Félagsbréf - 01.09.1964, Qupperneq 18

Lögmann setti hljóðan. Kuldaleg
framkoma fógetans vissi á allt annað
en gott. Hann leit í kringum sig. Nokk-
uð af heimilisfólkinu var komið út á
hlað og þar á meðal kona hans. Ótta-
svipur var á andlitum flestra. Þorkell
ráðsmaður stóð álengdar hörkulegur á
svip. Hann leit yfir hinn vopnaða hóp
fcgetans, eins og hann væri að virða
vaskleik þessara manna. Svo hristi
hann höfuðið og beit saman vörunum
í ráðþrota gremju.
„Jafnvel þótt ég viðurkenni ekki að
tilskipun höfuðsmannsins hafi við ís-
lenzk lög að styðjast og telji hana því
cgilda, mun ég eigi að síður sjá svo
um að stúlkan mæti á þinginu, svo
framarlega sem þar verður farið að
réttum lögum,“ sagði lögmaður með
þunga.
„Rannsókninni verður hagað sam-
kvæmt tilskipun höfuðsmannsins, sem
yður mun vera kunnug, lögmaður. Vilji
hún fúslega játa sína sök, verður máli
hennar skotið undir náð kóngsins.“
Lögmaðurinn beit á jaxlinn og þagði.
Hér var ekkert undanfæri.
Jörgen Danielsen tvísté óþolinmóð-
lega á hlaðinu. Nokkurs óstyrks gætti
í framkomu hans; jafnvel þótt hann
væri sá sterkari þessa stundina, gat
hann ekki treyst á að það yrði til
lengdar. Það var ekki laust við að hann
sæi eftir því, hve hranalega hann hafði
komið fram við lögmanninn. Lögmað-
urinn liafði að minnsta kosti verið
mikill vinur höfuðsmannsins, hvað sem
um vináttu þeirra yrði í framtíðinni.
— En nú var of seint að snúa við....
„Jæja, góðir hálsar,“ sagði hann,
„vér megum ekki hafa hér lengri við-
dvöl. Hvar er sú seka kvinna?“
„Ef þér eigið við jómfrú Þórdísi
Halldórsdóttur, þá er hún í sínu kam-
esi,“ sagði lögmaðurinn.
„Gott! Segið henni að búa sig til
ferðar með okkur.“
Lögmaðurinn mælti:
„Ég hef sagt að hún skuli mæta á
þinginu. Ég mun sjálfur hafa liana í
mínu föruneyti. Það hlýtur að vera
yður nóg trygging.“
„Þetta mál hefur verið dregið á
langinn í mörg ár. Það er orsök þess
að við verðum að tortryggja þá, sem
um það hafa fjallað. Mér ber að koma
fram þvi erindi, sem minn herra fól
mér og tilskipunin útheimtir,“ mælt'
fógeti, en var lítið eitt hægari.
„Hefur Herluf Daa lagt fyrir yður
að móðga yfirvald Norðurlands?
spurði lögmaðurinn napurlega.
„Minn herra hefur bífalað mér að
komast að sannleikanum í þessu guði
og mönnum hneykslanlega legorðsmálií
og þér sjáið að vér 'höfum makt til
að framkvæma það,“ svaraði fógetinn
og benti um leið á lensuknekta sína-
„Þér ógnið með vopnuðum stríðs-
mönnum. 1 nafni vorra íslenzku laga
neita ég að fallast á lögmæti svoddan
aðgerða,“ mælti lögmaðurinn og hvesst)
augun á fógetann.
„Hvaða þvaður er þetta um íslenzk
lög! Lögin eru aðeins ein fyrir þetta
auma skattland og það er vilj1
14 FÉLAGSBRÉF