Dagblaðið Vísir - DV - 15.06.2011, Blaðsíða 26

26 | Viðtal 15.–19. júní 2011 Helgarblað
er hér heima býr Sóley hjá föður sín-
um. Frakkland er hennar heimaland
og þar á hún að vera. En ef Vera flytur
út getur hún haft Sóleyju aðra hvora
viku. En þessar aðstæður geta verið
erfiðar. „Þetta er rosalega skitsófren-
ískt. Líka af því að ég fæ ekkert að vita
um líf hennar í París þar sem pabbi
hennar segir að mér komi það ekki
við. Þegar hún kemur verð ég alveg
mamma en ég er mjög fljót að detta í
annan gír þegar ég er búin að kveðja
hana aftur. En ég grenja alltaf á leið-
inni heim frá flugvellinum.
Samt kveð ég hana alltaf á
jákvæðum nótum, segi henni að ég
muni sjá hana fljótt aftur, það sé búið
að vera gaman að hafa hana og það
verði gaman hjá henni í París. Passa
mig á því að það sé ekkert drama.
Síðan myndum við hjarta með hönd-
unum.
Ef hún saknar mín eins og ég
saknaði mömmu minnar þegar ég
var lítil þá er þetta mjög erfitt fyrir
hana. En hún er svo dugleg. Ef hún
væri ekki svona dugleg væri þetta
mikið erfiðara.“
Óvenjuleg æska
Vera var átta ára þegar mamma
hennar fór til Noregs og faðir hennar
til Englands í nám. Hún á bróður sem
er ári eldri og þau voru skilin eftir hjá
ömmu sinni í Hlíðunum. „Ég sakn-
aði mömmu rosalega mikið. Ég var
svo mikil mömmustelpa þegar ég var
lítil en auðvitað var sárt að missa þau
bæði frá mér á sama tíma.“
Við erum komnar inn á Haíti og
sestar í sófann þar. Vera heldur áfram
með söguna. Á þremur árum fór hún
í þrjá grunnskóla áður en hún flutti
níu ára til Noregs, þar sem hún bjó
í smábæ rétt utan við Þrándheim.
Þangað kom hún í myrkri og sá ekki
umhverfið fyrr en morguninn eft-
ir þegar hún lagði af stað í skólann.
„Þetta var lítill bær og engir útlend-
ingar þar. Mamma var búin að kynn-
ast manni sem er frá Namibíu. Þetta
var allt mjög framandi. Að koma til
Noregs, tala ekki tungumálið, vera
útlendingur og hitta svo kærasta
mömmu sem var frá Afríku. Hvorki
ég né aðrir í þessum bæ höfðum
varla séð svartan mann áður. Fyrst í
stað var ég ofsalega feimin við hann,“
segir hún og hlær hátt. Þarna voru
þau þar til hún byrjaði í gagnfræða-
skóla. Þá fluttu þau í annan bæ rétt
utan við Osló. Skömmu síðar eign-
aðist Vera litla systur, Nöndu Maríu
Murangi-Maack. „Heimurinn breytt-
ist þegar hún fæddist. Hún var núm-
er eitt í mínu lífi þar til Sóley fædd-
ist. Henni finnst ég ekki hafa sýnt það
og það er rétt hjá henni. Á meðan ég
var í þessu wonder-landi var ég föst í
naflanum á sjálfri mér.“
Úr sálfræði í ljósmyndun
Bróðir hennar, Gísli Pálson, kom
til Íslands í MR og Vera íhugaði að
gera slíkt hið sama en snögghætti við
þegar hún sá stafsetningarpróf sem
hann þurfti að taka. Hún kom samt
heim til Íslands til að fara í háskóla-
nám. „Mamma gaf mér tvo valkosti,
lögfræði eða sálfræði. Ég valdi seinni
kostinn og var ár í sálfræði að drepast
úr leiðindum.“
Síðan sá hún kvikmynd með Fay
Dunaway í aðalhlutverki en þar lék
hún tískuljósmyndara. Þar með var
það ákveðið. Vera ætlaði að vera
ljósmyndari. Hún sótti námskeið og
reyndi að komast á samning. „„Þú ert
stelpa, þú getur það aldrei,“ fékk ég
þá að heyra. Reyndar fékk ég vinnu
hjá ljósmyndara en stoppaði stutt
þar. Hann vildi nefnilega mynda
mig og ég leyfði honum það. Síðan
var hann alltaf að reyna að fá mig úr
fötunum fyrir framan myndavélina.
