Dagblaðið Vísir - DV - 18.11.2014, Blaðsíða 26

Vikublað 18.–20. nóvember 201426 Sport
S
igríður Sigurðardóttir var
fyrst kvenna til að vera kjör-
in íþróttamaður ársins,
árið 1964. Hún var fyrirliði
landsliðsins í handknattleik
sem varð Norðurlandameistari ut-
anhúss það sama ár en mikið vatn
hefur runnið til sjávar í handbolt-
anum á þessum 50 árum, en þá lék
liðið á grasi á Laugardalsvelli. „Þau
höfðu geysilega mikla þýðingu fyr-
ir handboltann í heild, kvennabolt-
ann,“ segir Sigríður í samtali við DV
um verðlaunin. Blaðakona hafði
samband við Sigríði og ræddi við
hana um ferilinn, handboltann og
konur í íþróttum.
Konur fengju stór læri
Sigríður segir í samhengi við þá
þýðingu sem verðlaunin höfðu
fyrir handboltann, að það hafi
verið fyndið þegar hún fór og sá
heimildarmyndina Blikkið – sögu
Melavallar, árið 2012, að þá hafi
Bjarni Felixson farið að tala um
hversu lítið af kvenfólki hefði verið
í íþróttum á þeim tíma sem völlur-
inn var í notkun. Þá hafi fólk sagt
við konur að þær fengju svo stór
læri og stóran rass og þær spurðar
hvað þær væru að gera í íþróttinni.
„Það var verið að reyna að minnka
áhugann hjá konum að vera í bolta,
eða í íþróttum, frjálsum eða ein-
hverju. Við vorum að gera grín að
því að eftir þetta, að ég er kjörin,
þá jókst alveg geysilega áhuginn
á handbolta hjá kvenfólki. Maður
fann það bara hjá Val,“ segir þessi
fyrrverandi leikmaður Vals.
Í bókinni Hetjurnar okkar eftir
Hallgrím Indriðason, sem kom út
árið 2007, segir einmitt þetta. Að
fjölmiðlar hafi sýnt kvennahand-
boltanum meiri áhuga eftir kjör
Sigríðar og almennur áhugi á hon-
um hafi jafnframt aukist. Sigríð-
ur er sama sinnis. „Þetta var alveg
stórkostlegur tími.“
Æfðu í Keflavík
Átján ára gömul var Sigríður valin
í landsliðshópinn sem tók þátt í
Norðurlandamóti í handbolta í Vä-
sterås í Svíþjóð í júní 1960, þar sem
liðið lenti í öðru sæti. Eftir þennan
góða árangur fór Handknattleiks-
sambandið að halda skipulega
utan um mál liðsins og var mikið
gert til að undirbúa það sem best.
Meðal annars fengu stelpurnar að
æfa reglulega í stóru íþróttahúsi á
Keflavíkurflugvelli þar sem ekkert
slíkt hús var til staðar í Reykjavík.
Sigríður segir að þetta hafi þjappað
hópnum vel saman.
„Þú kynnist ekkert, þannig lag-
að, manneskju sem þú kemur og
hittir á æfingu. Svo labbar maður
út og segir bless og sjáumst á næstu
æfingu. Um leið og þú ferð að ferð-
ast, eins og landsliðið, þá kynn-
ist maður fyrst fólki,“ skýrir Sig-
ríður, en leitun er að öðrum eins
samheldnum hóp og landsliðshóp
Sigríðar. Þær hafa hist tvisvar á ári
undanfarna áratugi og reglulega
gert eitthvað sérstakt saman, eins
og að fara í ferðir og út að borða.
Vantaði tíma í sólarhringinn
Eftir að hafa verið kjörin íþrótta-
maður ársins liðu fimm ár þang-
að til Sigríður lagði skóna á hill-
una. „Við Valsstelpurnar vorum þá
í okkar besta formi, unnum öll mót
liggur við, þarna á þessum tíma. En
svo keppti ég síðasta leikinn minn
uppi á Skaga ‘69. Þá vorum við far-
in að byggja hérna og ég var komin
með tvö börn. Þá bara vantaði mig
tíma í sólarhringinn,“ segir Sigríð-
ur og hlær, en hún og eiginmaður
hennar, Guðjón Jónsson, byggðu
sér hús í Breiðholti og hafa búið þar
síðan. Guðjón er fyrrverandi lands-
liðsmaður í bæði hand- og fótbolta,
sem og fyrrverandi þjálfari hjá
Fram, en sjálf fór Sigríður aldrei út
í þjálfun. Þau eiga saman dæturnar
Guðríði, Hafdísi og Díönu.
