Dagblaðið Vísir - DV - 22.02.2013, Blaðsíða 50

34 Viðtal 22.–24. febrúar 2013 Helgarblað
en sagði honum frá þeim tilfinn­
ingum sem ég bar í brjósti. Sam­
bandið hjá okkur Magnúsi þróaðist
á sama tíma í vináttu og ég gat tekið
réttar ákvarðanir. Og þá tók við nýtt
líf,“ segir Lovísa frá.
Fékk annað tækifæri
„Ég hafði verið rosalega veik í nokk­
ur ár. Þau ár voru eins og þeytivinda.
Svo varð ég heilbrigð og ekki lengur
í sambandi við besta vin minn. Það
var eins og mörgum tonnum af fargi
hefði verið lyft af mér. Það opnaðist
fyrir eitthvað nýtt hjá mér þegar ég
var heima að glamra á gítarinn. Lay
Low fæddist af krafti og braut sér
leið í gegnum tónlistina. Það hefur
sterka persónulega þýðingu í mín­
um huga.“ Saga Lay Low hefur gef­
ið ungmennum sem veikjast von,
hún hefur ekki rætt mikið um veik­
indin nema til þess að láta gott af
sér leiða.
Lovísa fékk heilaæxli af alvar­
legum toga, svokallað hormóna­
heilaæxli og þjáðist um leið af
sjaldgæfum taugasjúkdómi.
„Taugasjúkdómurinn var mikið
átakanlegri fyrir mig en æxlið sjálft,“
segir Lovísa frá. „Ég hef ekki verið
mikið að tala um veikindi mín. En á
sama tíma vil ég nýta þessa reynslu
mína öðrum til góða. Ég fékk ann­
að tækifæri. Þetta var mjög svart á
þessum tíma. En svo náði ég, með
hjálp frábærra lækna, bata. Miklu
máli skipti að eiga mömmu að, sem
var alltaf eins og jarðýta í lífi mínu.
Ég naut mikils stuðnings og Magn­
ús stóð líka þétt við hlið mína og var
mér svo góður vinur.“
Óttast ekki
Hún segist stundum gleyma þess­
um tíma. Eins og hún hafi aldrei
veikst, en hún búi alltaf að lífs­
reynslunni sem hefur gefið henni
ríkulegt þakklæti. „Stundum er eins
og ég gleymi þessari hlið. Ég verð
kannski kærulaus og hætti að hugsa
vel um mig. En svo þegar ég fer að
hugsa um þetta þá fæ ég svona, já
ókei! Því ég man hvað þetta var
hræðilegt. Ég get alltaf leitað í þessa
reynslu, til að minna mig á að vera
þakklát fyrir það sem ég hef. Núna
þarf ég til dæmis að panta mér tíma
hjá lækni. Ég þarf að passa mig og
er í reglulegum skoðunum, þetta
var hormónaheilaæxli og því þarf
að fylgjast vel með heilsunni.“
Er hún hrædd við að veikindin
taki sig upp aftur? „Nei, þetta er
ekki ótti. Ég er laus við hann. Þetta
er bara kæruleysi. Fólk sem þekkir
mig segir; jæja, jæja Lovísa! Ertu
ekki örugglega að passa upp á þig?
Ég get verið algjör auli að klára
hluti. Það er stórt dæmi hjá mér,
bara það að panta tíma hjá lækni og
mæta svo í hann.
Það er auðvitað viss hluti af því
að fullorðnast að taka mig á í þess­
um málum. Ég á stundum erfitt
með að glíma við blákaldan raun­
veruleikann. Ég veit að það eru
margir sem eiga bágt með það. Sem
fresta því að líta vel eftir sér, fara í
krabbameinsskoðun og gera það
sem þarf að gera. En í dag finnst
mér gaman að takast á við þessar
hliðar mínar, ég veit að ég get gert
betur og finnst auðvitað leiðin­
legt ef kæruleysi mitt bitnar á fólki
í kringum mig sem hefur áhyggjur
af mér eða er að bíða eftir einhverju
frá mér.“
Aldrei í fríi
Lovísa er afar upptekin og vinna
hennar er mun fjölbreytilegri en
fólk gerir sér almennt hugmyndir
um. „Við vorum að tala um það um
daginn. Þegar fólk hringir stundum
og segir, ég er hérna með gigg á
sunnudaginn. Viltu koma og spila?
Maður var kannski búin að ákveða
að vera í fríi og það þykir bara mjög
skrýtið. Jafnvel óskiljanlegt. Það er
erfitt að útskýra þetta. Ég hef alveg
lent í þessu nokkrum sinnum.
Það er mjög erfitt að segja: Ég er
í fríi. Fólk spyr þá jafnharðan: Nú
af hverju geturðu ekki komið? Ég
er alveg steinhætt að segjast vera í
fríi og búin að læra að segjast vera
upptekin. Vinna mín er ekki bara
að spila á tónleikum eða giggum.
Mestur tími fer í að semja tónlist,
sjá um bókhaldið og skipuleggja
tónleikaferðalög. Ég mæti ekkert
bara með gítarinn og spila,“ segir
hún og hlær.
