Glóðafeykir - 01.11.1973, Blaðsíða 86

86
GLOÐAFEYKIR
í vatnavöxtum gat gamanið hins vegar gránað. Þá gat laust hey flot-
ið á brott og jafnvel sæti, ef þannig viðraði. En Jón kunni vel til
verka í Húsabakkaflóa.
Jón á Húsabakka var hár maður og grannvaxinn, mikið þrek-
menni, lét sér fátt í augum vaxa, þar sem til þurfti áræði og karl-
mennsku, fór þó að öllu með gát og flanaði aldrei að neinu, fumlaus
maður os: traustur. Hann ól svo til allan sinn aldur á bökkum
Héraðsvatna — á Völlum fyrst og síðan á Syðri-Húsabakka, þar sem
Vötnin falla fast að bæjarveggnum. Jóni þótti vænt um Héraðs-
vötn; komst þó oft í krappan dans og lenti í mörgum svaðilförum,
en lét jafnan lítið yfir. Nótt eina síðla hausts frusu tveir menn inni
á lítilli bátskel á Grundarstokk miðjum, og komust hvorki fram né
aftur. Þarna urðu þeir að láta fyrir berast unz kominn var mann-
heldur ís, matarlausir og illa búnir, en hörkufrost var á. Jón, sem þá
var ungur maður á Völlum, lagði í þá tvísýnu að færa þeirn félögum
fatnað og matföng. Renndi hann borðum eftir krepstellunni og
mjakaðist áleiðis til þeirra félaga á höndum og hnjám — og maga.
Var eigi fljótfarin sú glæfraför, en giftusamlega tókst hún. Héraðs-
vötn brostu líka oft við Jóni, þar sem þau líða frarn um Eylendið.
breið, kyrrlát og hljóð, þegar öllum ærslum sleppir. Og stundum
færðu þau honum drjúgan feng, því að Jón var hneigður til veiði-
skapar og laginn veiðimaður.
Jón á Syðri-Húsabakka var prýðilega gefinn maður, lesinn og
fróður, hafði tiltækar söafur um menn oo málefni oo- kunni vel með
að fara; glettinn oft og gamansamur, þótt undir byggi alvara; skipti
sjaldan skapi en fastur fyrir, ef á var leitað; mikill drengskapar-
rnaður, heillundaður og óhvikull. Hann var sönghneigður og lék á
hljóðfæri, smiður góður að náttúrufari og lék margt í höndum.
Pdll Magnússon, fyrrum bóndi í Jaðri hjá Glaumbæ, lézt af slys-
förum þ. 7. sept. 1966. — Hann var fæddur að Garðakoti í Hjaltadal
15. maí 1890. Foreldrar: Magnús bóndi þar Vigfússon, hreppstjóra
á Grundarlandi í Unadal (albróðir Steins í Stóru-Gröf), Vigfússonar
bónda í Vík í Sæmundarhlíð, Ólafssonar, og kona hans Guðrún
Stefánsdóttir bónda á Hrafnhóli í Hjaltadal, Stefánssonar, og konu
hans Þuríðar Þorkelsdóttur frá Kleif á Árskógsströnd. Albróðir Páls
var Björn, símstjóri á Borðeyri og síðar Isafirði.
Páll lifði bernskuár sín í Garðakoti. Átta ára gamall missti hann
móður sína, var eftir það á ýmsum stöðum og fyrst með föður sínum.
Var um eitt skeið ferjumaður við Vesturós Héraðsvatna. Rösklega