Dagblaðið Vísir - DV - 02.05.2014, Blaðsíða 33

Helgarblað 2.–5. maí 2014 Fólk Viðtal 33
útvarpsstöð og byrjuðu á
annarri og voru fyrir vikið
dregnir fyrir dóm.
Öll málin unnust en þetta
tók á taugarnar. „Mér fannst
ég berskjaldaður. Ég hló mig
ekki í gegnum þetta eins og
margir hafa kannski haldið,
að allt okkar líf væri grín. Það
var það ekki. Við tókum grínið
alltaf mjög alvarlega.“
Hvorki grínisti né leikari
Merkilegt að Sigurjón, sem sló
í gegn með gríni, segist ekki
eiga tilkall til þess að kalla sig
grínista. „Ég hef aldrei litið
á mig sem grínista. Sann-
ir grínistar hafa ekkert val. Ég
man ekki til þess að Jón hafi einhvern
tímann sagst ætla að verða vinsæll
grínisti. Það bara gerðist án þess að
hann hefði eitthvert val um það. Það
sama má segja um Pétur Jóhann og
fleiri þessa stráka, þeir lenda í grín-
inu.
Ég hef verið heppinn að vinna inn-
an um fyndið fólk og einhverra hluta
vegna vill það vinna með mér. Ég var
sá sem hélt utan um verkefnin og fékk
meira út úr því að taka þátt í fram-
leiðsluferlinu en að leika. Metnaður
minn lá ekki þar, en ég hef gert það
og oftast af illri nauðsyn. Og skrifaði
grínið, ég var góður í því.“
Enda telur hann að sketsarn-
ir sem hann hefur skrifað og hafa
verið framleiddir séu um þúsund
talsins. Tvíhöfði, Fóstbræður, Svína-
súpan, Stelpurnar … þetta er fljótt að
telja. „Ég ákvað síðan að snúa baki
við þessu listformi þegar ég sá að ég
hafði sennilega skrifað þúsund sketsa
sem höfðu verið framleiddir. Það var
komið nóg. Þá skipti ég yfir í narratívt
form, glæpaseríur þar sem ég segi
samfellda sögu og er frjáls undan því
að þurfa að vera fyndinn í hverju at-
riði.“
Þægindahringurinn er versti óvin-
ur listamannsins, sem hættir að vera
skapandi þegar hann situr þar. Það
segir Sigurjón af því að hann þekkir
það. Hann festist bæði í útvarpinu og
eins í gríninu um tíma. „Ég fann samt
að þegar þetta var orðið of þægilegt
fór ég að hugsa hvort það væri ekki
eitthvað annað og meira þarna úti.
Það var innbyggt í mig að ögra sjálf-
um mér en það tekur sinn tíma að
gerast. En ég er sáttur við það hversu
hægt ég hef þroskast. Höfundar verða
betri með aldrinum og reynslunni og
ég hefði ekki getað skrifað það sem ég
er að skrifa í dag fyrir tíu árum.“
Stærsta serían
Það er kannski skiljanlegt í ljósi þessa
að serían er ein sú stærsta sem hefur
verið gerð hér á landi, ein sú dýrasta
og gerð með aðferðum sem aldrei
hafa verið notaðar hér á landi áður
samkvæmt fréttum. „Ókei, við skul-
um aðeins slaka á,“ segir Sigurjón og
bendir á að Latibær hafi verið stærri
og dýrari. Jæja, nóg um það.
Serían gerist í afskekktu þorpi
úti á landi þar sem lík rekur að landi
skömmu áður en ófærð skellur á. Vís-
bendingar eru um að morðinginn sé
í bænum og sitji þar fastur. Sigurjón
og Baltasar Kormák hafði lengi lang-
að að vinna saman þegar þeir stofn-
uðu RVK Studios með Magnúsi Viðari
Sigurðssyni, sem síðan hefur runnið
saman við Sögn sem er fyrirtæki sem
Baltasar hefur rekið í rúman áratug
með Agnesi Johansen. Sigurjón var
með hugmynd að lögguþætti í ein-
angruðum smábæ og Baltasar Kor-
mákur kom þá með hugmynd sem
lagði grunninn að þessari seríu. Sig-
urjón teiknaði upp drög að handriti
með tveimur öðrum handritshöfund-
um, þeim Ólafi Egilssyni og Jóhanni
Ævari Grímssyni. Síðan fékk Sigur-
jón breskan höfund til liðs við sig,
Clive Bradley, sem er að klára þetta
með honum en hinir hafa snúið sér
að öðru.
Tilboð að utan
Allavega þrír leikstjórar koma að ser-
íunni, sem er nýmæli hér á landi en
þessi aðferð er mikið notuð erlend-
is. Sigurjón verður það sem kall-
ast „show-runner“ og þýðir að hann
er límið í öllu framleiðsluferlinu.
