Són - 01.01.2014, Blaðsíða 80

78 anna ÞorBjörg ingólfsdóttir
aðeins beitt þar einu sinni. Hún bætir því við að Draumur teljist reyndar
alls ekki til þulna í þrengri merkingu orðsins þótt Ólafur birti það meðal
þulna í safni sínu (bls. 129). Yelena Sesselja telur líklegt að hrynjandin
í kvæðinu Draumur hafi hrifið Huldu og þar eð samtímamenn hennar
hafi þekkt það sem þulu og af því að Hulda vitnaði auk þess í þekkta
þulu í „Ljáðu mér vængi“ hafi þulunafnið fest við ljóðið (bls. 130).
Við þetta má bæta að Sveinn Yngvi Egilsson hefur í grein sinni Náttúra
Huldu (2011) bent á líkindi þululjóða Huldu í Sumargjöf við arabeskur
(d. arabesk) danska skáldsins J.P. Jacobsens (1847‒1885) bæði að formi til
og efni. Jacobsen var í uppáhaldi hjá Huldu og Sveinn Yngvi telur að
spuna kenndar arabeskur hans í frjálsu formi með ójafnri línulengd og
óreglu legu rími, þegar það á annað borð var fyrir hendi, hafi fallið vel að
því þjóð lega efni sem hún kynntist í safni Ólafs Davíðssonar og hún hafði
svo mikið dálæti á (bls. 122). Hann setur þululjóð Huldu í samhengi við
form nýjungar og nýjar hugmyndir í samtímakveðskap og bendir meðal
annars á að Hulda bryddi í þulu ljóðum sínum upp á „nýrri náttúru sýn
með harmrænu ívafi“ (bls. 123). Sveinn Yngvi stígur skrefinu lengra en
þær Guðrún Bjartmars dóttir, Ragnhildur Richter og Helga Kress þegar
þær halda því fram að Hulda eigi ríkan þátt í formbyltingu alda mótanna
og segir að hún sé fyrsti módernistinn í íslenskri ljóðgerð (bls. 123).
Ármann Jakobsson bendir einnig á að Theodora Thoroddsen eigi ríkan
þátt í form byltingunni því hann telur að þulur hennar séu undan fari
módern ismans og endur spegli „hugmyndalega gerjun aldamóta áranna,
bæði á Íslandi og erlendis“ (1997:123).
Nýrómantísk minni, tákn og persónuleg og tilfinningarík tjáning
í róman tískum anda ein kenna þulur Huldu að mati Yelenu Sesselju
Helgadóttur. Dæmi um nýrómantískt minni í „Ljáðu mér vængi“ nefnir
hún ófull nægða útþrá; ljóð mælandinn ætlar ekki að nýta vængina til að
komast „upp til himin tungla“ eins og í til vísuninni heldur til að svífa
„suður yfir höf“ en situr eftir í lok þulunnar og horfir á eftir grágæsa-
móðurinni svífa burt (2003:134). Þessi rómantíski andi er að mati Yelenu
Sesselju mun algengari í annars konar gömlum þjóð kveðskap, ævintýrum
og þjóð sögum en í þulum síðari alda sem eru mun hversdags legri og
jarð bundnari í tjáningu sinni (2003:134‒135). Hún bendir enn fremur á
að fáar efnis legar til vísanir eða beinar til vitnanir úr þulum síðari alda séu
í þulum Huldu og Theodoru en mun meira úr þjóð kveðskap og sögum
af öðru tagi (2003:130).