Dagblaðið Vísir - DV - 24.08.2012, Blaðsíða 29

Dagblaðið Vísir - DV - 24.08.2012, Blaðsíða 29
Viðtal 29Helgarblað 24.–26. ágúst 2012 upptekin í dansi og leiklist. „Við vin- konurnar höfðum engan tíma til að vera til vandræða. En englar vorum við ekki. Týpan mótast oft á unglings- árunum og þá fer maður að máta sig inn í einhverja hópa og finna sér fyr- irmyndir. Ég man að ef ég fór í skólann á morgnana í fötum sem mér fannst ekki réttu týpu-fötin fyrir mig var ég sjúklega meðvituð um það allan daginn. Það var svo vandræðalegt. Mig langaði mest heim að skipta um föt. Ég fór líka í gegnum tímabil þar sem ég litaði hárið á mér kolsvart og klippti það stutt. Þá vildi ég prófa að vera töff týpa með stutt hár. Aldrei aftur! Það tók mig svo tvö ár að safna hári aftur.“ Hún segir tímann úti í London hafa verið frábæran. „Ég var kom- in með umboðsmann þarna úti og hafði fengið lítið hlutverk í breskum sjónvarpsþáttum. En svo bauðst mér aðalhlutverkið í Dís, kom heim í þrjá mánuði og eitt leiddi af öðru. Ég stóð á krossgötum. Átti ég að hafna verk- efnum hér heima og fara aftur út í óvissuna? Ég fór aldrei út aftur. Ég var í fyrstu í sambandi við umboðs- manninn en slíkt gengur aldrei upp ef maður er ekki á svæðinu. Ég hef aldrei átt einhvern sérstak- an draum um að meika það erlendis. Ég hef sett orkuna í aðra hluti. Ekki það að ég myndi alveg leika í stórri mynd af það byðist. En það er ekki markmið í sjálfu sér. Aðalmálið er að vinna að skemmtilegum og ögrandi verkefnum og ég var tilbúin að koma heim aftur eftir þrjú ár í burtu. Það var ekkert þar sem togaði í mig leng- ur og ég hafði losnað við útþrána. Hins vegar finn ég fyrir sorg yfir að hafa skilið við dansinn. Ég finn það alltaf meira á undanförnum árum. Dansarinn í mér er ekki fullnægður.“ Tekur örlögin í eigin hendur Sambýlismaður Álfrúnar er leikar- inn Friðrik Friðriksson. Dætur þeirra heita Margrét, fjögurra ára, og Kol- brún Helga, sem er eins árs. Þau Frið- rik kynntust þegar þau unnu saman í leikritinu Eldað með Elvis. „Svo unn- um við aftur saman í söngleiknum Fame. Þá fóru hjólin að snúast,“ seg- ir hún brosandi en bætir aðspurð við að hún hafi lítið pælt í kostum og göllum þess að deita annan leikara. „Maður hugsar ekkert þannig þegar maður verður ástfanginn og mér datt aldrei í hug að það væri eitthvað nei- kvætt enda er það oft þannig að fólk með sömu ástríðu eða áhuga á því sama tengist.“ Þau hafa unnið mikið saman og eru bæði í leikhópnum Ég og vinir mínir. „Við eigum örugglega eftir að vinna meira saman. Þetta er það lítill bransi að það væri ansi merkilegt ef við ættum ekki eftir að lenda saman á næstu árum. Að mínu mati eru fleiri kostir en gallar við að vera gift leik- ara. Á milli okkar ríkir gagnkvæm- ur skilningur. Það getur orðið ansi mikið tilfinningalegt og andlegt álag í kringum tarnir og þá er ekki verra að eiga maka sem skilur mann. Okk- ur hefur gengið vel að vinna saman en við komumst ekki hjá því að taka vinnuna heim með okkur. En við höf- um bæði brennandi áhuga á því sem við gerum svo það er allt í góðu.