Vestfirska fréttablaðið - 17.12.1985, Blaðsíða 32

vestfirska
r
32
FRGTTABLASID
Hvað vissu þau?
Gunnar Olsen hittum við í bókabúð i miðborginni og fannst hann af
einhverjum ástæðum líklegur tii að vita svarið. En hann kom ekki
heldur fyrir sig nafni vinabæjarins, fannst hann þó endilega hafa
lesið það í blöðunum. Þegar við höfðum sagt honum það varð honum
að orði: „Nú veit ég það og gleymi því aidrei.“
Inger Adamsen seldi dýrindis osta. Henni fannst mikil synd að vita
ekki hvað vinabærinn á íslandi hét. Og þar með gáfumst við upp á að
leita Hróarskeldinga sem ekki kærðu sig kollótta um vinabæjar-
samstarf við ísfirðinga.
Víkingasafnið í
geymir eina
knörrinn sem
Jólatré
Okkar árlega sala á jólatrjám
hefst sunnudaginn 15. desember
kl. 14.00 — 18.00
við Sigurðarbúð.
Nánari upplýsingar
í götuauglýsingum
BJÖRGUNARSVEITIN SKUTULL
fundist hefur
VÍKINGASAFNIÐ
Hróarskelda státar af einu
merkasta safni Evrópu. Það er
Víkingasafnið svokallaða, en
þar hefur verið komið fyrir
fimm víkingaskipum sem fund-
ust á botni Hróarskeldufjarðar
á 6. áratugi aldarinnar. Safnið
stendur við botn fjarðarins og
lætur ekki mikið yfir sér. Þegar
okkur bar að mátti sjá eftirlík-
ingu af einu skipanna í safninu
sigla þöndu segli úti á pollinum.
Seinna var okkur sagt að leitast
hefði verið við að hafa skipið
sem allra líkast fyrirmyndinni.
Til að mynda var allur viður í
það höggvinn til á sama hátt og
talið er að gert hafi verið forð-
um og seglið var ofið úr ull af
fjárstofni í Norður-Noregi.
Sá sem fræddi okkur um
þetta og margt fleira er við-
kemur sögu safnsins og skip-
anna heitir Erhard Grimstad og
er forstöðumaður safnsins.
Hann er maður á sextugsaldri,
léttur og lifandi og fjarskalega
hlýr í viðmóti. Hann tók okkur
opnum örmum í orðsins fyllstu
merkingu og það kom fljótt í
ljós hversu góður sögumaður
hann er.
UPPGRÚFTURINN
Erhard byrjar á að segja okk-
ur hvað það hafi verið aldeihs
gaman á vinabæjamótinu
síðasta sumar, það hafi verið
svo mikið af skemmtilegu fólki.
Hann ljómar allur af ánægju
þegar hann segir frá þessu. En
svo víkur hann talinu að safn-
inu og vill byrja á því að sýna
okkur kvikmynd um uppgröft
skipanna. Hann hefur þó þann
formála að uppgröftur neðan-
sjávar hafi verið og sé enn alveg
nýtt fyrirbæri. Þess vegna hafi
þeir sjálfir orðið að finna út
hvernig þeir ættu að bera sig að.
Síðan glápum við á myndina
og sjáum m.a. hvemig þeir
fornleifafræðingarnir ráku nið-
ur stálþil í kringum flökin og
pumpuðu síðan sjónum úr,
þannig að myndaðist nokkurs
konar eyja þama undir sjávar-
máli í firðinum miðjum. Það
skal tekið fram að flökin lágu
aðeins á tæplega tveggja metra
dýpi. Og þama var unnið hörð-
um höndum í heilt sumar við að
bjarga hinum merku fomminj-
um frá eyðingaröflunum. En
hvað voru þessi fimm skip að
vilja þama þversum í firðinum?
— Ef þú lest áfram færðu svar-
ið.
SÖKKT MEÐ GRJÚTI
Erhard segir: „Frá Hróars-
keldu hggur alllangur fjörður út
á rúmsjó. Þessi fjörður er
grunnur og aðeins hægt að sigla
eftir ákveðnum rennum. Á vík-
ingatímanum var ekki um
margar samgönguleiðir að velja
þar sem land var allt skógi vaxið
og því notuðu menn skip til að
fara á milli bæja. Ef fjendur
bæri að hlytu þeir að koma
siglandi inn fjörðinn, um aðrar
leiðir væri ekki að ræða. Og þar
koma skipin okkar til sögunnar.
Forfeður okkar Hróarskeldinga
tóku fimm gömul og úr sér
gengin skip, sigldu þeim 20 km
út fjörðinn og sökktu þeim með
steinum í siglingarennunni.
Þannig var hægt að stöðva ó-
vininn í 20 km fjarlægð. Svo
höfðu þeir varðtuma á vissum
hæðum og ef eitthvað var að
sendu þeir bálmerki inn til að
vara við.“ Og nú brosir Erhard,
hrifinn af ráðsnilld forfeðra
sinna.
NET FISKIMANNA RIFNUÐU
„Það hafði lengi verið vitað