Þannig að ég lét mig hverfa.“
Leiðin lá til Bandaríkjanna. Þar
frétti Vera af stelpu sem hjálpaði
henni út. Aftur kom Vera á nýjan
áfangastað í myrkri. „Ég sá Santa
Barbara fyrst þegar ég mætti. Brooks
var fullkominn skóli fyrir mig því ég
tók varla eftir því að ég væri að læra.“
Brandari varð að hjónabandi
Einu sinni fór hún á djammið og
braut á sér tærnar. Þá var með henni
brimbrettastrákur sem var ekki bara
sætur heldur hlúði líka vel að henni.
„Hann var rosalega góður við mig,“
segir Vera. Þau náðu saman og töl-
uðu um að gifta sig. „Þetta var bara
djók. Svo biðum við bæði eftir því að
hinn aðilinn hætti við. Sem hvorugt
okkar gerði þannig að við vorum allt í
einu gift,“ segir hún og hlær.
Þau héldu brúðkaup í Viðey og
Vera gifti sig í hvítum kjól með hár-
ið út í loftið, í pönkskóm og með
svart í vendinum. „Ef ég á að vera al-
veg hreinskilin þá vissi ég það alveg
þegar ég gifti mig að við yrðum ekki
alltaf saman. Hjónabandið var samt
skemmtilegt þar sem það gekk út á
að hafa gaman. Við ferðuðumst út
um allt og nutum lífsins.“
Eiginmaðurinn í fangelsi
Babb kom svo í bátinn þegar hann
var tekinn fyrir ölvunarakstur – og
síðan aftur. Í þriðja skiptið var hann
sendur í fangelsi þar sem hann var í
níu mánuði. „Hann drakk mikið. Ef
við hefðum ekki gift okkur hefðum
við farið hvort sína leið. En ég spáði
ekki mikið í þetta. Ég tók því sem að
höndum bar og velti mér ekki mikið
upp úr því. En ég var heldur ekki góð
eiginkona og heimsótti hann sjaldan
í fangelsið. Þetta varð til þess að við
fjarlægðumst.“
Þau komu samt saman til Íslands
þar sem Vera vann á elliheimilinu á
Flateyri og hann í frystihúsinu. Það-
an fóru þau síðan til Parísar því Veru
langaði að læra frönsku. Þar seldi
hún plaköt og var með vasa fulla af
peningum. „Þetta var ólögleg starf-
semi en þetta gerði mér kleift að vera
áfram í París. Maðurinn minn fann
sér aftur á móti ekkert að gera og
flutti til Hollands. Þegar ég heimsótti
hann þangað var hann kominn með
kærustu og ég átti kærasta í París.
Þannig að við ákváðum að skilja og
ég hringdi í mömmu og bað hana að
ganga frá því. Við gerðum það í sátt.“
Þótti lúxuslífið yfirborðslegt
Eftir skamman tíma í París sóttist
Vera eftir því að komast að í stúd-
íói. Nokkrum vikum síðar fékk hún
símtal á föstudegi. Hún átti að byrja
á mánudegi. „Á einni helgi varð ég
að koma mér út úr hinu og ég gerði
það. Síðan vann ég sleitulaust sem
lærlingur í níu mánuði, alla daga og
fram á kvöld án þess að fá nokkuð
greitt. Síðan losnaði staða aðstoðar-
manns við stúdíóið og ég fékk hana.
