Glóðafeykir - 01.11.1973, Síða 75

GLÓÐAFEYKIR
75
Þau Jón og Guðrún bjuggu í Hjaltastaðahvammi frá 1883 til alda-
móta, og þar fæddust börn þeirra átta. Fátæk voru þau hjón löngum,
einkum framan af árum, enda ómegð mikil, örlæti og rausn um
efni fram. Jón var hagsýnn, eljumaður einstakur, gæflyndur og góð-
viljaður. Guðrún var stórborin í lund, skörugur í sjón og raun og
sást eigi alltaf fyrir, hetja til líkama og sálar, hjartaprúð og öllum
sem móðir, fór líknandi höndum um mein
manna og málleysingja, einstök manneskja
um marga hluti.
Jóhannes óx upp með foreldrum sínum
í fríðum systkinahópi og fluttist með þeim
að Þorleifsstöðum aldamótaárið. Árið 1917
kvæntist hann Mdlfríði Benediktsdóltur,
ættaðri af Skagastriind, mikilli gæðakonu.
Arið eftir tóku þau við búi af foreldrum
Jóhannesar, er dvöldust hjá þeim það sem
eftir var ævi. Á Þorleifsstöðum bjuggu þau
hjón til 1944, er þau seldu jörðina í hendur
syni sínum og tengdadóttur, en voru þar
síðan í húsmennsku meðan Jóhannes lifði. Börn þeirra tvö komust
upp: Hólmsteinn, bóndi á Þorleifsstöðum, og Hólmfríður, luisfreyja
á Bárustöðum hjá Hvanneyri syðra. Son misstu þau ungan, Jón
Benedikt.
Jóhannes á Þorleifsstöðum var góður meðalmaður á hæð, grann-
vaxinn, toginleitur, andlitsfríður. Hann var traustur maður, hygg-
inn og forsjáll, góður bóndi, einstakur snyrtimaður í öllum búnaði.
Þorleifsstaðir voru um hríð mikil landbrotajörð af völdum Héraðs-
vatna. Það tjón, sem leiddi af landmissi, unnu þeir feðgar upp með
landbótum.
Jóhannes var ágætur ferðamaður á gamla og góða vísu, hesta-
maður góður sem þeir fleiri bræður, frábærlega laginn að laða fram
það bezta, er bjó með hverjum fola, enda hárglöggur á eðli og eig-
indir hesta. Hann var dýravinur og sérlega nærfærinn við skepnur;
var ósjaldan leitað ráða hans og hjálparhanda og lánaðist vel; féll
eplið þar eigi langt frá eikinni, þar sem móðir hans var.
Jóhannes á Þorleifsstöðum var hógvær maður og geðfelldur á al 1-
an hátt. Hann var manna glaðastur í sinn hóp og lék á als oddi.
Hann var geðfastur, tryggur í lund, virtur og vinsæll af sveitungum
og samferðamönnum, enda dáðadrengur. Síðustu árin var hann far-
inn að heilsu, förlaðist þá og sýn, svo að nálgaðist blindu.
Jóhannes Jónsson