Dagblaðið Vísir - DV - 02.05.2014, Blaðsíða 34

Helgarblað 2.–5. maí 201434 Fólk Viðtal
baka. Hann er skipulagðari en áður.
Hann átti stundum erfitt með það,“
segir Sigurjón og glottir. „Þetta hef­
ur menntað hann mikið en var erfitt
til að byrja með. Ég veit að hann var
skíthræddur en síðan náði hann að
samsama sig hlutverkinu og verða
góður borgarstjóri.“
Sló í gegn
Það var í kennaraverkfallinu 1987
sem Sigurjón hætti í menntaskóla
og fór að vinna á hælinu, því þar
var þægilega innivinnu að hafa fyr­
ir unga menn sem vildu vinna sem
minnst. Þar kynntist hann Jóni, sem
er eins ólíkur honum og hugsast get­
ur. „Við erum eins og jin og jang, gin
og tónik, hann flýgur og ég er jörð,“
útskýrir Sigurjón, en þeir hafa svip­
aða sýn á lífið og bæta hvor annan
upp.
Þeir náðu strax saman og slógu í
gegn saman. Það var árið 1995 þegar
Tvíhöfði byrjaði í sjónvarpinu. „Það
var aldrei neitt mál fyrir mig að verða
frægur, en það var svakalegt sjokk
fyrir Jón. Hann gat þetta ekki. Hann
átti svo erfitt með frægðina. Af því
að ég kom úr litlu þorpi þar sem ég
var sonur skólastjórans var það auð­
veldara. Fyrir mig var þetta normið,
því ég hafði alltaf getað gengið að því
sem vísu að fólk vissi hver ég var á Ísa­
firði, jafnvel þótt ég þekkti það ekki.
Ég var reyndar ekkert mjög fræg­
ur í menntaskóla. Það voru ekkert
mjög góð ár. Þá var það drifkraftur­
inn að komast í sviðsljósið, verða
frægur og hefna mín á þessum
leiðindagaurum sem leiddu nem­
endafélagið.“ Sigurjón dæsir við til­
hugsunina um þessa ungu sjálfstæð­
ismenn. „Úff,“ segir hann og hlær.
„Það vissi enginn hver ég var fyrr en
ég stofnaði hljómsveitina. Þá upp­
lifði ég mig gríðarlega frægan en við
vorum víst ekkert mjög frægir,“ segir
hann hlæjandi.
Tilheyrðu hvergi
Tvíhöfði var nafnið sem þeir notuðu,
enda voru þeir Jón nánast sem einn
maður og mjög háðir hvor öðrum.
„Framan af vorum við límdir við
hvor annan. Við vorum svo miklir
munaðarleysingjar. Við tilheyrðum
hvergi, komum ekki úr MH eða leik­
listarskólanum. Við komum bara frá
Kópavogshæli og höfðum bara hvor
annan til að styðjast við. Sem gerði
það að verkum að við vorum háðir
hvor öðrum um tíma. Sambandið á
milli okkar varð léttara þegar við gát­
um sýnt fram á að við værum sjálf­
bærir hvor í sínu lagi, hann að gera
Vaktirnar og ég að gera mitt. Það hef­
ur styrkt okkur.“
Leiðast af leikskólanum
Við erum komin í Kópavoginn. Leik­
skólinn stendur í íbúðahverfi þar
sem hann biður mig að bíða aðeins
og hverfur inn um grænt hlið undir
gulum boga. Fyrir utan leikskólann
stendur fjólublátt barnahjól með
kögurdúskum á stýrinu og plast­
blómum í körfu, þakið snjó. Annars
er klukkan rétt að ganga fjögur og
fáir á ferli.
Eftir smá stund birtist Sigurjón
aftur, með litla stúlku sér við hlið.
