Dagblaðið Vísir - DV - 22.02.2013, Blaðsíða 18

Lætur hjartað ráða för
18 Fréttir 22.–24. febrúar 2013 Helgarblað
n Fósturmóðir segist láta tilfinninguna ráða því hvenær hún tekur að sér börn n Fær stundum nokkurra klukkutíma fyrirvara n Yngsta barnið var 11 mánaða
H
anna Símonardóttir er
fjögurra barna móðir í Mos-
fellsbænum og ein af þeim
sem barnaverndaryfirvöld
hringja stundum í með
nokkurra klukkutíma eða daga fyrir-
vara og spyrja hvort hún sé tilbúin til
þess að taka á móti börnum í skamm-
tímafóstur. Þá er það sjaldnast sem
rökin ráða för heldur er það tilfinn-
ingin sem stýrir því hvort hún tekur
að sér barn eða ekki. Eins og hún segir
sjálf þá er það hjartað sem ræður för.
Ólst upp á opnu heimili
Hanna tekur á móti blaðamanni og
ljósmyndara á heimili sínu í Mos-
fellsbæ, húsi rækilega merktu Liver-
pool jafnt innan sem utan. Þarna eru
veggmyndir og veggteppi af logo-inu,
plaköt af fótboltahetjunum og bún-
ingar. Meira að segja kaffibollarnir
eru Liverpool-bollar.
Hún þekkir það af eigin raun hvað
fótboltinn og önnur heilbrigð áhuga-
mál geta reynst vel ef á reynir. Hér um
árið þurfti hún að fylgja einum ná-
komnum sér í gegnum erfiða tíma og
þá kom fótboltinn til bjargar. „Þessi
reynsla hjálpaði mér ofsalega mikið
að skilja þennan heim sem ég steig
inn í sem stuðningsforeldri og fóstur-
foreldri.“
Það var í janúar 2005, fyrir átta
árum, sem Hanna ákvað að takast á
hendur það vandasama verk að ger-
ast stuðnings- eða fósturforeldri.
„Systir mín var að tala um það við mig
að hún hefði tekið til sín fötluð börn í
liðveislu. Mér fannst það mjög áhuga-
vert sem hún var að gera og hún hvatti
mig til þess að gera þetta, nema hvað
ég vissi ekki hvert ég ætti að fara og fór
upp á barnavernd. Þá var ég á röng-
um stað en þar var ég gripin með
þeim orðum að það væru nú fleiri
sem þyrftu á aðstoð að halda og mér
fannst þetta ekkert síðra.
Ég er líka vön því að heimilið sé
opið fyrir fólk, ég var alin upp í sveit
þar sem krakkar voru að koma og fara
á sumrin. Pabbi rak bifreiðaverkstæði
og heima voru gjarna viðskiptavinir
og starfsfólk í mat og kaffi þannig að
ég ólst upp við að það væri eðlilegt
að heimilið væri eins og hálfgerð um-
ferðarmiðstöð. Mér finnst það bara
gaman. Eins fannst mér það mikil-
vægt fyrir krakkana mína að við tækj-
umst sameiginlega á við það að hjálpa
einhverjum.“
Með einn átta ára
Eftir að Hanna hafði skráð fjöl-
skylduna sem stuðningsfjölskyldu
fékk hún strax beiðni um að taka að
sér börn. Til að byrja með voru það
fjögur börn, tvenn systkini, sem komu
alltaf aðra hverja helgi. „Síðan vor-
um við beðin um að taka að okkur
börn í skammtímavistun. Sú sem tók
út heimilið veitti fótboltaáhuganum
einmitt athygli og taldi að þetta um-
hverfi hentaði bræðrum sem voru
sendir til okkar. Þeir voru hér í þrjá
mánuði en fóru svo aftur heim.
Um tveggja ára skeið komu þeir
alltaf til okkar aðra hverja helgi og það
gekk ágætlega þar til sú staða kom
upp að við vorum beðin um að taka
eldri bróðurinn að okkur í ár. Erfið-
leikarnir voru þess eðlis að það var
þörf á því, þannig að hann er hjá okk-
ur núna.“
Fótboltauppeldi
Aftur kom fótboltinn til bjargar. „Ég
hleypti honum inn í fótboltann og
það er stór partur af því hversu vel
honum vegnar í dag. Hann hafði þráð
að vera í fótbolta en ekki haft tök á því
fyrr. Hann hefur tvívegis komið hing-
að í sumardvöl í stað þess að fara í
sveit eins og er svo algengt með þessi
börn. Ég sendi hann þá beint á fót-
boltanámskeið og það var eins og að
gefa barninu gull, það var svo gaman.
Þannig að þegar hann kom hingað til
okkar í júní þá fórum við strax daginn
eftir og keyptum á hann fótbolta-
skó og næsta dag þar á eftir var hann
kominn á þriggja daga mót uppi á
Skaga. Eftir það varð ekki aftur snúið.
Hugsunin var að styrkja sterku
hliðarnar því hann var undir í svo
mörgu. Þó að ég sé ekki meðvitað
að gera þetta eins, þá er þetta sama
grunnhugsunin, að styrkja það góða.
Það virkar.
