráðin í að lifa lífinu til fullnustu
og öðlast hamingju inn í sitt líf, eitt-
hvað sem hún og stelpurnar eiga svo
sannarlega skilið.“
Ræddu tilgang lífsins
Nonni segist hafa verið heppinn að
hafa fengið að vera einn af þeim sem
sátu yfir Atla þar til yfir lauk. „Síðustu
skiptin sem við hittumst lá hann í
móki en tveimur vikum áður áttum
við það ótrúlegasta spjall sem ég hef
átt við nokkurn mann. Hann hringdi
í mig eftir miðnætti eftir að hafa feng-
ið að heyra frá læknunum að tíminn
væri líklega á þrotum. Í þessu tilfinn-
ingaríka samtali okkar fórum við yfir
hversu vænt okkur þótti hvorum um
annan og ræddum tilgang lífsins og
út á hvað þetta líf gengi í raun og veru.
Ég sagði við hann að ég teldi að þegar
maður stæði frammi fyrir dauðanum
hlyti maður að gera sér betur grein
fyrir hvað það væri sem skipti mestu
máli í lífinu og bað hann um að gefa
mér ráð til að lifa eftir. Hann sagðist
vera með þrjú ráð fyrir mig og hló í
gegnum tárin. Hann sagði mér að í
raun væru þetta sjálfsagt einhverj-
ar klisjur sem ég hefði heyrt áður en
væri samt það
sem hann vildi
ráðleggja mér.
„Í fyrsta lagi,“
sagði Atli, „eig-
um við að njóta
hverrar ein-
ustu mínútu
og ekki vera
hafa áhyggjur
af öllu mögu-
legu.“Annað
ráð frá honum
var að vera
ekki að stressa
mig á hlut-
um sem við
getum ekki
stjórnað, já,
og að hætta
stressa okkur
á einhverj-
um litlum
hlutum sem
í raun skipta
sjaldn-
ast nokkru
máli. Og í
þriðja lagi
sagði hann
að ég ætti
að láta
alla mína
drauma rætast,
bæði stóra og smáa,“ segir Nonni og
bætir við að hann sé einmitt maður-
inn sem dreymi stóra drauma. „Hann
sagði mér að láta allavega reyna á þá
stóru svo framarlega sem ég særi
engan því við vitum ekki nema þeir
rætist. Auðvitað hefur maður heyrt
þetta allt þúsund sinnum en eftir að
hafa heyrt þetta frá honum er ég enn
meðvitaðri um að fara eftir þessu.“
Verkirnir eru farnir
Nonni segist sakna Atla mikið og að
hann grípi oft í bókina þegar hann
hugsi hvað mest um hann. „Ég sakna
hans gríðarlega, enda mikill miss-
ir. Við gátum hlegið saman og grátið
saman, við treystum hvor öðrum. Atli
var ævintýramaður og ég sakna þess
mikið að geta ekki hringt í hann þeg-
ar ég fæ einhverja dellu í hausinn og
látið hann peppa mig áfram. Hann sá
aldrei neinar hindranir, bara lausnir.
Hann var alltaf að framkvæma eitt-
hvað og hugsaði ávallt fram á við og
það sýndi sig best í því að þegar hann
dó var hann með hundabók við rúm-
ið sitt. Þótt hann vissi í hvað stefndi
ætlaði hann að fá sér hund þegar
hann jafnaði sig en nú er þessi hund-
ur kominn á heimilið, ótrúlega fal-
legur golden retriver sem þær mæð-
gur, Ásta, Andrea og Júlíana, sjá um.
Atli hræddist ekki dauðann. Hann
sagðist heppinn því draumar hans
hefðu þegar ræst. Hann átti yndis-
legar dætur og frábæra konu og hafði
orðið flugstjóri, eins og hann hafði
dreymt um. Það sem hann óttaðist
hins vegar mest af öllu var að yfirgefa
stelpurnar sínar þrjár. Hann vissi að
þær ættu góða að og að allt yrði í lagi
en hann hafði samt áhyggjur. Ég lof-
aði honum að við vinirnir myndum
fylgjast með þeim og hann þakkaði
fyrir það því þótt hann vissi það svo
sem fyrir sagði hann að það væri gott
að fá að heyra það. Það er kannski
eitthvað sem við megum muna í
svona erfiðleikum, að orða hugsanir
okkar og láta vita að við séum til stað-
ar. Mig dreymdi Atla um daginn og sá
hann þá fyrir mér með Gulla heitn-
um, manni mömmu Atla, en Gulli dó
einnig fyrir skömmu úr krabbameini.
Þeir voru í grænum fjalladal og Atli
var með mótorhjólið sitt. Hann sagð-
ist hafa það gott og að verkirnir væru
farnir. Ef ég þekki Litla manninn
rétt er hann núna að leika sér, keyra
mótorhjól, fljúga flugvélum og ræða
heimsmálin þess á milli.“
indiana@dv.is
Þegar Atli Thoroddsen flugstjóri greindist með krabbamein tók trúnaðarvinur hans, Jón Halldórsson, með-
vitaða ákvörðun um að vera til staðar fyrir hann í veikindunum og á dánarbeðinum lofaði hann honum að
fylgjast með stelpunum hans þremur. Þegar ljóst var hvert stefndi ræddu þeir félagar um tilgang lífsins og
fékk Jón þrjú góð ráð hjá Atla. Þótt líklega sé um klisjur að ræða er Jón staðráðinn í að taka leiðbeiningarn-
ar alvarlega og lifa eftir ráðum vinarins héðan í frá. Atli var langt kominn með bókina Dagbók rokkstjörnu
þegar hann lést en nú hafa aðstandendur hans lokið við bókina sem fæst í öllum bókabúðum.
„Hún er alveg ótrú-
leg en stundum hef ég
haft áhyggjur að hún
sé hreinilega of hörð
við sig en mér sýnist
hún samt vera á góðu
róli, staðráðin í að lifa
lífinu til fullnustu og
öðlast hamingju inn í
sitt líf, eitthvað sem hún
og stelpurnar eiga svo
sannarlega skilið.“
„Það sem hann óttaðist
hins vegar mest af öllu
var að yfirgefa stelp-
urnar sínar þrjár.“
Saknar hans
gríðarlega
Dagbók rokkstjörnu Atli var langt
kominn með bókina þegar hann lést
en bókin er byggð á bloggfærslum
hans. Vinir og aðstandendur Atla lofuðu
honum að klára bókina eftir hans dag og
hafa þegar staðið við það.