Són - 01.01.2014, Blaðsíða 104

102 anna ÞorBjörg ingólfsdóttir
Æfintýrum dagsins var vel tekið, bæði ljóðum og myndum, og bókin
til dæmis kölluð „Fegursta barnabókin“ í Þjóð viljanum (B.B. [Bjarni
Benediktsson] 1958:6). B.B. byrjar á því að segja að Erla sé löngu lands-
kunn fyrir ljóðin sín sem sum séu með því besta sem íslenskar konur
hafi kveðið og setur hana þannig strax í kvenna bókmennta legt sam hengi
ein göngu. Það gerir einnig annar rit dómari sem skrifaði í Tímann þegar
hann segir að Erla hafi þegar „skipað sér framarlega á bekk íslenzkra
skáld kvenna“ (AK. 1958:7). En báðir hæla þeir ljóðunum. AK. segir:
„Hér er um afbrags góð barna kvæði og þulur að ræða“ (bls. 7). B.B. er
hrifinn af því hve ljóðin í bókinni eru „opinská og einlæg“, þau andi
„kyrrð og friði og elsku“ og séu „rík að einföldum sannindum“. Hann
telur að vegna þess að ljóðin og þulurnar séu barna efni verði „að sneiða
hjá háfleygum skáld skap ellegar list brögðum“. Honum finnst enn
fremur að vafa laust hafi „einhverntíma verið kveðnar einstakar þulur sem
rísi hærra en þessar; og einhver skáld kunna að hafa ort eina og eina
blíðari barnagælu en þær, sem hér birtast“ (B.B. 1958:6). Þótt B.B. sé
vissu lega hrifinn af bókinni slær hann úr og í eins og svo oft þegar karlar
tjáðu sig um kveð skap kvenna á þessum tíma. En hvorki AK. né B.B eru
í nokkrum vafa um að sum ævin týri dagsins séu þulur, þótt sam kvæmt
skil greiningu Yelenu Sesselju Helgadóttur hér að framan ættu þau að
kallast þulu ljóð.
6. Barnaþulur á tuttugustu öld og í upphafi
þeirrar tuttugustu og fyrstu
Það gáfu ekki mörg skáld út barnaþulur á tuttugustu öld og enginn í
sama mæli og skáld konan Erla. Í ljóðabók Huldu Við ysta haf árið 1926
eru fjórar þulur fyrir börn. Þrjár þeirra nefnast einu nafni Barna Þulur.
Efni þeirra er fyrst og fremst náttúran og dýrin í náttúrunni sem lýst er
fyrir börnum eða barni. Varla er hægt að segja að þær segi sögu; frekar
er um að ræða upp talningar á nokkrum óskyldum atvikum eða örsögum
um dýr. Talsvert er um til vísanir í gamlar þulur og kveð skap, beinar eða
óbeinar eins og hér:
Aftur skulum við ofan í dal
með austanblænum strjúka ;
sýnist mjer á veginum
sunnan til rjúka.
(Bls. 103)