Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1990, Blaðsíða 176

174
MÚLAÞING
var það vegið þar og reyndist á fimmta hundrað pund. Ekki bar á að
hann hagaði sér öðruvísi undir þessum burði en vanalegum.
Þegar að sjó kom urðu þáttaskipti. Fyrst var tekið til nestis, og
Brúnn fékk brauð og sykur, gekk enda stíft eftir. Nú skyldi Brúnn
skilinn eftir og Hannes bætast á ferjuna. Brúnn var bundinn við stórt
rekatré og poki með nýsleginni töðu dreginn fram og hvolft úr honum
í bás sem myndaður var við tréð. Ferjunni svo ýtt út á Atlantshafið.
Brúnn hafði hætt átinu og Hannes vitnaði oft í það hvernig hann hefði
litið til þeirra er þeir lögðu út á þetta endalausa vatnsfall og hann
bundinn einn í auðn, þar sem ekkert gladdi augað eða gaf von um
samfélag.
Ekki þurfti að kvarta undan sjóveðrinu, blankalogn og bárulaust.
Þeir félagar skiptust á um róðurinn og drógu víst ekki af sér. Sá er
ekki reri sá um austurinn, því ekki var sú gamla alveg held, en stóð
sig þó með prýði. Um 11-12 km löng leið er frá sandinum þar sem
þeir lögðu upp og austur á Krosshöfða. Ferðin gekk eins og í lygasögu,
enda ekki af sér dregið.
Hitinn var dálítið óþægilegur, en þeir bara fækkuðu fötum og böðuðu
andlit sitt og höfuð úr sjó. Eins höfðu þeir ekki gætt, sem ekki var
von af landkröbbum - að hafa með sér togvettlinga. Berhentir óvaning-
ar róa ekki lengi uns skinn hleypur í hnykla í lófum; gamlir menn kalla
þetta sjókuntur. Þegar hnyklar þessir opnast er sár undir. Á þetta
hnoðuðu þeir sauðasmjöri og vöfðu einhverjum druslum, svo að ill-
skárra var en áður.
Þegar kom að Selfljótsós var róið þar inn og lent beint undan húsun-
um og voru þar menn fyrir. Faðir minn hafði komið boðum til Guðna
afgreiðslumanns kvöldið áður og beðið hann að mæta á tilteknum tíma
á Höfðanum með eina 2-3 menn, og þetta stóð nokkurn veginn heima.
Það gekk vel að koma orgelinu í ferjuna og skorða það, og menn
hresstu sig vel á kaffi og brauði. Mat höfðu þeir nógan og gátu miðlað
þessum hjálparmönnum. Þeim var svo hjálpað ofan að ferju og ýtt á
flot.
Einn mannanna stakk að þeim „hundi“, því samkvæmt gamalli form-
úlu væri aumt hundlaust heimili. Annars var hundur þessi einn peli af
spíritus, kallaðist læknabrennivín og var látið eftir lyfseðli - þá voru
margir með kvilla, jafnvel dánir menn.
Ferðin var hafin á ný, og þeir endurnærðir eftir hvíldina á Höfðanum.
Einnig höfðu þeir fengið einhverjar druslur til að vefja um hendur sér.
Það fréttist seinna að ekki hefði hjálparmönnum öllum litist á þetta