Amma á leikjum
Á þessum tíma vann Sigríður á
barnaheimili en hún hefur unnið
við ræstingar aðra hverja viku hjá
Bændasamtökunum í 45 ár. Þá hef-
ur hún starfað hjá Íslandspósti og á
Laugardalsvelli hjá KSÍ í tíu ár. „Þar
komst ég svona aftur í snertingu við
hann. En ég hef náttúrlega verið í
snertingu við boltann því að dæt-
urnar þrjár eru íþróttakennarar, all-
ar að þjálfa, og svo náttúrlega hefur
amma setið uppi í bekkjum og ver-
ið að horfa, því að barnabörnin eru
í íþróttum.“
Díana þjálfar handbolta hjá HK
og Guðríður þjálfar hjá Fylki. Þá
æfðu dæturnar handbolta og spil-
uðu með landsliðinu. Barnabörn-
in eru líka í handboltanum, fyrir
utan einn ömmustrákinn, sem er í
fótbolta. Sigríður segist spurð yfir-
leitt alltaf fara á leiki hjá þeim. „Mér
finnst svo gaman að fylgjast með
þessu og einhvern veginn, mað-
ur er þakklátur fyrir að fá að geta
haldið áfram að fylgjast með þessu
og hafa gaman af þessu. Mjög,“ seg-
ir Sigríður.
Situr alltaf á sama stað
Það er ekki erfitt að ímynda sér að
á leikjum viti allir hver Sigríður er,
handboltakempa og hörð stuðn-
ingskona. Hún játar því að vera
þekkt. „Maður náttúrlega held-
ur áfram að sýna sig á leikjum og
svona og það breytist ekkert. Mað-
ur gerir það, þótt maður sé kominn
á áttræðisaldur.“ Þegar blaðakona
ræddi við Sigríði á miðvikudag í
síðustu viku var hún einmitt á leið á
leik hjá HK og KA/Þór. Spurð segist
hún alltaf sitja á sama stað á leikj-
um, ásamt dætrum sínum. „Mað-
ur er svolítið vanafastur,“ segir Sig-
ríður, sem kveðst fylgjast vel með
deildinni og stöðu í leikjum, og
sækja leiki og landsleiki, en hún
segist „tippa“ á Fram í deildinni,
þær séu bestar. Þá fylgist hún líka
með karlaboltanum.
Hrindingar og
peysutog þekktust ekki
Talið berst að því hvaða breytingar
hafa orðið á handboltanum á síð-
astliðnum 50 árum. Sigríður seg-
ir íþróttina hafa breyst mikið.
Reglurnar hafi breyst, leiktími hafi
verið styttri og hraðinn minni. „Mér
finnst hraðinn oft alltof mikill. Þær
ráða ekkert við þetta – eru að henda
bara upp í bekki eða ótímabær skot
og alltaf verið að flýta sér. Þar af leið-
andi eru svolítið miklir feilar,“ segir
hún, en bætir við að dæturnar láti
sig heyra það og segi að svona sé
„nýi handboltinn“.
„Í gamla daga gátum við hangið
á tuðrunni ef maður vissi að maður
væri að spila við einhvern ofjarl. Þá
var ekkert skotið nema bara það væri
öruggt mark.“ Þá hafi hrindingar og
peysutog ekki þekkst þegar hún var
að spila. „Og eins þessi hraði sko,
þú mátt byrja á miðjunni um leið
og skorað er. Þá geturðu farið á fulla
ferð. Það finnst mér oft gleymast
því að kannski er vörnin komin og
til hvers að vera með þessi læti? Af
hverju ekki bara að spila?“ spyr Sig-
ríður og hlær. „Spila það rólega bara
og lofa öllum að koma við boltann
áður en liðið er búið að missa hann.“
En þrátt fyrir álit hennar á hraðan-
um, segir hún að sér finnist miklu
skemmtilegra að horfa á handbolta
en fótbolta.
„Þeir vildu skipta á mér og handritunum“
n Sigríður Sigurðardóttir var fyrst kvenna kjörin íþróttamaður ársins fyrir 50 árum síðan
Erla Karlsdóttir
erlak@dv.is
Verðlaunahafi „Í gamla
daga gátum við hangið á
tuðrunni ef maður vissi að
maður væri að spila við ein-
hvern ofjarl. Þá var ekkert
skotið nema bara það væri
öruggt mark,“ segir Sigríður,
sem stendur hér við hlið
skáps sem geymir verð-
launapeninga hennar og
Guðjóns, mannsins hennar.
Mynd Sigtryggur Ari
Samheldnar Gamli landsliðshópurinn hittist alltaf tvisvar á ári en í ár hefur verið óvenju mikið um uppákomur, í tilefni af því að 50 ár eru
liðin síðan hópurinn varð Norðurlandameistari í handbolta. Mynd Sigtryggur Ari
„Liðsheildin, hún
var alveg sérstök,
og er enn í dag