Dagblaðið Vísir - DV - 15.01.2010, Qupperneq 39

HENGDI SON SINN Aline Leliévre, 21 árs, var búin að fá sig fullsadda
á foreldrahlutverkinu. Hún átti það til að skilja David, rúmlega eins árs son sinn,
eftir einan heima þegar hún fór út að skemmta sér. Dag nokkurn ákvað hún að
tími hennar sem móður væri liðinn. Eftir að hafa myrt son sinn skaust hún út í
búð og keypti sér ávaxtasafa og sætindi. Síðan fór hún heim og horfði á gaman-
mynd í sjónvarpinu. Daginn eftir virtist hún örvingluð þegar hún tilkynnti lögregl-
unni að syni hennar hefði verið rænt. Lesið um Aline í næsta helgarblaði DV.
MÁLGLAÐA MORÐKVENDIÐ
Hugsanlega hefði Margaret Rheeder komist upp með að myrða eiginmann sinn hefði hún ekki verið
jafnmálglöð og raunin var. Margt af því sem hún lét sér um munn fara vakti grunsemdir nágranna og
vangaveltur þeirra bárust lögreglunni til eyrna.
Margaret Rheeder fæddist
1922 í Platbos, litlu þorpi í Höfða-
héraði í Suður-Afríku. Hún var ein
sex systkina og þegar faðir henn-
ar dó og móðir hennar giftist á ný,
Cornelius Share, bættust fimm
stjúpsystkin í hópinn.
Árið 1934 lést Cornelius og
Margaret og Gwen, systir hennar,
voru sendar á munaðarleysingja-
heimili þar sem þær lærðu heim-
ilisstörf, en Margaret fékk sína
fyrstu launuðu vinnu þegar hún
var sextán ára.
Margaret kynntist og gift-
ist fyrri eiginmanni sínum þegar
hún var 21 árs og þau eignuðust
tvö börn, en hjónabandið var ekki
hamingjuríkt. Eiginmaðurinn
var vandræðagepill og eyddi ekki
miklum tíma innan veggja heim-
ilisins. Margaret átti því vingott
við fjölda karlmanna og gortaði
jafnvel af „sigrum“ sínum. Svo fór
að hún skildi við eiginmann sinn
þegar hann einu sinni sem oftar
afplánaði fangelsisdóm.
Skammgóður vermir
Árið 1951 kynntist Margaret
Benjamin Freedman Rheeder og
virtist sem þau ættu margt sam-
eiginlegt. Þau gengu í hjónaband
í september 1952. En Adam var
ekki lengi í Paradís og fyrr en varði
einkenndist hjónabandið af sund-
urlyndi og erjum.
Margaret leyndi ekki óánægju
sinni og kvartaði oft og tíðum við
Gwen. „Ég óska honum... hægs
dauðdaga,“ sagði Margaret og full-
yrti að næsti eiginmaður hennar
yrði einhver sem hún elskaði, ekki
einhverjar leifar.
Í október 1955 fengu hjónin
leigjanda, rúmlega tvítugan járn-
brautarverkamann, Johannes
Strydom. Johannes var ungur og
kraftmikill og fékk Margaret strax
áhuga á honum. Innan skamms
hófst með þeim ástarsamband
og hrifning Margaretar jókst dag
frá degi. Eitt sinn trúði Margar-
et Johannesi fyrir því að hún vildi
losna við eiginmanninn, og að
hún hefði einu sinni smurt rottu-
eitri á brauðið hans.
Í sumarlok 1957 ríkti hreinn
fjandskapur með Margaret og eig-
inmanni hennar.
Slæmir verkir og dauði
Laugardaginn 27. apríl 1957
dró til tíðinda. Þann morgun gerði
Margaret sér ferð í lyfjaverslun í
nálægum bæ og keypti flösku af
mauraeitri, kvittaði fyrir kaupun-
um og hélt heim á leið. Tveimur
dögum síðar varð Benjamín al-
varlega veikur, kvartaði undan
verkjum og var frá vinnu. Heilsu
hans hrakaði svo að hann sá sitt
óvænna og kom sér á heilsu-
gæslustöð þar sem hann hitti fyrir
lækninn Edmund Bloch. Bloch gaf
Benjamín verkjalyf og sagði hon-
um að hafa samband daginn eftir.
Á miðvikudegi var Benjamín
aðeins hressari en treysti sér þó
ekki til að fara á heilsugæslustöð-
ina og bað Bloch því Margaret að
halda áfram lyfjagjöfinni. Sex dög-
um síðar var aftur haft samband
við Bloch enda hafði Benjamín
hrakað verulega og leist læknin-
um þannig á að best yrði að leggja
hann inn á sjúkrahús um leið og
rúm losnaði.