Til að halda sjó í öllu hér þá er
umbunarkerfið á heimilinu mjög
fótboltamiðað. Ef það er ekki far-
ið eftir fyrirmælum þá fær hann gula
spjaldið og ef hann fær gula spjaldið
aftur í sömu aðstæðum þá fær hann
rauða spjaldið og þarf að fara aðeins
inn í herbergi og hugsa málið. Hann
kemur svo fram þegar hann er tilbú-
inn til þess að skipta um gír. Sum-
ir þessir krakkar sem koma hingað
glíma við skapgerðarbresti og marka-
leysi, stundum eru þetta eru krakkar
sem eru með margar greiningar og
eiga mjög erfitt.
En sem betur fer eiga þeir líka svo
margt gott í sér, það eiga það allir, og
það er frábært að geta byggt á því.“
Tólf til þrettán á heimilinu
Drengurinn er átta ára og búið er
að sækja um að hann fái að vera hjá
Hönnu og hennar fjölskyldu í eitt ár
til viðbótar. „Það eru í rauninni alltaf
mjög óljós tímamörk varðandi þessi
mál. Ég hef skilning á því að það er
ekki hægt að hafa það öðruvísi. Auð-
vitað getur verið erfitt að gera plön
fyrir fjölskylduna þegar við vitum ekki
hverjir verða með okkur og hverjir
verða farnir en það leysist einhvern
veginn alltaf.“
Í fyrra var hún með einn í fóstri
sem var með kærustuna sína og
barnið hennar hér líka í eitt og hálft
ár. „Við töldum það koma betur út
fyrir hann að leyfa þeim að vera hér
líka. Þá voru þrír komnir til viðbótar.
Á sama tíma vorum við að taka börn í
bráðaskammtímavistun og bræðurna
um helgar. Þannig að við vorum hér
svona tólf til þrettán um tíma.
Pabbi og mamma búa á Spáni á
veturna en elsti sonur minn ákvað að
fara til þeirra og vinna þar í tvo til þrjá
mánuði. Dóttir mín var að ljúka hár-
greiðslunámi en vantaði samning og
mamma útvegaði henni reynslutíma
á Spáni þannig að hún fór þangað í
þrjá mánuði. Þá rýmkaðist um hér.
Það er ótrúlegt hvað þetta gerist oft
svona.
Ég var aðeins farin að hugsa það
hvernig ég myndi leysa þetta þegar
þau kæmu heim en daginn áður en
sonurinn var væntanlegur fékk ég
símtal og systkinin sem höfðu verið
hér í tvo mánuði í skammtímavistun
voru sótt. Það er oftast þannig að ef ég
treysti því að þetta gangi upp þá ger-
ir það það.“
Bestu dagarnir í stússinu
Það hjálpar að Hanna sé heima-
vinnandi því þá hefur hún betri tök á
að aðstoða drenginn. „Það væri erfitt
að vinna úti á meðan hann er hjá okk-
ur því hann er mjög krefjandi.
Eftir að ég hætti að vinna hef ég
verið að stússast í þessu sjálfboða-
starfi fyrir Aftureldingu og hann kem-
ur oft með mér niður á völl eða í
íþróttahúsið þar sem hann blómstrar
alveg. Ég þekki allt þetta fólk þannig
að það þekkja allir til hans og hann
er algjör prins. Hann hefur sitt hlut-
verk, hjálpar okkur að pumpa í bolta
og annað og hefur heilmikið gaman
af. Það er frábært fyrir hann að fá að
kynnast þessu, það hentar honum
mikið betur en að hanga heima í ein-
hverjum ramma. Bestu dagarnir eru
þegar við erum eitthvað að stússast.“
Maðurinn hennar Hönnu, Einar
Þór Magnússon, er hins vegar bifvéla-
virki í fullu starfi. „Þannig að þetta er
meira mitt starf þó að hann sé auðvit-
að með mér á kvöldin og um helgar.“
Lærdómsríkt fyrir börnin
Aðspurð hvað hún hafi aðstöðu fyrir
marga segir hún að það séu sex her-
bergi á heimilinu, svo sé það bara
spurning hvað það séu margir settir
saman í herbergi. Börn Hönnu hafa
þó alltaf haldið sínum herbergjum og
almennt gengur sambúðin vel þótt
það reyni stundum á þolinmæðina.
„Það kemur stundum þreyta í þau. Þó
að það sé bara einn lítill gutti á heimil-
Ingibjörg Dögg Kjartansdóttir
blaðamaður skrifar ingibjorg@dv.is
„Tilfinningin hjálpar
mér mjög mikið,
ég reyni að hlusta á hjart-
að og hlýða því í stað
þess að flækja mig í rök-
um eða vera of upptekin
af því að setja mörk.
Leyndarmálabókin
Hanna segir að það sé
alltaf hræðilega erfitt að
fá börn sem hafa verið
beitt ofbeldi. Einu sinni
fann hún leyndarmála­
bók frá barni sem var
hjá henni í stuðningi og
skildi bókina eftir. Skrifin
í bókinni leiddu til þess
að ofbeldið sem barnið
var beitt heima fyrir upp­
götvaðist. Mynd SigTryggur Ari