Glóðafeykir - 01.11.1973, Qupperneq 53

GLÓÐAFEYKIR
53
bæ á Rangárvöllum. Réðst kennari að Flólaskóla haustið 1963, en
átti þá skammt eftir ólifað.
„Stefán Jónsson gleymdist ei þeim, sem þekktn hann. Svipfar hans
var mikilúðlegt og bar svipmót ættar hans. Hann var gáfaður, í senn
viðkvæmur í lund og skapríkur, en þó stilltur vel, enda karlmenni.
Hann var hægur í viðmóti, seintekinn í viðkynningu, óáleitinn,
orðvar, einlægur drengskaparmaður, hlýr og traustur vinur vina
sinna, einbeittur í skoðunum og lét lítt hlut sinn. Hann þoldi ekki
kauðaskap og smámunasemi. Stefán var frábær kennari eigi síður en
frændi hans, Pálmi Hannesson rektor, elskaður og virtur af nem-
endum sínum og samkennurum. Það var mikið áfall fyrir Bænda-
skólann á Hvanneyri og sérstaklega framhaldsdeildina, er Stefán
hætti þar störfum. Unnendur Hólaskóla hrósuðu happi, er Stefán
gaf kost á því að taka að sér kennslu á Hólum á sl. hausti. Þeir vissu,
að þar fengi hinn nýráðni skólastjóri öruggan samstarfsmann, sem
þegar hafði getið sér orðstír sem ágætur skólamaður. En Hólar
fengu því miður ekki lengi notið starfskrafta hans.“
Svo mælir dr. Halldór Pálsson, búnaðarmálastjóri, í skrumlausri
minningargxein um Stefán í Tímanum 13. okt. 1964. Og enn segir
dr. Halldór:
„Einn merkasti þáttur í ævistarfi Stefáns Jónssonar, sem lengi
mun minnzt, er hrossaræktarstarf hans í Kirkjubæ á Rangárvöllum.
Stefán var ágætur hestamaður eins og faðir hans og frændur margir.
Hann hafði yndi af og næmt auga fagurkerans fyxir öllu búfé. Eg
gleymi aldrei geislandi augnaráði Stefáns og brosinu, sem lék um
stórskorið andlit hans, svo að sléttist úr öllum hrukkum, þegar hann
horfði með athygli á fagurt tryppi og sá í auga þess og líkamsbygg-
ingu kosti gæðingsins. . . .“ „Það mun fátítt að nokkur leggi jafn-
mikið á sig f)TÍr hugsjón sína og Stefán gerði, er hann snauður af
\eraldarauði yfirgaf allgott embætti og keypti Kirkjubæjarbúið við
fráfall Eggerts bróður síns og settist þar að. Eggert hafði komið þar
á stofn búi til að rækta norðlenzka hrossastofninn. Ekki gat verið
vim hagnaðarvon að ræða a. m. k. fyrstu árin; en Stefán elskaði ís-
lenzka hestinn, ekki sízt skagfirzka stofninn, sem hann hafði haft
svo náin kynni af á æskuárum. Hann var ekki ánægður með hvert
stefndi í hrossarækt landsmanna. Honum fannst of lítið gert að því
að hreinrækta ákveðna stofna eða viðhalda þeim óblönduðum, en
of mikið hallazt að blöndun hinna ólíkustu stofna og einstakl-
inga. . . .“ „Stefán tók npp merkið, er Eggert bróðir hans féll, og
hefur helgað hrossaræktarstarfinu síðustu níu ár ævi sinnar. Hann