Fluttar í sveitina
Lovísa og kærasta hennar, Agnes
Erna, fluttu af Hverfisgötunni í Ölf­
ussveit síðsumars á síðasta ári. „Við
bjuggum í miðbænum á Hverfis­
götunni og vorum búnar að fá
nóg af því að vera þar, við vorum í
kjallaraíbúð og búnar að búa lengi
við lætin sem eru í miðbænum.
Okkur langaði að losna úr þess­
um aðstæðum og vorum jafnvel að
pæla í að flytja út. Svo sáum við hús
til leigu í Ölfussveit. Við fórum að
skoða húsið, sem stendur rétt fyrir
utan Hveragerði, og þá var þetta
bara risastórt hús og við ákváðum
bara að kýla á þetta.
Þetta er eiginlega bara besta
ákvörðunin sem var tekin 2012,“
segir hún og hlær og lýsir útsýninu.
„Þetta er alveg yndislegt. Núna sit
ég í eldhúsinu á meðan ég er að tala
við þig og horfi yfir í Hveragerði.
Útsýnið er draumkennt og róman­
tískt. Hér fyrir framan húsið er bor­
hola og frá henni rís gufa og ljær
umhverfinu ævintýralegan blæ.
Fyrst þegar maður fluttist hingað
þá lamaðist maður, maður gerði
ekki neitt. Upplifunin við að koma
svona skyndilega í kyrrðina var eins
og að fara langþreyttur upp í sum­
arbústað. Þá vill maður bara sofa og
leyfa streitunni að líða úr sér.
Við Agnes vorum ótrúlega lengi
að venjast kyrrðinni. Þegar maður
bjó í miðbænum var maður alltaf
að skjótast hingað og þangað.
Skjótast í Bónus, skjótast á pósthús­
ið og í skattinn. En núna, ef maður
er að gera eitthvað, þá verður mað­
ur að skipuleggja sig, taka einn dag
og koma öllu í verk. Það hentar mér
mjög vel.“
Vinskapur sem þróaðist í ást
Þær Agnes hafa eytt vetrinum í hús­
inu stóra þar sem þær njóta kyrrðar­
innar. Vegna nálægðarinnar við
jarðhitasvæðin hefur veturinn verið
einstaklega mildur.
„Það var stundum hræðilegt að
keyra yfir heiðina, að sjá ekki neitt
í blindbyl. Til dæmis á gamlárs­
kvöld þegar við keyrðum í bæinn,
við héldum að við myndum ekki sjá
2013 – að þetta yrði okkar síðasta,“
segir hún frá og bætir því við að hún
sé í ofanálag einstaklega bílhrædd.
Lovísa kynntist sambýliskonu
sinni, Agnesi Ernu, í gegnum sam­
eiginlegan vinahóp og þær hafa
verið saman í nærri fjögur ár og
aðspurð segist hún vel geta hugs­
að sér að eignast með henni barn.
Þetta var vinskapur sem þróaðist í
ást. Agnes er söngkona eins og ég,
hún er með afskaplega fallega rödd,“
segir Lovísa og aðdáunin leynir sér
ekki.
Hún segist hafa gaman af því að
syngja með henni. „Ég er viss um að
við eigum eftir að gera meira af því
einhvern tímann,“ segir hún. Blaða­
maður spyr hvort barneignir séu á
döfinni eða gifting? „Nú þegar við
erum komnar hingað, í þetta hús þá
finnst mér við hafa tekið eitthvert
skref. Við erum fullorðins,“ segir hún
og hlær. „Framtíðin er óskrifað blað
og þótt barneignir séu ekki strax
dagskrá þá getum við Agnes alveg
hugsað okkur að eignast barn.“
Slæmt samband við peninga
Ríkidæmi Lovísu er ekki fólgið í
peningum eða frægð og frama. „Ég
á ekki gott samband við peninga, en
ég þarf að bæta það býst ég við. En
ég á hins vegar dýrmæta fjölskyldu
og vini. Það er ekki hægt að kaupa
það sem ég á, það er ekki einu sinni
hægt að leggja nokkurt verðmat á
það, svo dýrmætt er það.
Það er misjafnt hversu vel ég hef
í mig og á. Ég hef verið heppin því
Agnes er mér mikill stuðningur.
Hún skipuleggur fjármál annarra og
hefur tekið mín í gegn. “
Bíður vorsins
Lovísa er farin að huga að vori og
lagasmíðum. „Kannski verður þetta
rosalega róleg plata. Kannski ekki.
Mér finnst skemmtilegt að hún er
enn óskrifað blað. Ég er með margar
hugmyndir í kollinum. Framundan
er að klára þessa plötu. Ég ætlaði að
fara að spila mikið í vor en hætti við
það allt saman – fannst mig vanta
frið til að klára næstu plötu. Ég
hlakka til að fá að njóta þess að sjá
vorið. Við erum búnar að sjá haust
og vetur og nú fer vorið að nálgast.
Þá get ég farið að stússast í garðin­
um og rækta eitthvað fallegt.“ n
„Taugasjúk-
dómurinn
var mikið átakan-
legri fyrir mig en
æxlið sjálft
Getur hugsað sér
að eignast barn
„Framtíðin er óskrifað
blað og þótt barn-
eignir séu ekki strax
dagskrá þá getum við
Agnes alveg hugsað
okkur að eignast
barn.“ mynd eyþÓr árnASon