Glóðafeykir - 01.11.1973, Page 47

GLÓÐAFEYKIR
47
Kvenfólkið veidd ’ann að vonum —
þar var ekki stanz.
Á kvöldin þær hópast að honum
sem hafmeyjafans.
Hann yfirtók fleiri og fleiri —
hin fornu gleymdust svið,
því alltaf varð áhuginn meiri
út á við —
og upp að sér vel þær vafði
í villtum dans,
svo innborinn enginn hafði
einn einasta „sjans“.
En nú er sú gullöld gengin,
grimm eru skuldarmál.
Við dans sér hann hann oftar enginn
eða við skál.
Und réttarins aga er hann
og innan við dyr.
Á útreiðar aldrei fer hann
sem áður fyr.
Sút er í sálarhreysi,
sækir að húm.
Algert áfengisleysi
og óbætt rúm.
Nítján hundruð og fimmtíu var sýslufundur eigi fyrr settur en Jón
Bakkaskáld ávarpaði vin sinn, ritarann, með svofelldum vísum:
Skrifarans í gengi góður
gæfumaður, sittu lengi.
Upp þinn vaxi andans gróður,
okkar hreyfðu gleðistrengi.