Þau leiðast út af lóðinni, hann tveir
metrar á hæð og hún svona pínulítil,
hrokkin hærð eins og pabbi hennar
en með hvítt hár og blá augun svo
skær. Sigurjón hjálpar dóttur sinni
inn í bílinn, spennir á hana beltið
og kynnir okkur: „Þessi dama heitir
Bergdís Þórða,“ segir hann og hún
brosir breitt. Það vottar ekki fyrir
feimni þegar hún segir frá leikskóla­
lífinu. Þetta var góður dagur. „Ég var
í fótboltaleik. Mér finnst það gam­
an,“ segir hún.
Kraftaverkabarn
Sigurjón sest aftur undir stýri og seg­
ir: „Hún er voða skemmtileg dama.“
Hann bætir því svo við að hún setji
upp sérstakt sparibros fyrir ókunn­
uga. „Svo getur hún látið í sér heyra
þegar henni er misboðið. Hún er
ansi klár.“
Hann skutlar henni heim. Þau
búa nánast í næstu götu. Í bláu rað­
húsi. Hann skilur bílinn eftir í gangi á
meðan hann fylgir henni inn. Þegar
hann kemur aftur út segir hann:
„Hún er kraftaverkabarn.“ Og það
eru engar ýkjur. Hún fæddist eftir 24
vikna meðgöngu og var á vökudeild í
rúma þrjá mánuði, í hitakassa í einn
og hálfan mánuð og með öndunar­
tæki næstu tvær vikurnar eftir það.
„Ég man þegar hún varð tvö kíló. Það
var áfangi, enda var hún ekki nema
540 grömm þegar hún fæddist. Það
er ekkert gefið að börn hafi það af
þegar þau fæðast svona lítil og þetta
var tvísýnt um tíma.
Frekjurnar lifa af sögðu þeir á
vökudeildinni. Og stelpur oftar en
strákar. Hún var hvort tveggja. Hún
hefur alveg svakalegt skap. Við sáum
það strax, þótt hún hafi í raun verið
á fósturstigi þegar hún fæddist. Það
var þetta augnaráð,“ segir Sigurjón,
tekur niður sólgleraugun og horfir
hvasst í augun á mér. „Hún er rosa­
lega ákveðin.“
Með hjartað í buxunum
Daginn sem hún fæddist var þungt
yfir og hálfgerð jarðarfararstemn­
ing á kvennadeildinni. „Mér fannst
þetta ekki ætla að ganga,“ útskýr­
ir Sigurjón. Vonin kviknaði þegar
læknir af vökudeildinni kom á svæð­
ið og sagði kæruleysislega: „Já, já,
þetta á nú alveg að geta gengið.“
„Mér fannst þetta súrrealískt.
Þetta voru svo miklir töffarar. Bæði
læknarnir og eins hjúkrunar­
fræðingarnir á vökudeildinni sem
hafa verið þar í mörg ár og tekist á
við hluti eins og það að nýburar eigi
það til að gleyma að anda. Það gerð­
ist oft hjá henni. Þá blánaði hún upp
og tækin píptu. Þú getur ímyndað
þér sjokkið fyrir okkur foreldrana
að verða vitni að því en hjúkrunar­
fræðingarnir voru eitursvalir, klöpp­
uðu henni aðeins á bakið og hún
byrjaði aftur að anda.
Það var aldrei neitt fát á þeim
og ég fann að við vorum í örugg­
um höndum. Þeir höfðu oft farið í
gegnum þetta áður og sögðu strax
að þetta gerðist oft og það væri ekk­
ert mál þótt barnið gleymdi að anda.
Að kafna og blána,“ segir hann. „Ég
var alveg með hjartað í buxunum í
nokkrar vikur.“
Voru heppin
Fyrstu tvær vikurnar voru erfiðastar.
Eftir það voru þau komin úr mestu
óvissunni. Um svipað leyti fengu
þau hana í fangið í fyrsta sinn. Áður
höfðu þau aðeins fengið að snerta
hana. Hann rifjar upp þegar hún
fékk fyrstu mjólkina, úr sprautu,
einn dropa í senn. „Það er furðulegt
að rifja þetta upp því þetta var skrýt­
inn tími. Meðan á þessu stóð vissi ég
ekki í hvorn fótinn ég ætti að stíga.
