Félagsbréf - 01.12.1960, Qupperneq 15

félagsbréf
13
Ég býst við séum ekki komnir að Kyrrahafinu ennþá, sagði ég.
Ekki höfðum við enn lokið að sá baununum, enda þótt það hefði átt
að vera búið um miðjan nóvember; pabbi var seint fyrir, eins og hann
hafði ævinlega verið, frá því að við Pétur mundum eftir. Sömuleiðis þurfti
að ná inn eldiviði, en engu síður fórum við Pétur á hverju kvöldi niður til
Killigrews gamla. Þar stóðum við undir glugga hans í kuldanum og hlust-
uðum á útvarpið. Síðan fórum við heim og lágum vakandi í rúminu, og
Pétur sagði mér, hvað það var. Lengi vel, það er að segja. Svo hætti hann
því. Nú var eins og hann vildi ekkert um þetta tala framar. Hann sagði
mér að þegja, því að hann ætlaði að fara að sofa, en hann ætlaði bara
alls ekki að fara að sofa.
Hann lá grafkyrr og kyrrari en þótt hann hefði sofið, en ég vissi, að það
var eitthvað að brjótast um í honum og fann þessu stafa frá honum, og
það var einna líkast því, að hann væri reiður við mig, en á hinn bóginni
vissi ég, að hann var alls ekki að hugsa um mig. Ellegar þá að hann væri
með áhyggjur, en það var ekki heldur, því að hann hafði ekki neitt til
að gera sér áhyggjur útaf. ^Hann var aldrei á eftir með neitt eins og pabbi,
og því síður að hann léti þar við sitja. Pabbi gaf honum tíu ekrur lands,
þegar hann var búinn í skóla. Og við Pétur þóttumst vita, að hann þættist
góður að losna við þessar tíu ekrur, hann hafði þá þeim mun minna að
hugsa um sjálfur. Pétur var búinn að sá baunum í þessar tíu ekrur undir
veturinn, þær voru allar plægðar og sánar, svo að ekki gat það verið það.
En eitthvað var það. Og enn fórum við á hverju kvöldi niður til Killigrews
gamla að hlusta á útvarpið hans, og nú voru Japanar komnir til Filipusar-
eyja, en MacArthur hershöfðingi spyrnti á móti. Svo fórum við heim og
háttuðum, og Pétur vildi ekki segja neitt o^ ekki tala um neitt. Hann lá
bara eins og hann væri í launsátri, og þegar ég snerti hann, fann ég að
hann var harður og stífur eins og járn á lærið og alla síðuna, og loks eflir
stundarkorn sofnaði ég.
Svo var það eitt kvöld, og það var í fyrsta sinn, að hann sagði orð við
mig, nema til að skúta mig fyrir að hafa ekki höggvið nógan eldivið hjá
viðartrénu, og sagði: „Ég verð að fara.“
„Fara, hvert,“ sagði ég.
„1 stríð,“ sagði hann.
„Ætlarðu að fara, áður en við erum búnir að koma inn eldiviðnum?’1
„Fjandinn hirði eldivið.“