Upp frá því vann ég mikið með ein-
um ljósmyndara Christophe Kutner
og hann bauð mér svo að vinna fyr-
ir sig.“
Það var ævintýralegur tími. Hann
var mikilsvirtur í bransanum og tók
að sér stór verkefni. Þau flökkuðu
stöðugt á milli Parísar og New York
og ferðuðust um allan heim. „Ég lifði
þessu lífi, bjó á flottustu hótelunum,
borðað kræsingar, ferðaðist út um
allt og myndaði helstu módel heims.
Oft bókaði hann stelpur sem hann
var að sofa hjá og þekkti, svo það var
yfirleitt góð stemning í þessum ferð-
um en stundum var lúxuslífið svo
þreytandi að mér fannst æðislegt að
koma heim í einfaldleikann og borða
pasta með smjöri. Það er hægt að fá
leið á þessu. Lífsstíll ríka og fræga
fólksins sem ég umgekkst heillaði
mig ekki. Þetta var of yfirborðslegt.
Mér fannst klikkun að eyða tugþús-
undum í stuttermabol frá Chanel.“
Bjargaði töframanni aldarinnar
af klósettinu
Vera segir hlæjandi frá eftirminni-
legu atviki. Þá voru þau að mynda
Claudiu Schiffer og kærasti henn-
ar, David Copperfield, töframaður
aldarinnar, var með í för og læsti
sig inni á klósetti. „Við þurftum að
bjarga honum. Það var mjög fyndið.“
Núverandi ritstýra franska Vogue
vann einnig með Veru. „Hún er
rosaflott, há og grönn og með flott-
an stíl, látlausan en töff. Hún var
aðstoðarmaður stílista sem var þá
stjarna á Vogue en hafði samt ótrú-
lega mikil áhrif og völd sjálf. Hún var
aldrei eins og venjulegur aðstoðar-
maður, enda mjög ákveðin og þekkti
sína stöðu.
Það var mikil valdabarátta þarna.
Eitt af því sem mér finnst óhugnan-
legt er hve margir láta stjórna sér
bara af því að einstaklingurinn er
frægur. Sumir voru líka vondir við
aðra. Eins og ljósmyndari sem faldi
myndir en öskraði svo á starfsfólk-
ið af því að þær fundust ekki. Mód-
elin fengu líka að heyra að þau væru
feit og það væri ekki hægt að mynda
svona fituhlunka. Það er ótrúlegt
hvernig hægt er að koma fram við
fólk.
En það sem dreif mig áfram var
hvað þetta var gaman. Lífið var eins
leikur. Auk þess sem ég fæ kikk út
úr myndatökum, adrenalínið flæðir
alltaf eftir tökur. Af því að þetta var
skemmtilegt og vel launað starf var
ég aðstoðarmaður í fimm ár áður en
ég fór að vinna fyrir sjálfa mig, sem
er óvenjulangur tími. Á meðan hélt
ég utan um allt fyrir Christophe og
var mamman. Heima hjá honum
setti ég í þvottavél á meðan hann
djammaði. Hann var svona partí-
gaur.“
Hafnaði góðum tækifærum
Áður en Vera hætti sem aðstoðar-
maður var hún farin að vinna fyr-
ir sjálfa sig. „Ég var að mynda fyrir
stóru blöðin á meðan ég var enn að
læra. Ég var ekki tilbúin. Ég gat held-
ur ekki verið eins listræn ef ég ætlaði
að selja myndirnar þannig að ég fór
að vinna fyrir Madame Figaro sem
var mjög „commercial“ blað. Ég hat-
aði það sem ég var að gera þar og var
að æla í hvert skipti sem þetta birtist.
