Dagblaðið Vísir - DV - 22.01.2010, Page 26

26 FÖSTUDAGUR 22. janúar 2010 HELGARVIÐTAL
E
rtu uppi í skýjunum yfir
velgengninni eða tekurðu
árangrinum með jafnað-
argeði?
Það er sami skíturinn sem fylg-
ir þessum heimi og flestum öðrum
heimum. Þú þarft að hafa djúpa þörf
fyrir að segja það sem þú þarft að
segja í þinni list til að fara út í svona
heim. Ég held fast í mín hjartans mál
og takmörk. Tek einn dag í einu og
reyni að byggja minn heim þannig
að það sé meiri gleði en hitt á hverj-
um degi, svona á meðan ég er enn á
leiðinni til þess konar frelsis sem ég
hef í huga.“
Ert þú á leiðinni að verða risastjarna?
„… á barmi frelsisins sem ég hef
í huga.“
Hvaða stóru verkefni eru fram und-
an?
„Ég fer að fylgja eftir Dead of
Night, myndinni sem ég tók upp síð-
ast. Það er mikil vinna við kynningar
og ég legg mikið hjarta í það þar sem
maður er nú að leyfa fólki að smakka
réttinn sem maður er búinn að vera
að púla yfir.  Það þýðir ekki að grýta
matnum bara í liðið. Svo á ég líka lag
á plötu Preservation Hall Band sem
kemur út í febrúar. Þeir eru snilling-
ar sem eiga stóran þátt í sköpun New
Orleans-djasssögunnar og hafa spil-
að með öllum sem hafa komið þar
við.  Trommarinn var trommarinn
hans Ray Charles. Þeir báðu mig að
syngja lag sem þeim þykir afskaplega
vænt um, C´est Si Bon, sem Eartha
Kitt gerði frægt á sínum tíma en út-
gáfa Louis Armstrong er ekki síður
dásamleg. Ég fékk að móta mér mína
eigin skoðun á þessu lagi. Ekki leið-
inlegt.“
Dead of Night með Taye Diggs - hryll-
ingsmynd? Hvernig líst þér á það?
Þú hefur leikið í hryllingsmynd áður,
ekki satt? Spænskri? 
„Ég hef leikið í hryllingsmynd
áður en Dead of Night er bara alls
engin hryllingsmynd. Hún er aks-
jón-kómedía.  Svipuð Men in Black
í áferð.  Svaka fjör.  Ég fékk að berj-
ast við 20 fullvaxna karlmenn í
einu. Með hnífum.“
Var Journey to the Center of the
Earth stóra breikið?
„Journey markaði svo sannarlega
tímamót á mínum ferli.  Það er afar
óvenjulegt að einhver nýr komi inn í
svona stóra rullu svo það var vissu-
lega tekið eftir því.  Ég var hins veg-
ar látin vinna vel fyrir þessu tæki-
færi.  Þetta tók allt í allt um fjóra
mánuði og um 25 fundi.“
Hvernig voru viðbrögð þín þegar þú
vissir að þú hefðir nælt í hlutverkið?
„Ég grét.“
Finnurðu fyrir stuðningi okkar
heima?
„Íslendingar hafa sýnt mér hlið
sem ég átti hreinlega ekki von á. Sem
þjóð erum við hörð af okkur, vinnum
og erum ekki í því að tjá tilfinningar
um of. Þess vegna þykir mér gríðar-
lega vænt um allan þann hlýhug, já-
kvæðni og hvatningu sem mér hef-
ur verið sýnd. Ég er hreinlega mjög
snortin.“
Þú ert klassískt menntuð, áttu
draumahlutverk á sviði?
„Mig hefur alltaf langað að bíta
meira í Ibsen og Chekhov því tungu-
málið og ljóðlistin eru svo falleg en
draumarullan breytist með hverju
tímabili. Mig dauðlangar aftur á svið.
Læt verða af því bráðlega.  Þarf að-
eins að einbeita mér hér fyrst.“
Leikhús vs. kvikmyndir?
„Epli og appelsínur.“
Drama eða grín?
„Byggist bæði á því sama.  Svo er
aksjón annað dýr en byggist líka á því
sama.  Það fer bara eftir hvernig þig
langar að segja sögu hverju sinni.“
Hvaða leikara/leikvenna horfir þú
upp til?