En þegar ég hugsa til baka þá er mik­
il birta yfir þessum tíma, því það var
alltaf eitthvað jákvætt að gerast.“
Stemningin sem myndaðist á
meðal foreldra á deildinni var líka
góð. Þar voru allir að ganga í gegn­
um það sama og mikill samhug­
ur í hópnum. Auðvitað komu upp
stundir sem reyndu á alla sem þarna
voru. „Það er svo margt sem getur
komið upp á. Við vorum alveg rosa­
lega heppin.“
Sonarmissir
Í þetta skiptið. Við keyrum
Miklubrautina, fram hjá spítal­
anum. Þetta hús þekkja þau allt
of vel. Þremur árum áður en
Bergdís Þórða fæddist misstu
þau barn. Þórður Ingi, stjúp­
sonur Sigurjóns, sem hann
hafði alið upp sem sinn eigin,
drukknaði í skólasundi sextán
ára. Hann var lífgaður við og lá
fimm mánuði meðvitundar­
laus á spítala áður en hann
dó. „Þegar við komum aftur á
spítalann hittum við allt liðið
sem var þarna þegar hann var
að heyja sína baráttu.
Það var skrýtinn tími,“
segir hann hugsi. „Þetta var
svo mikil barátta. Ég varð al­
veg heltekinn. Í fimm mánuði
komst ekkert annað að. Í raun
lifði ég í hálfgerðu brjálæð­
isástandi sem snerist um að halda
í vonina, gefast ekki upp. Allir sem
voru með hrakspár áttu að fara ann­
að. Læknarnir urðu allt í einu óvinir
mínir, því mér fannst þeir svo svart­
sýnir. Auðvitað er þeim uppálagt að
vekja ekki falsvonir hjá fólki. Ég var
hálfgerður talibani á þessum tíma en
ég sé svo sem ekki eftir neinu. Ég var
bara að berjast.
Því miður kom þó á daginn að
ég gat ekki stjórnað þessu frekar en
öðru. Hann bara dó.“
Þórður Ingi var þá kominn úr
öndunarvél en var með túbu í háls­
inum sem gerði það að verkum að
hann var viðkvæmari fyrir en ella. Á
endanum lokaðist öndunarvegur­
inn.
Varð að sleppa tökunum
Í stað þess að fara beint niður á blað
sammælumst við um að taka smá
rúnt. Við keyrum um gamla Vestur­
bæinn, út á Granda og þaðan yfir á
Gróttu á meðan Sigurjón segir frá.
Hann hugsar til baka með þakk­
læti til þeirra sem umvöfðu þau og
hugsuðu um þau. „Við vorum ekki
funkerandi þjóðfélagsþegnar með­
an á þessu stóð. Þegar þessu lauk
fann ég hvað ég hafði verið und­
ir miklu álagi og hvað ég var orðinn
þreyttur. Þannig að við fórum í sólar­
landaferð til að hvílast. Þá voru það
eftirlifandi börn sem komu okkur í
gegnum þetta, bræðurnir sem voru
sjö og níu ára.
Það var svo þegar ég áttaði mig
á því að þetta snerist aldrei um mig
sem ég gat haldið áfram. Dauðinn
er hluti af lífinu og ég get ekki ráðið
því hvenær þú deyrð, hversu tragískt
sem það kann að vera. Það sem ger­
ist á að gerast. Menn setja alls kon­
ar stimpla á það, Guð, örlög eða hvað
það nú er. Þetta var ferðalag annars
manns en jafn erfitt og sorglegt og
erfitt fyrir því.
Ég er þakklátur fyrir að hafa feng­
ið að kynnast honum og hafa átt góð
ár með honum. Því miður eigum við
ekki heimtingu á að hafa börnin hjá
okkur, hversu sárt og ömurlegt sem
það kann að hljóma. Það er mín
reynsla. Við eigum ekki börnin okk­
ar. Okkur líður þannig og það er erfitt
að sleppa tökunum á þeim. En ég
varð að sleppa tökunum á honum.“
Breytt fjölskylda
Við tóku mörg ár af leiðindum.
