Dagblaðið Vísir - DV - 27.11.2009, Blaðsíða 62

62 Föstudagur 27. nóvember 2009 Jólablað
„Smellur með
hangikjötinu“
„Ávaxtaríkur, smá appelsínu- og
mandarínubragð. Örlítið hunang í
eftirbragðinu. Skemmtilegur bjór,
léttur en þéttur. Með þeim bestu og
smellur
með
hangikjöt-
inu,“ sagði
vínsmakk-
arinn,
Stefán
Baldvin
Guðjóns-
son, í
umsögn
um
Tuborg-
jólabjór-
inn, sem
varð
hlutskarp-
astur í
árlegri
jólabjór-
smökkun
DV sem
fram fór í
síðustu viku. Fimm manna dómnefnd
valdi Tuborg besta bjórinn en hinir
dómararnir sögðu að bjórinn væri
prýðilegur, mjög vel gerður og í
honum væri gott jafnvægi á milli allra
þátta. „Maður fær sér nokkra svona og
Skaupið verður bara nokkuð skemmti-
legt,“ sagði einn dómnefndarmanna.
„Ekta
jólabjór“
Fast á hæla Tuborg-jólabjórnum fylgdi
Egils maltjólabjór. „Það er smávegis
sætutónn í
þessum en
hann er
léttur og
ferskur.
Ekta
jólabjór,“
sagði
Stefán
Baldvin
Guðjóns-
son. Karen
Dröfn
Kjartans-
dóttir,
fréttamað-
ur á Stöð
2, sagði að
bjórinn
væri
frábær og
að hann
væri alveg
eins og jólabjór ætti að vera. Bjarni
Lárus Hall, í Jeff Who?, var á sama máli
en bjórinn hlaut 7,4 af 10 mögulegum í
einkunn.
Sammála um
ágæti bjórsins
Í þriðja sæti hafnaði Jólajökull, sem er
framleiddur af Brugghúsinu í
Stykkishólmi. „Þessi bjór er mér að
skapi.
Þetta er
alvöru-
bjór. Hann
er vel
maltaður,
gefur
ákveðna
sætu án
þess þó að
vera of
sætur.
Bragðmik-
ill og
skemmti-
legt
jafnvægi í
honum,“
sagði
Domin-
ique
Plédel
Jónsson,
vínsmakkari og einn dómnefndarmeð-
lima. Karen Dröfn Kjartansdóttir, á Stöð
2, sagði að bjórinn væri ósköp
þægilegur og grínistinn Steinþór H.
Steinþórsson, eða Steindi jr., sagðist
hæglega getað farið alla leið með
þennan bjór, hvað svo sem það merkir
nákvæmlega. Dómnefndin var
sammála um ágæti Jólajökuls en
einkunnin var 6,6 af 10 mögulegum.
Þeir bjórar sem á eftir komu í röðinni
stóðu efstu bjórunum þremur langt að
baki.
Aðventan var ekki enn gengin í garð
þegar ég gerði heiðarlega tilraun til
að uppfræða Bjart, tveggja ára, kol-
svartan köttinn minn, um gildi þess
að gefa og þiggja. Bjartur hafði náð
að tileinka sér kúnstina að þiggja með
miklum ágætum, að gefa var honum
ekki eins vel gefið. Þar sem ég strauk
honum um kviðinn, sannfærður um
að orð mín féllu í grýttan jarðveg, varð
mér hugsað til jóla bernsku minnar.
Ég var í engu ólíkur öðrum börn-
um hvað jólin varðaði. Ég hlakkaði til
gjafanna, jólakræsinganna og síðast
en ekki síst þess að fá leyfi til að lesa
jólabækurnar við kertaljós eftir að
slökkt hafði verið á rafalnum í mjólk-
urhúsinu. Þannig var að bernsku
minni og unglingsárum eyddi ég á
sveitabæ vestur á Mýrum, ásamt með
systkinum mínum, og lengi framan af
var kynt með kolum og rafall sá bæn-
um fyrir raforku. Allt um það.
Þorláksmessukvöld
Í þá daga þekktist ekki að jólin gengju
í garð í formi gegndarlausra auglýs-
inga og síbylju jólalaga í útvarpinu
í upphafi Ýlis, heldur gekk lífið sinn
vanagang nánast fram undir Þorláks-
messu. Á Þorláksmessu var farið í
Borgarnes þar sem ölvaðir sveitungar
settu svip sinn á kaupfélagið og buðu
sjússa á báða bóga. En erindi okkar
var ekki að staupa okkur heldur kaupa
jólagjafir og oft voru góð ráð dýr.