Í mér eru alltaf að togast á mitt won-
der-land og raunveruleikinn. Þegar
ég er í raunveruleikanum get ég ekki
verið stolt af því sem ég hef gert, því
það tilheyrir allt wonder-landi. Mín-
ar hetjur eru stríðsljósmyndarar.“
Vera varð vitni að því að sum-
ir styttu sér leið með því að sofa hjá
rétta manninum. Sjálf vildi hún fá
tækifæri vegna eigin verðleika. „Ég
sá fólk gera þetta og komast mjög
langt á skömmum tíma. En það ent-
ist aldrei. Ég vildi gera þetta á mínum
forsendum, taka skref fyrir skref. Og
ég komst mjög langt.
Ég var til dæmis ein af fimm sem
komu til greina fyrir Miu Miu-her-
ferð. Og franska Vogue fylgdist með
mér þar til ég fór til Íslands, sem þykir
mikill heiður því þeir eru mjög vand-
látir. En ég fékk líka góð tækifæri sem
ég hafnaði af því að ég var ekki tilbú-
in. Án þess að ég væri meðvituð um
það þá þorði ég ekki að taka stökkið.
Ég var of hrædd.“
Dýrt að fara í mál
Nú ætlar hún að láta á þetta reyna.
„Við sjáum til hvernig það gengur. En
ég er ekki að fara út til að eltast við
frægð og frama. Mig langar bara að
vinna og sjá fyrir okkur Sóleyju og
það er miklu meiri peningur í þess-
um bransa úti. Ef ég eignast nóg af
peningum þá get ég farið aftur í mál
við barnsföður minn og reynt að fá
forræði yfir Sóleyju.
En það þýðir ekkert fyrir mig að
pakka bara niður og fara. Þetta krefst
undirbúnings og hann hefur tekið
tíma. Núna er ég búin að vera á Ís-
landi í fjögur og hálft ár og í bullandi
þerapíu allan tímann þótt ég hafi að
mestu leyti séð um það sjálf. Ísland
hefur verið mitt heilsuhæli og minn
skóli. Ég er allt önnur Vera í dag en
þegar ég kom.“
Leiðin heim til Sóleyjar
„Stundum ríf ég mig niður fyrir að
vera ekki löngu búin að rífa mig upp
og fara til hennar. Fólk spyr mig líka
hvað ég sé eiginlega að gera hér.
Vinkona mín var gefin þegar hún
var átta mánaða svo hún veit hvað
það er að alast upp án móður. Hún
hjálpaði mér með þetta, því ég verð
aldrei hamingjusöm ef ég gefst upp
á mér og verð bara mamma. Ég er
líka ljósmyndari og ef mér tekst að
sameina starfið og móðurhlutverkið
verð ég besta mamman fyrir hana.
En ef ég fer út án þess að hafa neitt
að gera myndi mér líða illa. Svo að
ég varð að byggja mig upp og gera
þetta eins vel og hægt var. Ég var svo
hrædd um að enda aftur þar sem
ég var. Ég ætla aldrei þangað aftur.
Aldrei.“
Hér á Íslandi kynntist hún fjölda
sterkra kvenna sem höfðu mikil
áhrif á hana. Guðrún Bergmann var
ein þeirra. „Hún sagði mér að hún
hefði breytt lífi sínu þegar hún varð
fertug. Þegar hún sagði mér það átt-
aði ég mig á því að ég get orðið það
sem ég vil. Ef ég nota þennan kraft,
þessa ástríðu. Nú er ég væmin en
mitt mottó er að deyja sátt og eina
leiðin til þess er að fylgja hjartanu.
Þetta er leiðin heim til Sóleyjar.“
Stundum var
lúxuslífið svo
þreytandi að mér
fannst æðislegt að
koma heim í einfald-
leikann.
Frjálslyndi felst í því að geta gefið þig alla í kynlífið, þekkja þig og sleppa tökunum. Bera traust til þín og
félagans. Þetta snýst um það að vera frjáls, gefa alla þína orku í þetta svo þú finnir fyrir því í hverri taug.