Hundsaði sársaukavein
eiginmannsins
Margaret Rheeder virtist gera
sér grein fyrir að dauði eigin-
mannsins væri yfirvofandi og fór
ekki leynt með þá skoðun sína.
Hún spjallaði við nágrannakonu
sína um líftrygginguna sem hún
fengi greidda þegar Benjamín
geispaði golunni og virtist láta sér
í léttu rúmi liggja þegar hann rak
upp sársaukavein þar sem hann lá
í rúminu.
Bróðir Margaretar, Kenneth
Harker, heimsótti Benjamín kvöld
eitt og sá að hann var svo illa hald-
inn að hann gat vart kyngt. Marg-
aret gaf Benjamín eitthvert dökkt
sull sem Kenneth ályktaði að væri
meðal og Benjamín engdist um
af kvölum og talaði um „vítiskval-
ir“. Margaret sýndi litla samúð og
sagði að hann væri bara að þykj-
ast.
Að morgni 8. maí var Benjamín
allur, Bloch læknir var kallaður til
og skrifaði undir dánarvottorðið
þar sem sagði að hjarta Benjamíns
hefði gefið sig.
Margaret bar sig illa og til að
leiða athyglina frá sjálfri sér skellti
hún skuldinni á Bloch og sagði
að meðhöndlun hans hefði verið
ófullnægjandi og hann hefði gef-
ið Benjamín einhverja ólyfjan sem
dregið hefði hann til dauða.
„Ég þarf engar sannanir fyrir
því,“ sagði Margaret og fullyrti að
Bloch hefði spurt hana hvað hann
ætti að skrifa á dánarvottorðið.
Grunur vaknar
Vangaveltur fólks um ótíma-
bært andlát Benjamíns bárust að
lokum rannsóknarlögreglumann-
inum Petrus Rheeder til eyrna.
Þótt hann bæri sama eftirnafn og
Benjamín voru þeir óskyldir. Eftir
smá eftirgrennslanir komst Petrus
að þeirri niðurstöðu að ekki væri
allt með felldu og opinber rann-
sókn var fyrirskipuð.
Tíu dögum eftir jarðarför
Benjamíns var haft samband við
Margaret og hún spurð spjör-
unum úr og húsleit gerð á heim-
ili hennar. Lögreglan fann ekkert
eitur, en ákvað að hafa samband
við lyfsala í nágrenninu. Áður en
langt um leið rakst lögreglan á
nafn Margaretar á eiturkaupalista
lyfsalans í nágrannabænum.
Rúmum mánuði eftir jarðar-
förina var lík Benjamíns grafið
upp og við rannsókn fundust leif-
ar arseniks í lifur, nýrum, hári og
nöglum.
Bendir á bróður sinn
Þann 7. ágúst 1957 var Margar-
et handtekin og ákærð fyrir morð
á eiginmanni sínum. Réttarhöld-
in hófust 2. nóvember og tóku átta
daga. Margaret hélt fram sakleysi
sínu þrátt fyrir yfirgnæfandi sann-
anir um hið gagnstæða. Hún gekk
jafnvel svo langt að gefa í skyn að
Kenneth, bróðir hennar, hefði haft
tækifæri til að fyrirkoma Benja-
mín.
Margaret hafði ekki erindi sem
erfiði og Margaret var sakfelld
fyrir morðið og fóru kviðdómar-
ar fram á að Margaret yrði engin
miskunn sýnd.
„Það er dómur réttarins að
farið verði með þig í fangelsið og
þú hengd. Og megi guð vera sálu
þinni miskunnsamur,“ sagði dóm-
arinn.
Margaret varð svo mikið um að
það þurfti að bera hana út úr rétt-
arsalnum. Hún hélt fram sakleysi
sínu til síðasta dags, en þegar hún
var færð úr klefanum til gálgans,
6. maí 1958, játaði hún loks sekt
sína.
„Ég get ekki gengið í dauðann
með lygar á vörum mínum. Já, ég
gaf Ben eitur,“ sagði hún áður en
hún var hengd.
UMSJÓN: KOLBEINN ÞORSTEINSSON, kolbeinn@dv.is
SAKAMÁL 15. janúar 2010 FÖSTUDAGUR 39
KOMIÐ ÚT
Aftökuherbergi fangelsis
Margaret Rheeder endaði ævi sína í
svipuðu herbergi.
„Ég óska honum...
hægs dauðdaga,“
sagði Margaret og
fullyrti að næsti eig-
inmaður hennar yrði
einhver sem hún elsk-
aði, ekki einhverjar
leifar.