Félagsbréf - 01.09.1964, Blaðsíða 23

— ég njósnaði um þig. .. . Og kann-
ske hef ég komið öllu kjaftaþvaðrinu
á stað með því. ... Ég. ... ég lét
prestinn.... prestinn ginna mig til
þess. .. . Hann — hann er púki Sat-
ans í prestaklæðum. .. .“
„Nei, Sólrún, þetta er ekki þín
sök.... Sökin er mín. Ég hef sjálf
drýgt þá synd, sem aldrei verður fyrir-
gefin,“ sagði jómfrú Þórdís lágt.
„Presturinn er púki Satans," endur-
tók gamla konan, og nú var kjökur-
svipurinn á andliti hennar vikinn fyrir
hörku. „Hann ginnti mig, einfalda
konu, til að njósna um þig.“
„Síra Magnús gerði það, sem hann
hélt að væri sín plikt,“ sagði jómfrú
Þórdís hugsi.
Nú heyrðist hávaði úti fyrir og litlu
síðar kom matróna Þorbjörg inn i kam-
€sið. Hún leit á jómfrú Þórdísi og
barnið alvarleg á svip, en leit strax
aftur undan eins og hún þyrfti að
blygðast sín.
Hún mælti:
„Fógetinn krefst þess að þú farir
aieð honum. Ég skipa þér ekki að
hlýðnast því boði, en við getum ekki
hindrað áform hans. Hann er liðsterk-
aH en við. Þetta eru þyngstu stundir
®vi minnar, en vita skaltu, að við mun-
um gera allt, sem í okkar valdi stendur,
hl að styðja þig í raunum þínum, sem
( ru þyngri en svo, að tár eða reiði eigi
þar við.“
Jómfrú Þórdís stóð upp. Henni
fannst snöggvast sem hún stæði á barmi
Hyldýpis gjár, þar sem ótal forynjur
myrkranna lægju fyrir henni í leyni
og freistuðu að toga hana til sín. Ör-
vilnunin náði snöggvast tökum á henni,
svo að hún hrópaði í örvæntingu:
„Góður guð á himnum hjálpi mér.“
En í því er hún sleppti orðinu varð
hún skelfd. Hver var hún, hin seka
kona, að hún dirfðist að ákalla nafn
allsvaldanda guðs? Hún átti engan
rétt lá himni eða jörðu fyrr en hún
hefði afplánað þennan glæp.... Hún
leit á barnið, sem nú var vaknað aftur.
„Mamma“, sagði litla telpan og rétti
hendurnar út eftir henni.
„.... fyrir sakir þessa saklausa
barns,“ hvíslaði hún um leið og hún
kyssti dóttur sína.
Matróna Þorbjörg gekk að rúminu
og tók telpuna í faðm sinn. Það var
iþegjandi yfirlýsing um að barnið skyldi
ekkert skorta, utan það eina, sem ekki
var hægt að veita henni.
„Ég er tilbúin! “ sagði jómfrú Þór-
dís og sveipaði sjali um 'herðar sér.
Hún forðaðist að líta á Bjarghildi litlu,
treysti ekki á styrk sinn, kveið því, að
hún mundi bugast á síðustu stundu.
„Bíddu andartak!“ Sólrún gamla
gekk út úr kamesinu, en kom aftur að
vörmu spori með lítinn hlut í hendinni,
sem hún rétt jómfrú Þórdísi.
„Þetta er guðs lamb úr silfri,“ sagði
hún. „Geymdu það inni á þér. Það er
verndargripur, sem amma mín átti og
ég hef geymt eins og sjáaldur auga
míns. Ég veit það hefur mikinn kraft,
iþó að ég hafi orðið að fara dult með
það, vegna þess nýja siðar, sem ekki
FÉLAGSBRÉF 19