„Baltasar mun leikstýra nokkrum
þáttunum og þá tekur næsti við. Það
verður mitt hlutverk að sjá til þess að
þetta breytist ekki í aðra seríu þótt
skipt sé um leikstjóra milli þátta.
Þegar næsti leikstjóri fer í tökur, er
hinn að vinna við klippingu á því efni
sem búið er að taka. Þannig sparast
tími.“
Tökur hefjast ekki fyrr en í haust
en sjónvarpsstöðvar á öllum Norður-
löndunum hafa tryggt sér sýningar-
réttinn auk þess sem aðilar víðs vegar
um Evrópu hafa gert tilboð í seríuna.
Markmiðið er að selja hana sem
víðast. „Við gerum hana á íslensku og
erum trúir því sem íslenskt er en það
breytir því ekki að við erum að segja
sögu sem á jafn mikið erindi erlendis.“
Þeir eru þó ekki dottnir í gullpottinn
enn. „Um hver mánaðamót er hark
að láta enda ná saman. Þegar þú hef-
ur það í huga að við erum að byggja
upp fyrirtæki sem þarf að standa und-
ir sér þá er enginn sérstakur gróði
af þessu. Við eigum enn dálítið í
land áður en getum farið að að
hlaupa hlæjandi í bankann.“
Pönkið eins og eiturlyf
„Er þetta þú?“ segir hann allt
í einu glaðlega. Á bak við mig
stendur góðvinur hans og fóst-
bróðir, Benedikt Erlingsson, sem
spyr á móti hvort hann sjái ekk-
ert. Þeir skiptast á kveðjum þar
til Sigurjón útskýrir að hann sé
í viðtali. Benedikt mælist til þess
að hann byrji sterkt og endi vel,
lofar síðan að vera ekkert að
hlusta og kveður með þeim orð-
um að það væri gaman að hitt-
ast bráðum.
Annar fóstbróðir og
góðvinur Sigur jóns endaði í
pólitík, eins og frægt er orðið.
Nú styttist í að Jón Gnarr hætti
sem borgarstjóri og segir Sigur-
jón það koma vel til greina að
þeir eigi eftir að vinna saman. „Það
gæti komið einhver snilld út úr því.“
Þeir kynntust á Kópavogshælinu
og sameinuðust í pönkinu, sem
náði tökum á Sigurjóni þegar hann
var bara tólf ára pjakkur á Ísafirði og
fékk plötuna Geislavirkir með Utan-
garðsmönnum frá stóra bróður sín-
um. „Ég ætlaði aldeilis að skipta
henni því mig langaði miklu meira í
jólaplötuna með Helgu Möller. Hann
sagði mér að hlusta allavega einu
sinni á hana. Þá heyrði ég þetta, þið
munið öll deyja. Og ég fékk sjokk. En
þetta sjokk heillaði mig og ég vildi
meira. Pönkið var eins og eiturlyf og
ég sótti stöðugt í harðara efni þangað
til ég var farinn að hlusta á Clash sem
boðaði anarkisma. Það var eitthvað
„attitude“ í þessu sem heillaði mig, að
fara gegn ríkjandi gildum.“
Hann sem hafði alltaf verið með-
færilegt barn kom sér upp grímu
töffarans og tók ekki í mál að fara í
„millet“-úlpu, aflita á sér hárið eða
vera með skott. Hann var utangarðs,
einn af örfáum pönkurum Ísafjarðar.
Tvítugur stofnaði hann síðan
HAM með Óttari Proppé. Hljóm-
sveitin er enn starfandi og er von á
plötu á næsta ári. Aðstoðarmaður
borgarstjórans og mögulegur arftaki
hans, S. Björn Blöndal, er einnig í
bandinu. „Ég hef oft sagt að hann
ráði öllu. Björn er lúmskur einvaldur.
Valdið byrjar og endar hjá honum,“
segir Sigurjón hlæjandi.
Pönkari á sveitaballi
„Ekkert alvarlega,“ svarar Sigurjón
þegar hann er spurður hvort þeir hafi
tekið rokkið alla leið með drykkju og
dópi. Droppað við hjá dópmangar-
anum og kýlt í netta nös eins og
Megas orðaði það. „Brennivín var
konungurinn á mínum unglingsár-
um. Tíðarandinn var þannig. Þetta
voru brennivínsárin og mitt öflug-
asta drykkjutímabil var þegar ég var
fimmtán ára á sveitaböllum.“ Hann
sér að ég glotti við tilhugsunina um
pönkara á sveitaballi og hann segir:
„Hei! Það var ekki mikið að gerast í
þorpinu, svo menn fóru á fyllerí um
helgar.“
Áfengið hefur hins vegar aldrei
þvælst fyrir honum. Hann er allt of
latur við drykkju til að drekka í sig
alkóhólisma. „En þetta loddi við
hljómsveitina. Alkarnir eru sem betur
fer hættir að drekka núna,“ segir hann
og bætir því glottandi við að hann
sé reyndar eini maðurinn í hljóm-
sveitinni sem megi fá sér rauðvíns-
glas.