„Gene Hackman er bestur, Faye
Dunaway, Jack Nicholson, Paul New-
man… þetta er alvörufólk. Gunn-
ar Eyjólfsson var minn lærimeistari
í Þjóðleikhúsinu og ég dáist enn þá
að honum. Það er mikið af stórkost-
legum listamönnum á Íslandi.  Það
er einsdæmi hvað við eigum mikið
af frábæru tónlistarfólki, Björk, Sig-
ur Rós, Emilíönu Torrini, Mugison
og svona get ég haldið áfram.  Erró
er einstakur.  Baltasar Kormákur er
að gera mjög flotta hluti. Stefán Karl
er frábær. Ég tala nú ekki um öll okk-
ar skáld og rithöfunda, myndlistar-
menn og málara. Mér hefur alltaf
fundist það vera lýsandi fyrir þjóð-
ina að þegar fólk hér áður fyrr átti
hvorki í sig né á voru menn að reisa
prentverksmiðjur, því varla gat þjóð-
in haldið sér lifandi en hún gat skrif-
að og skapað eins og skrattinn sjálfur
væri að kynda undir. Ég er mjög stolt
af löndum mínum.“
Værir þú til í að festast í gríni og róm-
antískum ástarmyndum?
„Það sem ég tek mér fyrir hend-
ur er alls ekkert út í bláinn. Það er
heilmikið lið í kringum mig sem
styður mig og ráðleggur um allar
svona ákvarðanir. Ég ákveð og skil-
greini hvað er í hjartanu mínu svo
hjálpumst við að til að finna því sem
bestan stað.  Er það ekki ágætis of-
einföldun? En bara svona svo að það
sé á hreinu eru grín- og ástarmyndir
æði.  Það er líka æði að berjast með
sverðum. Það bara fer eftir því hvern-
ig liggur á manni.  Langar mig að
heyra sætan fiðlusöng eða éta mann
í morgunmat í dag? Það er spurning-
in.“
Þú talaðir um að hafa líklega slegið
met Cameron Diaz með fjölda prufa
fyrir myndina Journey.
„Ég tel mig nokkuð örugga með
titilinn.  Held því alveg stíft fram
þangað til annað kemur í ljós.  Það
þarf að leggja sig fram til að ná af mér
titlinum.“
Hvernig er að ganga rauða dregilinn
með öllum stjörnunum og hvernig
velur þú fötin?
„Það getur verið gaman að labba
rauðu dreglana, sérstaklega þegar
það tengist ákveðnu verkefni.  Mér
finnst það þægilegra því þá hef ég
ákveðið andrúmsloft í huga, and-
rúmsloft verkefnisins.  Ég er aðeins
hlédrægari þegar ég er beðin að
koma bara sem ég, geri það eigin-
lega bara til að styðja við bakið á vin-
um mínum þegar þeir biðja fallega.
Þegar ég kem fram til þess að kynna
ákveðið verkefni er það bara fram-
lenging á rullunni. Það sama er að
segja um dressið, skartgripina, hár-
ið og málninguna. Ég vinn með stíl-
Draumarnir rætast
Leikkonan Anita Briem grét þegar hún fékk hlutverkið í kvik-
myndinni Journey to the Center of the Earth en hlutverkið
markaði tímamót á leiklistarferli hennar. Anita býr með kær-
asta sínum, leikstjóranum Dean Paraskevopoulos, í Holly-
wood-hæðum, þar sem þau lifa og hrærast í heimi kvikmynda,
glamúrs og stjörnufans. Frægðarsól Anitu hefur risið afar
hratt eftir ævintýramyndina og í dag elta ljósmyndarar hana á
röndum þegar hún kíkir út á lífið. Anita er hógværðin uppmál-
uð en viðurkennir að vera á barmi frelsisins sem hún stefni að.
Anita Briem kemst í
plötuspilara í fyrsta skiptið
Myndin er tekin af kærasta Anítu,
leikstjóranum Dean Paraskevo-
poulos, og heitir á ensku: Anita
Briem first moment with record
player. MYND DEAN PARASKEVOPOULOS