Félagsbréf - 01.09.1964, Qupperneq 19

kónglegrar majestætar og hans vísa
ráðs.“
„Lögþingið neitaði að samþykkja
þessa tilski])un og um það var Herluf
Daa vel kunnugt.“
Jörgen Danielsen hrækti fyrirlitlega
og sagði mað myndugleik, sem undir
öðrum kringumstæðum hefði verið bros-
legur:
„Kóngleg majestæt hefur leyft þetta
vesala lögþing svo sem leikfang handa
innbyggjurunum. Þeir eru þrjózkir, en
einfaldir, og halda að þeir stjórni sjálf-
ir af því að þeir fá að kjafta. Vor maje-
stæt hefur aðeins leyft þetta lögþing
1 sama skyni og maður geí'ur óþekkum
krakka einhvern hlut til að róa hann,
en það er aldeilis ekki meiningin að
það eigi að stjórna neinu sjálft. Svona
eru innbyggjarar þessa auma skattlands.
Ég hef kynnzt þeim vel þessi ár, sem
eg hef verið hér.“
„Meinið þér að þær réttarbætur sem
Ver höfum fengið hjá kónglegii maje-
stæt scu þá leikaraskapur einn?“
vKóngleg majestæt lætur ekkert ger-
ast utan það, sem innbyggjurunum er
47rir beztu. . . . En ljúkum nú erind-
um vorum, piltar. Hvar er sú forhsrta
delinkventinna?“ spurði fógetinn og
Sneri sér að lögmanninum.
”Ég, lögmaður á norðanverðu íslandi.
kef enga plikt til þess að vera þénari
kessastaðamanna. Ég mun klaga til
^ónglegrar majestæt yfir þessu fram-
ferði.“
”Dg ég, kóngsins fógeti. krefst þsss
fr'inu löglega erindi sé engin hindr-
un gerð,“ sagði Jörgen Danielsen og
færði sig nær dyrunum.
Heimilisfólkið þjappaði sér betur
saman fyrir framan dyrnar. Lögmaður-
inn beit á vörina og þagði. Hér var
ekkert hægt að gera. Nauðugur varð
bann að hlíta ofurefli hins nakta valds.
Hann varð að taka á allri 'þeirri ró-
semi sem hann átti til, svo að hann
gripi ekki til einhverra örþrifaráða,
sem mundu fremur skaða en gagna
málstað jómfrú Þórdísar.
„Ef sakakvinnan kemur ekki með
góðu, verð ég að láta menn mína sækja
hana inn í húsið,“ sagði fógetinn.
Matróna Þorbjörg leit spyrjandi til
nranns síns. Andlit hennar var náfölt,
en þó var sem eldur brynni í augum
hennar. Eólkið stóð í hnapp umhverfis
þau og beið eftir vísbendingum frá
húsbændunum. Þorkell ráðsmaður
horfði rannsakandi á fylgdarmenn fó-
getans. Hann sá strax að vonlaust var
að veita mótstöðu. En sárast af öllu
var þó að sjá Benjamín á Fjalli í miðj-
um flokknum. Það var auðséð, að hann
naut þess að vera í fylgdarliði fóget-
ans, en er hann sá svipinn á Þorkatli,
var eins og hann lyppaðist niður. Það
augnaráð, sem ráðsmaðurinn sendi
Benjamín, var þrungið slíku hatri og
fyrirlitningu, að Benjamín fannst sem
árar helvítis sæktu að sér og stingju
sig með glóandi nálum. . . .
„Leitið í húsunum!“ skipaði fóget-
inn.
Nokkurt hik kom á fylgdarlið hans.
Enda þótt þeir væru alvoj)naðir en
FÉLAGSBRÉF 15