Hann ætlaði að skjóta hann
Það var ekki alltaf auðvelt að halda
utan um hljómsveitina og hann var
mjög meðvirkur með þeim á sínum
tíma, alltaf að sjá til þess að allt væri í
lagi og enginn færi sér að voða. Eins og
þegar þeir bjuggu í New York í nokkra
mánuði þar sem þeir voru að reyna að
„meika“ það. Þá var alveg tekið á því.
„Einu sinni þurfti trommarinn okkar
að forða bassaleikaranum frá manni
sem ætlaði að skjóta hann.
Þetta var á bar á Manhattan,
Lower East Side. Björn var eitthvað að
pirra þennan mann með almennum
leiðindum þar til hann dró upp byssu
og ætlaði að skjóta hann. Það komu
upp alls konar svona atvik. Stundum
sofnuðu menn fyrir utan barinn og
við nenntum ekki að bera þá heim.“
Þeir bjuggu í hverfi sem var aðal-
lega skipað Púertó Ríkó-mönnum og
dópdílerarnir héngu á tröppunum.
Íbúðin var ágæt, þótt það hafi bara
verið eitt svefnloft og hinir sofið í stof-
unni, einn í sófanum og aðrir á gólf-
inu. „Þetta var mín fyrsta reynsla af
sambúð og þroskandi og lærdóms-
ríkur tími. Ég nýt þess enn að koma til
New York.“
Svo mjög að hann gaf eldri syni
sínum það í fermingargjöf fyrir tveim-
ur árum að fylgja sér á gamlar slóðir
og hyggst endurtaka leikinn með
þeim yngri núna.
Íhugaði að fara í pólitík
Síminn hringir og Sigurjón svarar.
Þetta er eiginkonan, Hólmfríður
Þórðardóttir, sem biður hann um að
sækja í dag. Yngsta dóttirin er fjögurra
ára, tíu árum yngri en næsta barn,
Egill Gauti, sem fermdist síðustu
helgi. Svo er það Kjartan Logi sem er
orðinn sextán. „Hún er dekurbarn,“
segir Sigurjón um leið og hann stend-
ur upp og klæðir sig í úlpuna, „með
svona aldraða foreldra. Þú gerir þér
grein fyrir því að ég verð orðinn 62 ára
þegar hún verður tvítug. Þetta verður
svakalegt,“ segir hann hlæjandi.
Við röltum út og finnum jeppann
sem hann lagði uppi á gangstétt í
grenndinni. Á meðan Sigurjón skefur
snjóinn af rúðunum segist hann hafa
íhugað vandlega að fylgja vinum sín-
um eftir í pólitíkina. „Það hjálpaði að
búa í Kópavogi þannig að framboð í
Reykjavík var ekki valkostur. Síðan
kom upp sú hugmynd að stofna Besta
flokkinn í Kópavogi eða að ég myndi
leiða þingframboð eða eitthvað svona
rugl. Að vel íhuguðu máli komst ég
blessunarlega að þeirri niðurstöðu að
þetta væri ekki fyrir mig. Ég tók með-
vitaða afstöðu um að fara ekki í pólitík
og er mjög sáttur við að hafa hætt við
allar slíkar pælingar.“
Við setjumst inn í bílinn og hann
setur upp sólgleraugun. Geisladisk-
arnir í bílnum eru óteljandi, staflað
upp í geymsluhólfi á milli sætanna
og fæstir í hulstri, sennilega til að
spara plássið.
Á leiðinni inn í Kópavog segist
Sigurjón stoltur af vini sínum borgar-
stjóranum. „Mér finnst hann hafa
gert þetta vel og komið sterkari til
„Það var
aldrei
neitt mál fyrir
mig að verða
frægur, en það
var svakalegt
sjokk fyrir Jón.
„Innst inni er ég
fimmtán ára
og alltaf að hugsa
um álit annarra
Tilheyrðu hvergi Sigurjón og Jón Gnarr voru framan af mjög háðir hvor öðrum enda list-
rænir munaðarleysingjar. Sambandið styrktist þegar þeir urðu sjálfbærir hvor í sínu lagi.
m
y
n
d
S
ig
Tr
y
g
g
u
r
a
r
i
Kraftaverkabarn Bergdís Þórða fæddist efti
r 24 vikna
meðgöngu og vó 540 grömm.