Glóðafeykir - 01.11.1973, Síða 77

GLÓÐAFEYKIR
77
jafn á ytra borði, þessi hávaðalausi og ljúflyndi maður, þá bjó hann
þó yfir miklum geðbrigðum — glaðværð og hógværum gáska, sem
margir könnuðust við, samfara djúpri, barnslegri viðkvæmni og
angurværð, sem færri þekktu. Hann var sérstæður maður um margt
02' mörffum minnilegur.
o o o
Jóhannes Jónsson, bóndi á Tyrfingsstöðum á Kjálka, lézt af slys-
förum þ. 11. janúar 1966. — Hann var fæddur að Bólu í Blönduhlíð
6. janúar 1923. Var faðir hans Jón, síðast bóndi í Litladal í sömu
sveit, Jónsson, oddvita og bónda á Skúfs-
stöðum í Hjaltadal, Sigurðssonar, en móðir
Anna Einarsdóttir, sunnlenzkrar ættar.
Jóhannes ólst upp með móður sinni á
Norðurárdal frenrra og dvaldist mestan
hluta ævinnar í Akrahreppi. Varð ungur að
spila á eigin spýtur. Var um hríð í Reykja-
vík, en festi þar eigi yndi, hvarf heim aftur
í Blönduhlíð og fékkst þar við búnaðar-
störf. Rösku ári áður en Jóhannes lézt,
gekk hann að eiga Kristinu Jóhannsdóttur,
bónda á Tyrfingsstöðum, Eiríkssonar lengi
húsmanns á Merkigili, Gíslasonar, og konu
hans Freyju Ólafsdóttur Jóhannssonar og Guðrúnar Guðmunds-
dóttur, er bæði voru Eyfirðingar. Þau hófu þegar búskap á Tyrfings-
stöðum. ,,Þar var starfið hafið í trú á móður mold og farsæld í fram-
tíð.“ (K. G.). En dauðinn lá í leyni, voveiflegur skyndidauði, er
Jóhannes var á heimleið af söngæfingu og hafði fyrir örskotsstundu
varpað kveðju á vini og félaga.
Jóhannes Jónsson var í minna meðallagi á vöxt, lítið eitt kíttur í
herðum, grannvaxinn og grannleitur, bjarthærður, rjóður á vanga,
glaðlegur jafnan og hýr í bragði. Hann unni hljómlist og söng, var
sjálfur söngmaður ágætur, hafði hreina og bjarta tenórrödd, söng
með karlakórum og oft einsöng. „Hann var óvenjulega félagslega
sinnaður og beinlínis þráði samstarf manna, bæði í leik og starfi.
Hann var trúr í raun og bóngóður. Vinmargur og vinhlýr. Frá hon-
um geislaði lífsfjör og lífskraftur. Hann var hrókur alls fagnaðar og
í söng var hann segullinn, sem alla dró að sér. . . . Hann þráði frelsið
— frelsi söngs 02 2Óðhesta 02 naut sín oft bezt óbeizlaður úti á víð-
um viillum íslenzkrar náttúru.“ (Konráð Gíslason).
Jóhannes Jónsson