“ Hún segir enga samkeppni ríkja þeirra á milli. „Við þurfum mjög sjaldan að sækja um sama hlutverk- ið enda ekki af sama kyni og ólík í út- liti. En vissulega getur stundum verið gaman í vinnunni hjá öðru en leiðin- legt hjá hinu. Þá náum við að styðja hvort annað. Þetta er ansi sérstakur bransi og það getur verið erfitt að vita af hverju maður er ekki valinn og að vera undir hælinn settur hjá öðr- um með það hvort maður fái vinnu. Þá er gott að setja upp eigin verk og vera sinn eigin herra. Það færir manni sjálfstraust að taka örlögin í eigin hendur.“ Kasólétt á sviði Vinnutími leikarans er á kvöldin og um helgar. Álfrún segir fjölskyldulífið hafa blandast furðuvel við leiklistina. Allavega hingað til. Hún var komin átta mánuði á leið þegar Verði þér að góðu var frumsýnt og var aftur mætt upp á svið þegar Kolbrún Helga var aðeins nokkurra vikna. Annars hafi hún lítið leikið síðan sú yngri kom í heiminn. „Hingað til hafa sýningar okkar ekki skarast en ballið byrjar í október þegar Friðrik byrjar aftur í Þjóðleikhúsinu. Þá er ég í Gulleyj- unni í Borgarleikhúsinu en Friðrik í Dýrunum í Hálsaskógi. Við erum heppin að hafa ömmur og afa sem geta hlaupið undir bagga. Þau eru líka mörg leikarapörin og einhvern veginn gengur þetta upp,“ segir hún og bætir við að móðurhlutverkið sé bæði skemmtilegt og krefjandi. „Maður lærir eitthvað af krökkun- um á hverjum degi. Þau segja allt beint út og grípa hvaðeina sem mað- ur lætur út úr sér. Maður fær alveg í hausinn ef maður hegðar sér ekki al- mennilega. Eldri stelpan okkar er mjög tilf- inninganæm og upprennandi leik- kona og listamaður. Ég hugsa að hún hafi orkuna og skapið frá mér þótt pabbinn andmæli því alveg örugg- lega. Sú yngri er rólegri og vör um sig en hún er ennþá að sækja í sig veðrið. Hún dansaði við teknó inni í bumbunni á mér uppi á sviði og það á eftir að koma í ljós hversu mik- il áhrif það leikhúsuppeldi á eftir að hafa á hana. Með móðurhlutverkinu hættir leikhúsið að vera það eina sem skiptir máli. Nú hef ég eitthvað ann- að sem er stærra og breytir sjón- arhorninu. Fyrir vikið er ég afslapp- aðri, rólegri og jarðtengdari og það nýtist vel í listsköpunina. Ég hef alltaf verið orkumikil og hef gott af því að fá aðeins meiri botn og jarð- tengingu.“ Hún segist hafa notið sum- arsins með fjölskyldunni og að þau Friðrik séu dugleg að leika við stelpurnar. „Við elskum að fara í sund og útilegu. Eða bara út í garð að moka. Það er alltaf hægt að finna sér eitthvað skemmtilegt að gera. Ég veit ekki hvernig það er í öðrum fjölskyldum en hjá okkur er oftast mikið stuð. Við erum að grínast, dansa og leika. Sumum myndi örugglega finnast við skrít- in,“ segir hún brosandi og bætir við að hún sé hamingjusömust þegar hún sé í kringum fjölskylduna og fólkið sem henni þykir vænst um. „Helst með bros á vör, bara eitt- hvað að fíflast. Svo fylgir því líka rosalega góð tilfinning að fylgja verkefni úr vör sem maður hef- ur unnið lengi að. Það fylgir því skemmtileg og jákvæð spenna sem gefur lífinu lit.“ n Fjölskyldan Álfrún Helga segir móðurhlutverkið hafa breytt henni þannig að nú skipti fleira máli en bara leikhúsið.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Dagblaðið Vísir - DV

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dagblaðið Vísir - DV
https://timarit.is/publication/255

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.