Skírnir - 01.09.1989, Side 242

492
GUÐBJÖRN SIGURMUNDSSON
SKÍRNIR
má einnig á setningu úr „Söknuði“ Jóhanns Jónssonar: „eitthvað þvílíkt
sem komið sé hausthljóð í vindinn“. Sem dæmi um slík haustkvæði hjá
Olafi Jóhanni má nefna eftirfarandi vísu sem heitir „Samt geng ég í
skóginn“ úr Virkjum og vötnum:
O Draumviðarland hjá uppsprettulindum og ám
- ég er orðinn of slitinn til að reisa þar býli.
Samt geng ég í skóginn og huga að hálfföllnum trjám,
því haustið er kalt, og mig langar að eiga mér skýli.
Það er ekki mikil bjartsýni í þessum ljóðlínum, eina huggun skáldsins er þó
að ganga á vit náttúrunnar og láta sig dreyma um fegurra líf í grennd við
uppspretturnar. Vonlaust er samt að reisa sér skýli úr draumviði - skáldið
horfist í augu við neikvæðið og forðast sjálfsblekkinguna. Óneitanlega
minnir þetta ljóð svolítið á hið fræga ljóð Rilkes „Herbsttag“: „Wer jetzt
kein Haus hat, baut sich keines mehr. / Wer jetzt allein ist, wird es lange
bleiben.“6 I þessu ljóði er Rilke ákaflega svartsýnn á framtíðina og sér fyrir
sér langar einverustundir í haustskógum líkt og Ólafur Jóhann.
I Að lokum yrkir skáldið af æðruleysi þó tímarnir séu því andsnúnir.
Eins og áður er náttúran hinn mikli huggari. I ljóðinu „Maður minnist
lækjar“ skoðar skáldið sorfnar steinvölur í læk og hressist allur við:
Þú staldrar við.
Þú lifnar við
og lagboða fornvinar blístrar.
En heldur síðan áfram
hljóðlátri göngu þinni
um drembin og dynjandi stræti,
í ótryggu húmi
annarrar tíðar
og annarra stefja.
A öld hrævarelds og grímu.
Lokaljóðið í Að lokum er kveðjuljóð Olafs Jóhanns. Hinn bleiki fákur
mun senn hneggja á skáldið þegar snjóar í hlíðar. Skáldið kveður, sátt við
dauðann:
Loks þegar hlíð fær hrím á kinn
hneggjar þú á mig, fákur minn.
Stíg ég á bak og brott ég held,
beint inn í sólarlagsins eld.