Sigurjón vill lítið tala um þau. „Sem
betur fer tókst okkur að stíga upp
úr þeim. Það tók sinn tíma. Við
gengum í gegnum öldudal. Missir er
persónuleg reynsla og fólk fer í sitt­
hvora áttina.“ Hann bendir á að átta­
tíu prósent hjónabanda endi í skiln­
aði eftir barnsmissi. „Það skal enginn
halda að þetta hafi verið dans á rós­
um. Það tekur mörg ár að ná sér eft­
ir svona áfall og það mótar mann til
frambúðar.“
Það hjálpaði að eignast annað
barn. „Það er ekki þar með sagt að
maður komist alveg yfir þetta. Fólk
skilur það kannski ekki nema það
hafi reynt þetta sjálft en við svona
áfall breytist fjölskyldan. Það verður
einum færra. Um leið breytist hljóð­
mynd heimilisins. Áður voru bræð­
urnir þrír, tveir litlir og einn í mútum
sem sagði þeim að halda kjafti. Það
hætti. Hljóðmyndin breytist, heim­
ilislífið breytist og fjölskyldan breyt­
ist. Eftir að dóttir mín fæddist breytt­
ist fjölskyldan aftur og er núna önnur
en hún var.
Og af því að við fórum í sitt­
hvora áttina en náðum aftur saman
þá erum við betur stödd en nokkru
sinni fyrr.“
Hamingjan er núna
Sem betur fer. Sigurjón má ekki til
þess hugsa hvar hann hefði annars
endað. Ef þú manst eftir Hlemma­
vídeó þá manstu kannski eftir íbúð­
inni sem var innréttuð sem Siggi
Hlemm bjó í. „Ég man þegar við vor­
um að taka þessa þætti þá hugsaði ég
að þetta væri íbúðin sem ég myndi
búa í ef ég væri fráskilinn. Ég hef
alltaf séð þetta fyrir mér. Ég í þessari
íbúð sem væri full af plötum og bók­
um. Svo væri þar dívan og ég að éta
1944, á hvítum hlýrabol með kjöt­
sósu á bumbunni. Sjálfsvorkunn.is.
Ég væri þar.“
Við erum komin niður á Tryggva­
götuna. Hann leggur bílnum fyrir
utan DV. Áður en við kveðjumst spyr
ég aftur hvort honum hafi tekist að
finna hamingjuna. „Ég lærði að meta
lífið þegar ég varð fyrir þessum missi.
Það var hálfgerð endurfæðing. Ég
fattaði að eyða lífinu ekki í leiðindi.
Hamingjan er núna. Ég veit að það
getur verið meira en að segja það að
ákveða að vera hamingjusamur og
finna leiðir til þess en fyrst við erum
hér, eigum við ekki að gera það besta
úr því?
Ég á yndislega fjölskyldu og er í
spennandi starfi. Ég held að ham­
ingjan hljóti að felast í því að finnast
hversdagsleikinn skemmtilegur og
hlakka til að vakna á morgnana.
Það er eiginlega það asnalega við
lífið. Það er eins og bíómynd með
upphaf, miðju og endi, sem er ekkert
endilega mjög „impressive“ þegar
á hólminn er komið. En þú hefur
lært eitthvað. Endirinn er svarið. Og
hvað er svarið? Jú, það var fyrir fram­
an okkur allan tímann. Það birtist
enginn karl í kufli með sprengingum
og látum með hinn eina sanna sann­
leika. Sannleikurinn er hér. Þetta er
bara hérna. Og það er frábært.“ n
„Ég
fattaði
að eyða lífinu
ekki í leiðindi.
Hamingjan
er núna.
„Ég varð
að sleppa
tökunum á
honum
HAM Sigurjón stofnaði HAM í hefndarskyni. Mark
miðið var að verða frægari en krakkarnir í klí
kunni.
Ófærð Sigurjón vinnur að hand-
riti einnar stærstu sjónvarpsseríu
sem hefur verið gerð hér á landi.
Mynd SigTryggur Ari