Félagsbréf - 01.09.1964, Qupperneq 17

JÓN BJÖRNSSON
Jómfrú Þórdís
Kafli úr nýrri skáldsögu.
Þorkell ráðsmaður hafði setið róleg-
ur undir lestrinum, en nú stóð hann
á fætur og rak bylmingshögg í borðið.
Andlit lians var þrútið af reiði og
röddin skalf.
„Marga óþægilega sendingu höfum
við fengið frá Bessastaðavaldinu, en
þessi er sýnu verst. Þér látið ekki frænd-
konu yðar mæta á þessu þingi, herra.“
„Ég geri það ekki ótilneyddur,“ svar-
aði lögmaðurinn og stundi upp orðun-
uui. „Treystir þú þér til að koma henni
Undan, jafnvel flýja með hana til fjalla
°g dyljast þangað til þetta er hjá lið-
ið ?“
„Já, herra. Þetta var einnig minn
l'anki. En það eru síðustu forvöð. Ég
bið hana að búa sig hið skjótasta. .. .
Ée “
Hann þagnaði í miðri setningu.
Hundgá og dynur af hófataki margra
hesta barst inn í stofuna. Þorkell gekk
ut að glugganum og leit út. Það var
hópur vopnaðra manna, sem reið í
Þlaðið’. Sumir þeirra báru byssur, en
uðrir langar lensur. Kenndi Þorkell
þar Jörgen Danielsen fógeta og sveina
Jrans. En auk útlendinganna þekkti hann
þar Benjamín á Fjalli. Lögmaðurinn
og ráðsmaðurinn gengu strax til dyra.
Lögmaður var raunar viðbúinn þessari
heimsókn, því að ekkert var eðlilegra
en að staðgengill höfuðsmannsins
sækti heim æðsta yfirvald landsfjórð-
ungsins. Annað hefði jafnvel mátt
virðast móðgun. Hann var feginn því
að geta rætt við fógetann í einrúmi
og treysti því, að hann gæti fengið hann
ofan af fyrirætlun sinni um þetta þing-
hald. Hann taldi víst, að fógetinn og
menn hans yrðu nætursakir á staðnum.
En — hann átti eflir að verða fyrir
sárum vonbrigðum.
Lögmaðurinn vék sér vingjarnlega
að fógetanum og rétti fram hönd sína
til kveðju eins og venjulega, er þeir
hittust. En fógetinn lét sem hann sæi
ekki framrétta hönd lögmannsins. Hann
sagði í skipandi valdsmannstón:
„Vér erum hingað komnir til þess
að stefna sakakvinnunni Þórdísi Hall-
dórsdóttur til að mæta á þingi voru,
sem haldið verður á Vallalaug þann
16. júlí, eða eftir tvo daga, til þess
þar og þá að þola yfirheyrslu vegna
meinsæris og þrjózku við að gefa upp
föður að barni því, er hún hefur alið
í synd.“
FÉLAGSBRÉF 13