Sagnir - 01.06.2013, Page 101

102
sá hún gleði hestsins sem var laus úr
prísund inni og stökk um allt. Við það
rann henni reiðin og hún skellihló eftir
öll von brigði ferðarinnar.17
Háskaferð til Grenjaðarstaðar
sólveig fermdist á grenjaðarstað fimm-
ta sunnu dag eftir páska árið 1906. Hefð-
in var að mæta nokkrum dögum fyrr og
leggja loka hönd á undir búning inn. Á
fimmtu deginum fyrir fer mingar daginn
lagði hún af stað fót gang andi til gren-
jaðar staðar. stefán hafði þá verið kall-
aður til að sækja lækni og gat því ekki
komið með henni. 18 Ásdís dóttir sól-
veigar segir frá:
Krakkarnir lærðu undir fermingu
á grenjaðar stað í aðaldal. Þar var
prestur sem kenndi mömmu í nokkra
daga fyrir ferming una. Þau voru
send gangandi, þetta er dálítið langt.
Þau þurftu að fara yfir heiði og það
var kannski tveggja tíma gangur. Það
fylgdi alltaf sögunni að amma vissi
ekkert um það hvernig ferðin hefði
gengið eða hvort þau hefðu komist,
það var enginn sími og hún vissi
ekkert fyrr en þau komu heim viku
síðar.19
Veturinn hafði verið gríðarlega snjóa-
mikill og vorið ekki mikið betra. Veðrið
var ró legt um morguninn en árferðið
var þann ig að það var allra veðra von og
ferðin lagð ist ekki vel í sólveigu. Hún
vildi fara lengri leiðina til að vera nær
manna byggðum en faðir hennar taldi
að veðrið myndi ekkert breytast og það
tæki mun styttri tíma að fara upp á heið-
ina. Í endur minn ingum sínum skrifar
sól veig:
Ég legg af stað, fjórtán ára unglingur,
hvorki stór né þróttmikil. snjórinn var
í mjóa legg og hné. Mér fannst erfitt að
kafa upp að beitarhúsatóftinni á heið-
inni. Þar settist ég niður og hugsaði
ráð mitt. En sem ég sit þarna finn ég
að veð rið er að breytast, það er komin
norð austan gola og él.
sólveig gekk áfram í blindandi hríð-
inni og ekki mátti miklu muna að hún
hefði orðið úti. Veðrið var það slæmt
að hún hélt sér varla á fótunum, skórnir
urðu fljótt ónýtir og sokkarnir sömu-
leiðis. Hún sá varla handa sinna skil og
hræddist allan tímann að hún myndi fara
út í Kálfs lækinn og drukkna, því hann
var svo djúpur. Hún bað bænirnar sínar
í sí fellu í huganum og þurrkaði tárin
sem runnu niður kinnarnar. Kjarkurinn
var ekki mikill eftir en hún gafst ekki
upp og barð ist áfram í hríðinni.20
Þegar hún komst loks til bæja var
hún orðin mjög köld og svöng. Hún var
leidd inn í bað stofuna og færð úr hold-
Þessi ljósmynd er sú eina sem til er af Ólöfu. Hér stendur
hún í miðjunni ásamt systkinum sínum. Stefán er vinstra
megin á myndinni, Bára hægra megin og Ásdís fremst.
Vor2013-A5-288+4bls-BN.indd 102 6/5/2013 5:19:23 PM