Fyrst var fenginn aur hjá fóstru og
fóstra og síðan var eitt okkar fimm
systkinanna sent á vit einverunn-
ar svo við hin gætum keypt jólagjöf
handa viðkomandi. Þannig gekk
þetta koll af kolli þar til gjöf hafði ver-
ið keypt handa hverju og einu. Að því
loknu voru valdar, í sameiningu, gjafir
handa öðru heimilisfólki.
Þetta var ekki flókið ferli enda ár-
viss viðburður og strangt til tekið ekki
úr miklu að moða í kaupfélaginu. En
þó kom fyrir að veðjað var á rangan
hest í jólagjafakaupunum.
leitin að gjöfinni
Tíminn var að renna út þetta Þor-
láksmessukvöld, bæjarleiðangrin-
um að ljúka og enn var eftir að finna
gjöf handa einum bræðra minna. Allt
annað var klappað og klárt.
Við systkinin vorum út um alla
verslun í örvæntingu, líkt og oft má sjá
nú til dags fyrir hádegi á aðfangadag
þegar eiginmenn og kærastar hlaupa
á milli verslana með vonleysi í augna-
ráðinu og jafnvel stutt í að sjáist tár á
hvarmi.
Í kaupfélaginu hlupu misstutt-
ir fætur frá einni hillu til annarrar og
einstaka tilkynningar voru sendar
með háum köllum. Engu líkara var en
leitað væri að hinum heilaga gral.
Loks rak eitthvert okkar augun í
plaststyttu af kolsvörtum prjónandi
hesti með reiðtygi sem hefðu hæft
riddara hringborðs Artúrs konungs.
Slegið var á neyðarfundi og samþykkt
að hrossakaupin yrðu innsigluð. Þrátt
fyrir ákveðinn létti vegna þeirra mála-
lykta leyndist innra með okkur ákveð-
inn kvíði og óvissa um þá gleði sem
hinn svarti jór myndi veita nýjum eig-
anda á aðfangadagskvöld.
Loks var ekið heim á leið og mér
er minnisstætt að yngri systir mín
spurði, þegar við yfirgáfum Borgar-
nes, hvenær við færum eiginlega í
þessa Þorláksmessu.
aðfangadagskvöld
Það verður að segjast eins og er að eft-
ir að ég komst á fullorðinsár hef ég oft
og tíðum fundið fyrir álíka kvíða þeg-
ar jólagjafir eru opnaðar á aðfanga-
kvöld. En það er önnur saga.
Í þessa daga gengu jólin eiginlega
ekki í gang fyrr en lokið var búverk-
um sem féllu að mestu á herðar fóstra
míns. Á meðan sátum við systkinin
við eldhúsborðið og pússuðum silf-
urföt og hnífapör, jólaglösin og eplin.
Epli voru vel að merkja nátengd jól-
unum og sáust vart aðra daga ársins.
Loks rann upp sú stund að sest
skyldi að snæðingi. Hamborgarhrygg-
ur þekktist ekki í þá daga, og þaðan af
síður kalkúnn, en kótelettur með til-
heyrandi meðlæti í aðalrétt, og epla-
kaka, sem engan á sinn líka, í eftirrétt
tilheyrðu flestum jólum ungdómsára
minna.
Einhverjum árum áður hafði ég,
mér til mikillar ánægju, lesið bók
Astrid Lindgren, Jól í Ólátagarði og
hafði ein setning fest til frambúðar í
huga mér og skapað einhvers konar
hefð í lok jólamáltíðarinnar.
Því var það að eftir að hafa and-
varpað sællega, og stunið af vellíðan,
tók ég mér í munn orð Lars í Óláta-
garði og sagði: „Nú er lystin farin
frá mér, fæ ég bráðum jólagjafir.“ Að
þeim orðum sögðum var alla jafna
stutt í lok máltíðar. Ég hef reyndar átt
til að binda endi á jólamáltíðina með
þessum hætti eftir að ég komst á full-
orðinsár.
Jólin eru ein þeirra hátíða sem fólk vill að breytist sem minnst í tím-
anna rás. Sama tréð skal notað, sem og skreytingar. Breytingar í mat
mega ekki vera róttækar og gjafir skulu að sjálfsögðu gefnar. Sælla er
að gefa en þiggja, er sagt, en sú er ekki alltaf raunin.
Jólin, gjafirnar og
vanþakklætið